องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 853

ในที่สุดรถม้าก็มาถึงประตูทางใต้

ร่างกายของเสิ่นคั่วเริ่มเย็นแล้ว กลายเป็นหนักอึ้ง

รถม้าหยุดลง

สารถีผู้นั้นพูดกับเสิ่นเลี่ยเสียงเย็นว่า

“ใต้เท้าเสิ่น เชิญเถอะ!”

พูดพลางชี้ไปทางนอกเมือง!

บ้านเรือนนอกเมืองเงียบมาก

รอบ ๆ ปราศจากผู้คน

แม้แต่คนเฝ้าเมืองก็ยังไม่มี

คาดว่าคงจัดการให้ออกจากพื้นที่ไปแล้ว

มีเพียงฝน...ที่เทกระหน่ำ!

เสิ่นเลี่ยอยากอุ้มร่างบิดาตัวเองไป แต่สารถีมองสายตาเย็นชาทันที

“ใต้เท้าเสิ่น ฝ่าบาทมิทรงรับปากให้ท่านพาร่างของไท่ฟู่ไปนะ! ที่ให้พวกท่านสองพ่อลูกกล่าวอำลาครั้งสุดท้าย ก็ถือว่าฝ่าบาทพระกรุณาแล้ว”

เสิ่นเลี่ยเดือดดาลสุดขีด โทสะสุมทรวง

แต่ทำอะไรไม่ได้

เวลานี้ข้างนอกยังมีกองพลอีกหนึ่งพันรอสังหารเขา นอกเสียจากเขาตาย ไม่อย่างนั้นจะต้องจากไปตามลำพัง

แต่เขาจะตายไม่ได้!

เขาต้องไปแคว้นฉี ไปบอกองค์หญิงใหญ่ แล้วยังต้องตามหาน้องสาวอีก...เจ้าต้องแก้แค้นให้ท่านพ่อ!

ด้วยเหตุนี้

เขาต้องรอดไปจากที่นี่ให้ได้

เสิ่นเลี่ยสูดลมหายใจเข้าลึก มองสารถี

“เช่นนั้นจะให้ข้ายืมดาบยาวใช้หน่อยได้หรือไม่”

สารถีมีดาบเหน็บอยู่ตรงเอว แค่ดูก็รู้ว่าเป็นองครักษ์ในวังหลวง!

สารถีผู้นั้นขมวดคิ้ว

ลังเลครู่หนึ่ง แต่ก็ยังปลดดาบพกของตัวเอง

ยื่นให้เสิ่นเลี่ยแล้วเอ่ย

“จะให้ท่านยืมก็ได้ ถึงอย่างไรยังต้องกลับถึงมือข้าอยู่ดี”

เสิ่นเลี่ยรับมา กำหมัดและขอบคุณทันที

“ขอบคุณ!”

จากนั้น

ชักดาบออกมาจากฝักฉับพลัน ฟันองครักษ์ผู้นั้นตายในสามดาบ!

“ขอบคุณสำหรับดาบของเจ้า แต่จำไว้ ชาติหน้าอย่าได้ให้ใครยืนดาบง่าย ๆ อีก...โดยเฉพาะกับผู้แซ่เสิ่น!”

เสิ่นเลี่ยมองสารถีผู้นั้นด้วยสายตาเย็นเฉียบ เอ่ยเสียงเย็น

จากนั้นก็กระโดดขึ้นรถม้า มองร่างของเสิ่นคั่ว เอ่ยเสียงหนัก

“ท่านพ่อ เมื่อก่อนข้าอกตัญญู น้อยครั้งที่จะเชื่อฟังท่าน แต่ครั้งนี้...ข้าตัดสินใจจะเชื่อฟังท่าน ข้าจะฝ่าออกไปและกลับมาแก้แค้นให้ท่านในภายภาคหน้า!”

“ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าท่านแม่เสียชีวิตได้อย่างไร แค้นของท่านแม่...ข้าจะแก้แค้นให้ได้! ข้าไปก่อนแล้ว!”

“ข้าว่า...เจ้ากำลังเสียดสีข้าอยู่”

“มิกล้า ๆ...มั่นใจหน่อยสิ อย่าคิดว่าข้ากำลังเสียดสีท่าน!”

“เจ้า...”

บนต้นไม้ใหญ่ในจุดไม่ไกลมีเงาร่างสองสายกำลังนั่งยองอยู่

มีคู่กัดที่ต่างฝ่ายต่างกินกันยากเล็กน้อยคู่หนึ่ง แต่เห็นชัดว่าหนึ่งในนั้นหน้าตาธรรมดาอย่างยิ่ง ธรรมดาจนไม่มีอะไรพิเศษ จัดอยู่ในพวกระดับล่างสิ้นเชิง!

นี่มิใช่ใครอื่น ก็คือหม่าหยวนฮั่นผู้คุมกฎฝ่ายขวา ยอดฝีมือสุดยอดแห่งลัทธิเทียนซานนั่นเอง!

และที่สนทนาอยู่กับเขา แน่นอนว่าคือผู้คุมกฎฝ่ายซ้าย!

เนื่องจากหม่าหยวนฮั่นปกป้องอ๋องน้อยไม่ราบรื่น ผู้คุมกฎฝ่ายซ้ายจึงถูกเจ้าลัทธิไล่มารับเสิ่นเลี่ยแบบน่าสงสาร ผู้คุมกฎฝ่ายซ้ายย่อมไม่พอใจหม่าหยวนฮั่นอย่างยิ่งอยู่แล้ว!

“คร้านจะพูดกับเจ้า!”

หม่าหยวนฮั่นมองเสิ่นเลี่ยที่ไม่ห่างจากความตายแล้ว ทิ้งคำพูดหนึ่งทันที

ถัดมาร่างกายพุ่งพรวดออกไปเหมือนลูกธนูเล่มหนึ่ง ชั่วหนึ่งลมหายใจกระโดดไปไกลลิบแล้ว

ผู้คุมกฎฝ่ายซ้ายเห็น ตะโกนเดี๋ยวนั้น

“ไม่เลว ๆ ถ้าข้าจะเหม็นขี้หน้าเจ้า แต่ก็ยังเป็นเจ้าที่เก่งกว่า! แน่ล่ะ การทำงานพลาดของเจ้าก็เก่งกว่าข้าได้”

จากนั้นก็กระโดดออกไปเหมือนกัน

ทว่า

ท่ามกลางสายฝน เขาลื่นจนเกือบจะหกล้ม

ไม่เหมือนลักษณะของยอดฝีมือสักนิด