องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 855

หลี่จุ่นดื่มน้ำชาเสร็จ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแปลก!

ไม่ถูก!

คราวก่อนอยู่ที่ชายแดนเหนือก็นึกว่าตัวเองเกิดภาพหลอนเหมือนกัน ถึงทำให้ฮูหยินซื่อบื้อบ้านตัวเองคนนี้หายไปได้...

หลี่จุ่นจูงรถม้าหาทั้งในและนอกเมืองหน้าด่าน ทว่าหาหลายรอบแล้วก็ไม่เจอ หลี่จุ่นขมวดคิ้วมุ่น

ไม่มีเงาเสิ่นจิงหงเลย

“สงสัยจะคิดไปเองจริง ๆ...หรือว่า ช่วงนี้เราคิดถึงฮูหยินซื่อบื้อคนนี้มาก”

หลี่จุ่นส่ายหน้าอยู่ในใจ ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

จากนั้นก็จูงรถม้าออกจากด่านเฟิงเป่ย

ทว่า

ขณะที่เขาจากไปได้ไม่นาน

เสิ่นจิงหงในชุดทะมัดทะแมง แต่งตัวองอาจห้าวหาญอย่างยิ่ง มือถือกระบี่ปรากฏอยู่สถานที่ที่หลี่จุ่นอยู่ นางค้นหาอย่างร้อนรน

คล้ายกำลังหาคนเหมือนกัน

ถูกต้อง!

เสิ่นจิงหงกำลังหาคนจริง ๆ และกำลังหาหลี่จุ่นอยู่!

เมื่อครู่นางเพิ่งเข้าเมือง เนื่องจากไม่เคยได้เบาะแสใด ๆ ในใจจึงรู้สึกหนักอึ้ง เดินก้มหน้าก้มตา

แต่แล้วชั่ววูบหนึ่ง นางเหมือนเห็นหลี่จุ่น เห็นหลี่จุ่นกำลังมองตัวเองจากแผงลอยน้ำชาข้างถนนแห่งหนึ่ง

เสิ่นจิงหงไม่ทันตอบสนอง นึกว่าตัวเองหลอนไป

กระทั่งนางฉุกคิดถึงภาพตอนที่อยู่ชายแดนเหนือก็พลันตอบสนอง วิ่งไปดูที่แผงลอยน้ำชา กลับพบว่าที่นั่นไม่มีคนแล้ว

เสิ่นจิงหงตามหาไปทั่วอย่างร้อนรน

แต่หาหลายรอบไม่มีเงาของหลี่จุ่นเลย

เสิ่นจิงหงดวงตาไร้แวว อารมณ์หดหู่ถึงขีดสุด

พูดกับตัวเองเบา ๆ

“สงสัย...ข้าจะคิดถึงเจ้ามากเกินไป...นึกว่าเขายังอยู่...ข้านี่โง่จริง ๆ เลย...”

น้ำตาใสทางหนึ่งไหลรินช้า ๆ

ดูโศกาอาดูร

หลี่จุ่นกลับถึงเมืองซ่างหยวนเป็นเวลาจะเย็นแล้ว

อาทิตย์อัสดงลดต่ำทางตะวันตก สาดส่องบนท้องถนน

ใบเฟิงในเมืองเมืองซ่างหยวนราวกับเหลืองไปชั่วพริบตา หลี่จุ่นมองจนหัวใจลอยออกไป

เพิ่งถึงปากประตูตระกูลเฟิง

แม่หนูเฟิงหลิงหวนที่ทำผมเปียแกละสองข้า ใส่ชุดสีแดง วิ่งโร่เข้ามาด้วยความดีใจ

เหมือนผีเสื้อตัวหนึ่ง

พอเห็นท่าทางที่วิ่งมา คงรอเขาอยู่ครึ่งค่อนวันแล้ว

ความอุตสาหะของแม่หนูนี่น่ากลัวจริง ๆ

“พี่จุ่น ท่านกลับมาแล้วหรือ!”

เฟิงหลิงหวนร้องเรียกด้วยความดีใจกระโดดโลดเต้น

เฟิงฉีถัวส่ายหน้าทันที เอ่ย

“อีกอย่าง ข้าไม่ชอบเหล้า อย่าเอาเหล้าดีอย่างนี้มาเปลืองกับข้าเลย เก็บไว้ให้พี่ใหญ่ข้าเถอะ เขาต้องดีใจแน่”

หลี่จุ่นยิ้ม และได้แต่ทำเท่านี้ด้วย

“จริงสิ เงินที่เอาไปคงพอกระมัง” เฟิงฉีถัวถาม

หลี่จุ่นพยักหน้าตอบ

“พอ แต่แพงหูฉี่จริง ๆ หลงไถสามไหนี่ ข้าใช้ไปตั้งหนึ่งร้อยห้าสิบตำลึงแน่ะ!”

พอเฟิงฉีถัวได้ยินก็สูดลมเย็นเข้าปอด

ถึงตระกูลเฟิงจะมีกิจการใหญ่โต แต่ก็ถลุงเงินแบบนี้ไม่ไหว

ไหละห้าสิบตำลึง...นี่ ใครจะดื่มลง!

เฟิงหลิงหวนเห็นว่าเรื่องเล่าของตัวเองถูกขัดจึงพูดบ่นทันที

“ท่านปู่ ท่านไม่ต้องพูดแล้ว ข้าจะให้พี่จุ่นเล่าเรื่องให้ข้าฟัง!”

“ไอ้หยา ข้าผิดเอง เป็นความผิดของข้า เช่นนั้นเจ้ากับพี่จุ่นของเจ้าก็ต่อกันเถอะ” เฟิงฉีถัวพูดกลั้วหัวเราะทันที

เมื่อนั้นเด็กน้อยจึงพอใจ

ทว่า

จู่ ๆ เฟิงฉีถัวก็นึกอะไรขึ้นได้

พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมเล็กน้อย

“จริงสิ จิ่งจุ่น มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากจะถามเจ้า”