องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 838

หลี่จุ่นและเฟิงเป่าหลินสนทนากันอย่างถูกคอ

และสนทนากันในศาลาเป็นเวลานานก่อนเฟิงเป่าหลินจะจากไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

หลี่จุ่นไม่ได้พูดอะไรกับเขามากนัก

เพียงบอกว่าตนจะรับผิดชอบแต่งเรื่องและเขียนมันออกมา จากนั้นให้เฟิงเป่าหลินเป็นคนรับผิดชอบเรื่องการตีพิมพ์และการขาย

หลี่จุ่นบอกกับเขาอย่างชัดเจนว่าหนังสือนี้ต้องลักลอบขายใต้ดินเท่านั้น

เฟิงเป่าหลินเพียงลังเลชั่วครู่ ท้ายที่สุดก็ตอบตกลงอย่างยินดี

เขาบอกหลี่จุ่นว่าทางการไม่ได้ควบคุมเนื้อหาของหนังสือหรือนิยายอย่างเข้มงวด ไม่จำเป็นต้องระมัดระวังปานนั้น

แต่รอยยิ้มของหลี่จุ่นดูแปลกๆ ทำให้เฟิงเป่าหลินต้องคิดทบทวนอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจและยังคงตอบตกลง

จริงๆ แล้วยังไม่ทันลงมือทำก็ไม่จำเป็นต้องพิจารณาให้ละเอียดเช่นนี้

เรื่องนี้ถือว่าตกลงกันได้ชั่วคราว หลี่จุ่นเองก็รู้สึกดีใจ

เขาจึงกลับห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวไปหอชุนเฟิง

ในเมื่อไม่สามารถร่วมทำสงครามรักสามร้อยเพลงรบกับทัวทัวและอาหยวนได้แล้ว งั้นก็เปลี่ยนเนื้อหาของกิจกรรมเป็นการประชุมทางการค้าแทนแล้วกัน

ในขณะที่หลี่จุ่นกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตู

ตามด้วยน้ำเสียงอันไพเราะเสนาะหูของเฟิงหลิงจือดังขึ้นด้านนอก

“จิ่งจุ่น ข้าเอง ข้าเข้าไปได้หรือไม่”

หลี่จุ่นอึ้งไปชั่วขณะ

ไม่รู้ว่าเฟิงหลิงจือมาหาตนเวลานี้ด้วยเรื่องอะไรกัน นางไม่เตรียมตัวสักหน่อยหรือ

“ไม่เป็นไรพี่หลิงจือ เข้ามาได้เลย” หลี่จุ่นพูด

เฟิงหลิงจือในชุดกระโปรงยาวผลักประตูเปิดออกพร้อมกับเดินเข้ามา

ในมือถือถาดและบนถาดนั้นมีเสื้อผ้าชุดหนึ่ง

หลี่จุ่นเห็นแล้วถึงกับตกตะลึง

เฟิงหลิงจือวางถาดลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า

“นี่เป็นชุดที่ข้าทำให้เจ้า... ข้าแอบวัดรูปร่างเจ้าตอนเจ้าหลับน่ะ”

“เอ่อ...”

หลี่จุ่นรีบพูดด้วยความตกใจว่า

“พี่หลิงจือ ข้า...”

ดูเหมือนเฟิงหลิงจือจะรู้ว่าหลี่จุ่นต้องการจะพูดอะไรจึงรีบส่ายหน้าเพื่อขัดจังหวะเขา จากนั้นหยิบเสื้อผ้าที่พับอยู่บนถาดขึ้นมาพลางพูดว่า

“ข้าจะช่วยเจ้าเปลี่ยน ลองใส่ดูสิ ข้าเห็นเสื้อผ้าของเจ้าเก่ามากแล้ว ใกล้จะใส่ไม่ได้แล้ว”

เสื้อผ้าที่หลี่จุ่นใส่อยู่ตอนนี้เป็นเสื้อผ้าของพ่อเฟิงหลิงจือตอนสมัยหนุ่ม แม้จะสลับกันใส่ แต่ก็ไม่ได้สกปรก

แต่ก็เก่ามากแล้วจริงๆ

เมื่อหลี่จุ่นเห็นเฟิงหลิงจือในมุมอ่อนหวานและใจดีเช่นนี้ จู่ๆ ก็รู้สึกซาบซึ้งใจพิกล

“พี่หลิงจือ ท่าน เหตุใดท่านจึงพูดเช่นนี้ ท่านสงสัยว่าจริงๆ แล้วพวกนางรู้จักข้าหรือ”

หลี่จุ่นแก้ปัญหาได้อย่างแนบเนียน

พวกเจ้ารู้จักกันหรือไม่... นั่นเป็นคำถามที่เฟิงหลิงจือถามตน

แต่หลี่จุ่นแก้ปัญหาได้อย่างชาญฉลาด แก้เป็นสงสัยว่าพวกนางรู้จักตน

เปลี่ยนตนจากตัวหลักกลายเป็นบุคคลที่สามอย่างแนบเนียน

หากไม่คิดวิเคราะห์อย่างละเอียด เฟิงหลิงจือคงคิดว่าหลี่จุ่นตอบคำถามนางแล้ว แต่จริงๆ แล้วกลับเบี่ยงเบนหัวข้อสนทนา

หรือไม่ตอบไปตรงๆ

เฟิงหลิงจืออึ้งไปชั่วขณะก่อนจะพยักหน้าคล้อยตาม และพูดว่า

“อืม... บางที ข้าอาจจะคิดมากไป”

“โอ้ๆ เช่นนั้นวันนี้ข้าจะลองหยั่งเชิงดู” หลี่จุ่นพูด

เฟิงหลิงจือพูดว่า

“ดี”

ทว่า นางกลับแอบถอนหายใจ

เมื่อวานตอนที่เขากลับมา กลิ่นบนตัวของเขาเหมือนกับกลิ่นบนตัวของแม่นางสองคนนั้นเลย จะไม่รู้จักกันได้อย่างไร

เขาเพียงกำลังหลอกตนเท่านั้น