องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 857

แม้ไม่รู้ว่ากองทัพนี้จะเป็นของใคร แต่เขาไม่มีโอกาสฉวยกองทัพนี้มาหรือ

ยากมาก แต่น่าจะมีโอกาส

คิดแล้วหลี่จุ่นจึงกางกระดาษออก

เขียนบางอย่างวิเคราะห์โดยละเอียด แล้วจึงเผามัน

“อื่ม ลองยึดกองกำลังนี้มาก่อน...ให้คนของเขาเฟิงโหยวร่วมมือกับสมาคมเทียนตี้ได้ แต่ก่อนจะถึงตอนนั้นต้องแลกเปลี่ยนกับโจวชิงก่อน”

หลี่จุ่นวางแผนเสร็จ ในใจพอใจมาก

โจวชิงเป็นคนที่มีความสามารถคนหนึ่ง ต้องใช้ให้มาก

ถึงพูดกันไม่รู้เรื่อง แต่หาล่ามให้เขาสักคนก็พอ

แน่นอนว่าล่ามคนนี้คือปัญหาใหญ่

คนที่รู้ภาษาแคว้นฉู่หายากมาก...นี่คือปัญหาหนึ่ง

ยังเป็นหม่าหยวนฮั่นเมื่อก่อนดี น่าเสียดายที่เวลานี้ตามตัวเขายาก

พอหาเขา ลัทธิเทียนซานจะรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ทันที นี่ไม่ดีแน่

“อื่ม ส่งข่าวกลับไปพร้อมกัน ให้อวี้เซียงหาล่ามให้โจวชิงสักคน ลองหาดูน่าจะหาได้

หลี่จุ่นคิดอยู่ในใจ

แผนการระยะนี้จัดการเรียบร้อยแล้ว หลี่จุ่นเปลี่ยนชุดผาวที่เฟิงหลิงจือทำให้เขาก่อนจะออกจากห้อง

เขาจำเป็นต้องไปดูที่ร้านก่อน

ตอนนี้เขาต้องการเงิน!

มีแต่เงินที่ทำให้เขายิ่งใหญ่ได้ ดังนั้นสองวันนี้เป็นช่วงที่สมควรเปิดร้านแล้ว

หนังสือของเฟิงเป่าหลินเริ่มขายแล้ว คล้ายว่ายอดขายจะน่าทึ่งมาก...

จุดนี้หลี่จุ่นพอใจมาก

ไม่ว่าจะเป็นเมื่อไร หนังสือลามกก็ขายดิบขายดีเสมอ จุดนี้ไม่ต้องสงสัย

หลี่จุ่นออกจากประตู เวลานี้ฟ้ามืดแล้ว

ใกล้จะปิดร้านแล้ว

เร่งไปถึงร้านหม้อไฟจิ่งเจีย พบว่าในห้องส่วนตัวที่ดีที่สุดของร้านยังมีแขกอยู่

ดูท่าจะใหญ่โตไม่เบา เพราะในร้านยังมีคนและสิ่งของที่มาพร้อมกับอีกฝ่ายจำนวนหนึ่ง เฝ้าอยู่หน้าห้อง

หลี่จุ่นหรี่ตา

ใครกันมากินหม้อไฟอยู่ที่นี่

ใหญ่โตไม่เบาเลยนะ

“จิ่งจุ่น เจ้า เจ้ากลับมาแล้วหรือ...”

เฟิงหลิงจือเห็นหลี่จุ่นจึงวิ่งเหยาะมาหาทันที

เนื่องจากทัวทัวกำลังตั้งครรภ์ หลี่จุ่นจึงห้ามไม่ให้นางไปไหน ตอนนี้ในร้านเหลือแต่อาหยวนกับเฟิงหลิงจือ

พออาหยวนเห็นหลี่จุ่นกลับมา ก็เดินเข้าไปหาด้วยแววตาที่ซ่อนเร้นความประหลาดใจไม่มิด

หลี่จุ่นมองสภาพของห้องส่วนตัวทีหนึ่งก่อนจะกระซิบถาม

“นี่มันยังไงกัน ใครกินหม้อไฟอยู่หรือ”

เฟิงหลิงจือกับอาหยวนพากันส่ายหน้า

ตอนนี้เอง ผู้หญิงในชุดทะมัดทะแมงสีดำหน้าตาคมคายคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องส่วนตัว เปล่งเสียงมาทางทั้งสาม

หลี่จุ่นหยุดกึก

“ผู้ดูแล เถ้าแก่ของพวกเจ้าอยู่หรือไม่” ผู้หญิงในชุดทะมัดทะแมงถาม

สองดรุณีกำลังจะตอบ หลี่จุ่นตัดหน้าพูดดวงตาขรึม

“ข้าเอง มิทราบท่านมีอะไรจะสั่งหรือ”

นางผู้นี้แค่ดูก็รู้ว่าไม่ธรรมดา

เหมือนเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง

อาหยวนกระซิบ

“เป็นยอดฝีมือ น่ากลัวว่าจะสูสีกับข้า”

หลี่จุ่นหรี่ดวงตาทันที

“อ้อ ท่านก็คือเถ้าแก่หรือ”

ผู้หญิงในชุดทะมัดทะแมงอึ้ง

เหมือนไม่คิดว่าเถ้าแก่ร้านนี้จะหนุ่มขนาดนี้ ทั้งยังหน้าตาดีเช่นนั้นอีก จึงกำหมัดยิ้มพูด

“นายบ้านพวกเราเลื่อมใสเถ้าแก่ที่สามารถคิดค้นอาหารอย่างหม้อไฟนี้ได้ อยากพบหน้าท่านสักครั้ง ท่านจะสะดวกพบนายบ้านเราหน่อยหรือไม่”

เจอเจ้านายหรือ

หลี่จุ่นนิ่งไป คิดแล้วจึงตอบฉับพลัน

“ท่านต้องการพบข้า เป็นเกียรติของข้าแล้ว!”