องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 854

หลี่เจิ้งในห้องทรงพระอักษร

ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยามก็ได้ข่าว

เสิ่นเลี่ยถูกยอดฝีมือลึกลับช่วยไป ออกจากเมืองหลวงได้สำเร็จ!

หลี่เจิ้งพลันขมวดคิ้ว

จากนั้นก็ส่ายหน้าหัวเราะแห้งพูด

“สมกับที่เป็นเสิ่นไท่ฟู่ เตรียมการทุกอย่างไว้แล้วดังคาด...ข้าต้องการเอาอะไรจากเขาสักหน่อย ช่างเป็นการหวังมากเกินไปจริง ๆ”

หวังเหลียนกลับขมวดคิ้วมุ่นและพูดขึ้นทันที

“ฝ่าบาท...กระหม่อมคิดว่ายอดฝีมือลึกลับสองคนนี้ไม่ธรรมดาพ่ะย่ะค่ะ”

“อ้อ หมายความว่ายังไง” หลี่เจิ้งถามต่อ

หวังเหลียนตอบ

“ฝ่าบาท นอกเมืองมีนักฆ่าพันคน ล้วนเป็นคนที่กระหม่อมเลือกเฟ้นอย่างดี อาจไม่ใช่หนึ่งในร้อย แต่นั่นก็เป็นผู้กล้าอย่างยิ่ง ต่อให้ข้าน้อยอยากเอาตัวรอดออกมาอย่างปลอดภัย...ก็ไม่ง่าย”

หลี่เจิ้งหรี่ดวงตา ก่อนจะถอนหายใจพูด

“ข้ารู้ว่ายอดฝีมือลึกลับที่ว่ามาจากไหน...ลัทธิเทียนซาน”

หวังเหลียนแววตาเข้มฉับพลัน ครู่หนึ่งมิเอ่ย

หลี่เจิ้งพูดอย่างใจเย็น

“ปีนั้นทีแรกกวาดล้างลัทธิเทียนซานได้ แต่สุดท้ายเสิ่นคั่วปล่อยเสือกลับเข้าป่า...ข้าไม่เข้าใจวิธีการทำของเขามาตลอด”

“นึกว่าเขาทำอย่างนี้เพราะเห็นแก่ที่ฮูหยินของตนมาจาลัทธิเทียนซาน แต่ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว ที่แท้เขาคิดถึงภาพนี้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว...”

“เสิ่นคั่วหนอเสิ่นคั่ว...วางแผนร้ายกาจ ต่างจากอัครเสนาบดีจี้ตรงไหน ทำไมถึงไม่ยอมช่วยเหลือข้าต่อเล่า”

“น่าเสียดายโดยแท้ อันว่าท่วงทำนองของผู้มีการศึกษา สุดท้ายก็ยังกัดกร่อนรากกระดูกเขา...คร่ำครึจริง ๆ”

หวังเหลียนไม่พูด

สายฝนข้างนอกค่อย ๆ หยุดลง

ฟ้าแจ้งในที่สุด

แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาถึงหน้าระเบียงห้องทรงพระอักษร สะท้อนเข้ามา ดวงตาสองนายบ่าวคล้ายฉาบแสงสีทองชั้นหนึ่ง

หลี่เจิ้งเอ่ย

“ควรประกาศเรื่องที่ไท่ฟู่เสียชีวิตได้แล้ว”

……

หลี่จุ่นให้พวกนางเฝ้าร้านหม้อไฟ

ส่วนตัวเองไปด่านเฟิงเป่ยตามลำพัง

ผู้เฒ่าเฟิงบอกเขาแล้ว วันมะรืนเฟิงอู่หังก็จะลงเขา ดังนั้นเขาต้องไปซื้อสุรา

แน่นอน

ผ่านไปหลายวันอย่างนี้

เขาเริ่มให้คนที่วางอยู่ในแคว้นหนานแต่แรกเคลื่อนไหวนานแล้ว

เวลานี้เชื่อมการติดต่อกับราชวงศ์อู่ได้อีกครั้งแล้ว

หลี่จุ่นพบกับกลุ่มคนที่ปลอมตัวเป็นกลุ่มพ่อค้าซึ่งส่งมาจากราชวงศ์อู่สำเร็จ และซื้อสุราหลงไถสามไหขนาดหนึ่งชั่งใน ‘ราคาประมูล’ ไหละห้าสิบตำลึงได้สำเร็จ

กับเรื่องนี้

หลี่จุ่นพบโอกาสทางการค้าอีกแล้ว

ให้พวกเขากลับไปบอกกั๋วจิ้วผู้เฒ่าว่าควบคุมประมาณสุราหลงไถในราชวงศ์อู่ให้เข้มงวด ให้ของพวกนี้มีราคาแพงหายาก ค้ากำลังงามต่อ!

เพราะมันกำลังงามจริง ๆ!

ราคาประมูลยังได้ตั้งห้าสิบตำลึง ถึงโดยมากแล้วจะเป็นการไหว้วานคนของตัวเอง แต่ถึงจะไม่ได้ไหว้วาน...

ก็สามารถเรียกราคาได้ยี่สิบสามสิบตำลึงแน่ะ!

ขนาดหนึ่งชั่งขายในราชวงศ์อู่แค่ไม่กี่ตำลึงเอง...และถ้าอยู่ในเมืองหลวงคือหนึ่งตำลึง

จุ ๆ ๆ

กำไรสุดยอด!

หลี่จุ่นซื้อสุรา ร้อนจนลำคอเป็นผง

จึงหาแผงลอยน้ำชาแห่งหนึ่ง สั่งน้ำชาหนึ่งกาดื่มแบบสราญรมย์พร้อมวางแผนบางเรื่อง

ทันใดนั้น

อย่างไม่ได้ตั้งใจ เขาเหลือบเห็นผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายเสิ่นจิงหงมากอยู่ตรงปากประตูเมือง เขาตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็ขยี้ตา พอมองอีกทีพบว่ามีเสิ่นจิงหงที่ไหนกัน

ส่ายหน้าฉับพลัน พึมพำแผ่วเบา

“หรือว่าช่วงนี้เราจะปล่อยตัวตามสบายเกินไปก็เลยเกิดภาพหลอน ดูท่าคงต้องควบคุมตัวหน่อยแล้ว เฮ้อ ผู้หญิงมีแต่จะส่งผลกับงานใหญ่! ต้องหย่าขาดให้หมดจึงจะดี”