องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 859

หลี่จุ่นอึ้ง ขมวดคิ้วแน่น

“เมื่อครู่ก็พบแล้วมิใช่หรือ”

อีกฝ่ายวรยุทธ์ไม่ธรรมดา

แพล็บเดี๋ยวก็ถึงตรงหน้าเขาแล้ว

นางยิ้มไม่พูด เพียงแต่ทำท่าเชิญ

หลี่จุ่นด่าพ่อล่อแม่ในใจ แต่จนใจที่ตัวเองสู้อีกฝ่ายไม่ได้ ได้แต่เดินเลี้ยวไปกับอีกฝ่าย

ทั้งสองมาถึงริมแม่น้ำ ตรงนั้นมีศาลาหลังหนึ่ง

หลี่จุ่นเห็นหญิงปิดหน้าที่ตั้งแต่ต้นจนจบไม่พูดไม่จาในร้านหม้อไฟเมื่อครู่กำลังนั่งเด่นเป็นสง่าอยู่ในศาลา

เหมือนอย่างที่คิด เป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง!

ไม่อย่างนั้นถึงจะมีคนพาเหาะมา ก็มาอยู่ตรงหน้าเขาเร็วอย่างนี้ไม่ได้

เพราะเขาเดินเร็ว คนธรรมดาตามเขาไม่ทัน

“แม่นาง เชิญให้ข้ามามีธุระอะไรหรือ”

หลี่จุ่นกำหมัดกับหญิงที่อยู่ศาลาเลย เอ่ยถามตรง ๆ

นางนั่งอยู่ในศาลานั้น โดยมีผู้ติดตามถือโคมไฟอยู่ด้านข้าง

แสงไฟริบหรี่

นางมองมาทางหลี่จุ่น ดูแววตาไม่ชัดเจน

“มีคนเคยบอกเจ้าหรือไม่ ว่าร่างกายของเจ้าพิเศษ” นางเอ่ยปากช้า ๆ

น้ำเสียงใสกังวาน เต็มไปด้วยความเย็นชาสูงส่งในคราวเดียว

แต่เสียงนี้ไพเราะมาก เทียบได้กับเสียงของเฟิงหลิงจือ

ทว่า

หลี่จุ่นกลับอึ้ง ถามเดี๋ยวนั้น

“ความหมายของแม่นางคือ...”

เป็นดังนั้น ผู้หญิงคนนี้คือยอดฝีมือคนหนึ่ง!

เจอครั้งเดียวก็มองความผิดปกติในร่างกายของเขาออก คงมองออกเรื่องที่เขาทะลวงเส้นลมปราณเริ่นตูทั้งหมดแล้วด้วย!

นางผู้นั้นมองหลี่จุ่น ไม่ได้ตอบคำถามเขา เอาแต่พูด

“ข้าถามมากไป ร่างกายของเจ้าพบได้ยากเช่นนี้ ยังหนุ่มยังแน่นเช่นนี้ กลับไม่มีร่องรอยของวรยุทธ์ คาดว่าคงไม่มีใครเคยบอกเจ้า”

หลี่จุ่นร้องว่านังตัวดีอยู่ในใจ!

ดังคาด

นางมองออกในแวบเดียวว่าเส้นลมปราณเริ่นตูของเขาทะลวงหมดแล้ว!

จากนั้น หลี่จุ่นตกตะลึงมากกว่าเดิม!

นางผู้นี้...คงมีวรยุทธ์สูงส่งเหนือระดับ!

เพราะ

นางคล้ายมองความคิดของหลี่จุ่นออก จึงเอ่ยปากเสียงเนิบ

ท่าทีเหมือนตามวาสนาโดยสมบูรณ์

ไม่แข็งขืน ไม่เสียดาย

หลี่จุ่นเอ่ย

“ได้...ให้ข้าคิดหน่อยเถอะ...เออ เรื่องวรยุทธ์ ข้าไม่ค่อยเข้าใจ และไม่รู้ว่าตัวเองฝึกยุทธ์ได้...ข้าต้องใช้เวลาทำความเข้าใจกับข้อมูลน่าตกใจเล็กน้อยพวกนี้เสียหน่อย...”

“พ่อหนุ่ม เชื่อข้า เจ้าเหมาะจะฝึกวรยุทธ์มาก”

นางคล้ายกำลังยิ้มน้อย ๆ น้ำเสียงอ่อนโยนมา

“เอาละ เจ้าไปก่อนเถอะ”

“ข้าขอลา!”

หลี่จุ่นกำหมัดคำนับ จากนั้นก็จากไปด้วยความรวดเร็ว

ในศาลา

ผู้หญิงในชุดทะมัดทะแมงที่พาหลี่จุ่นมาถามด้วยความเคารพนบนอบทันที

“นายหญิง จะสืบคนผู้นี้หน่อยหรือไม่ คนผู้นี้ดูเจ้าเล่ห์มาก คงไม่พูดความจริงหรอก...”

หญิงสวมผ้าปิดหน้าส่ายหน้า พูดเรียบ

“ไม่จำเป็น ทุกคนล้วนมีความลับ แต่สนใจแค่ว่าเขายินดีกราบข้าเป็นอาจารย์หรือไม่ เพราะร่างกายของเขาหาพบได้ยากมาก ถ้าฝึกยุทธ์ จะต้องล้ำหน้าคนทั่วไปแน่นอน คนที่มีคุณสมบัติเช่นนี้ โลกนี้มีน้อยนัก หากได้เขาคือความโชคดีของข้า...ข้าชอบมาก”