องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 837

วันรุ่งขึ้น หลี่จุ่นตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่

หลังล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้วก็ไปฝึกหมัดมวยที่ลานจวน

เป็นดังคาด

นับตั้งแต่ที่ตนเปิดเส้นลมปราณเริ่นตู ร่างกายก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ และการนอนหลับก็ดีขึ้นมาก

ฝึกฝนปาจี๋ฉวนจนครบกระบวนท่า แต่ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยแม้แต่น้อย

“เสี่ยวจุ่น ตื่นแต่เช้าเลยนะ”

ลุงสองของตระกูลเฟิงเป็นลูกของอนุของตระกูลเฟิงเดินมาจากทางเดินในลานจวนขณะที่หลี่จุ่นกำลังฝึกฝนอยู่

หัวเราะพลางมองหลี่จุ่น เมื่อเห็นหลี่จุ่นดูสดชื่นมากจึงยิ้มอย่างอิจฉาและพูดว่า

“วัยหนุ่มสาวช่างดีเสียจริง ดูกระปรี้กระเปร่า”

“ท่านลุงเป่าหลิน ท่านช่างพูดจาน่าขัน ตอนนี้ท่านลุงเป่าหลินเพิ่งสี่สิบกว่าๆ กำลังอยู่ในวัยฉกรรจ์เลย”

หลี่จุ่นหยุดฝึกทันที

เฟิงเป่าหลินเป็นผู้นำเรือนรองของตระกูลเฟิง มีลูกชายหนึ่งหญิงหนึ่ง แต่ทั้งคู่อายุยังไม่ถึงสิบขวบ

เขาเป็นคนมีการศึกษา พูดง่ายๆ ก็คือหนอนหนังสือ

แต่คนๆ นี้มีบุคลิกเฉพาะตัว

น้องชายของเขาก็คือขุนนางใหญ่ในราชสำนักคนนั้น เคยแนะนำให้เขาเข้ารับราชการในราชสำนัก แต่เขาไม่ยอมเพราะรังเกียจที่จักรพรรดิเป็นหญิง

จึงปฏิเสธความหวังดีของน้องชายอย่างเด็ดขาด

ตั้งใจทำการค้าของตระกูลเฟิงต่อไปอย่างสบายใจ

แน่นอนว่าเขาไม่เก่งเรื่องการค้า

ตอนนั้นเรือนใหญ่มอบร้านขายยาให้เขาเพื่อลองมือ แต่ปรากฏว่าร้านขายยาขาดทุนจนติดลบ ภายหลังให้เขาทำการจัดซื้อพืชสมุนไพรยาจีน แต่ปรากฏว่าร้านขายยาขาดสินค้าติดต่อกันครึ่งเดือน

เล่นเอาเฟิงฉีถัวและเรือนใหญ่ตกใจกลัวจนไม่กล้าให้เขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการค้าอย่างจริงจังอีกเลย

ตอนนี้เขาก็เลยรับผิดชอบเก็บค่าเช่าของตระกูลเฟิง

เพราะมันง่ายมากจริงๆ เมื่อถึงเวลาเก็บค่าเช่า เพียงรอให้ผู้เช่ามาจ่ายค่าเช่าก็พอแล้ว

เขาไม่จำเป็นต้องวิ่งไปไหนมาไหนและไม่ต้องคอยชี้นิ้วสั่งการ

ประจวบเหมาะที่เขารู้วิธีคำนวณ การเก็บเงินจึงเหมาะสมกับเขาที่สุดแล้ว

เฟิงเป่าหลินส่ายหน้าก่อนจะพูดว่า

“เอ่อ เสี่ยวจุ่น ลุงมีเรื่องจะคุยกับเจ้าหน่อย ตอนนี้สะดวกหรือไม่”

“สะดวกสิท่านลุง ท่านพูดมาเถอะ”

หลี่จุ่นพยักหน้า

พลางคิดในใจว่าลุงสองของตระกูลเฟิงมาหาตนด้วยเรื่องอะไร

เฟิงเป่าหลินรีบพูดว่า

“เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องกังวลเลย ตระกูลเฟิงก็เคยทำร้านหนังสือมาก่อน เพียงแต่ต่อมาน้องสามข้าได้เป็นขุนนางในราชสำนักจึงไม่มีใครทำต่อ ก็เลยต้องหยุดไป”

“แต่ของทุกอย่างที่ควรมียังอยู่ครบ ที่ศาลาว่าการก็ยังมีสำเนา เพียงแค่เปิดร้านใหม่ก็พอแล้ว ข้าคิดว่าลองดูก็ไม่เสียหาย”

หลี่จุ่นลูบคางพลางครุ่นคิด

บางทีงานเขียนหนังสือลามกของตนอาจให้เฟิงเป่าหลินเอาไปขายได้ แต่ลุงสองของตระกูลเฟิงคนนี้ แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคนสุภาพ

เขาจะชี้หน้าด่าว่าตนแรงๆ ไหมอ่ะ

ด่าว่าตนมีความคิดสกปรก

หลี่จุ่นรู้สึกลังเลเล็กน้อย

เขาครุ่นคิดชั่วขณะก่อนจะถามว่า

“ท่านลุง ข้าขอถามหน่อย หากให้ท่านลักลอบขายหนังสือนี้ ท่านจะขายได้หรือไม่”

เฟิงเป่าหลินครุ่นคิดชั่วขณะก่อนจะพยักหน้าช้าๆ แล้วพูดว่า

“หากเรื่องราวน่าสนใจ เรื่องนี้ไม่ยาก เมื่อตอนที่น้องสามข้าเพิ่งเริ่มทำร้านหนังสือก็ลักลอบขายมาก่อน ภายหลังถึงเปิดร้านหนังสืออย่างเป็นทางการ”

หลี่จุ่นได้ยินดังก็ตาลุกวาวทันที

เห็นทีน่าจะได้