องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 861

ทัวทัวลังเลทันที

นางมองหลี่จุ่นทีหนึ่งก่อนจะถาม

“จำเป็นต้องบอกหรือ”

หลี่จุ่นขมวดคิ้ว คิดแล้วจึงเอ่ย

“ถ้าเจ้าไม่อยากบอกจะไม่บอกก็ได้ ข้าจะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ...ข้าแค่อยากให้เจ้ามีความสุข”

ทัวทัวพรูลมยาว หยิกหลี่จุ่นทีหนึ่งแล้วบ่น

“ฮึ ท่านก็ดีแต่ใช้ลูกไม้พวกนั้นกับข้า! ไม่ไหวเลยจริง ๆ!”

ว่าแล้วก็อดขบปากเขาสองทีไม่ได้

หลี่จุ่นหัวเราะแหะ ๆ

ทัวทัวนิ่งเงียบพักหนึ่งก่อนจะพูดช้า ๆ

“คนผู้นี้...คือเจิ้นเป่ยอ๋อง”

หา!!

เจิ้นเป่ยอ๋องหรือ!

หลี่จุ่นตกตะลึง!

“เจ้าแน่ใจนะ เขามาหาเจ้าเองเลยหรือ!” ในใจหลี่จุ่นบังเกิดคลื่นซัดโหมกระหน่ำ

ทัวทัวพยักหน้า นอนทับหน้าอบของหลี่จุ่น

รับรู้ถึงอุณหภูมิร่างกายเขา ค่อยพูดค่อยจา

“เป็นเขานั่นแหละ ถึงก่อนหน้านี้ข้าจะไม่เคยไปเมืองเฟิงหั่ว แต่เจิ้นเป่ยอ๋องกับแคว้นเฟิงเฉวี่ยนคุมเชิงกันนานหลายปีขนาดนี้ ข้าเคยเห็นภาพเหมือนของเขาหลายหน ข้าจำไม่ผิดแน่ อีกอย่างเขาบอกเองว่าเขาคือเจิ้นเป่ยอ๋องแห่งราชวงศ์อู่”

“วันนั้นเขามาเจรจากับข้าตามลำพัง เชื้อเชิญให้ข้าเข้าร่วมงานนี้ จากนั้นอีกไม่กี่วันก็มีผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่าลัทธิขงจื๊อมา นางเรียกตัวเองว่าคนแซ่ปัน ใส่ผ้าคลุมหน้าสีขาว ความหมายของนางเหมือนกับเจิ้นเป่ยอ๋อง”

หลี่จุ่นใจหายวาบ

หรือว่า

เจิ้นเป่ยอ๋องก็คือผู้ที่อยู่เบื้องหลังของลัทธิขงจื๊อดั้งเดิม!

เจิ้นเป่ยอ๋องผู้นี้ร้ายกาจเช่นนี้เชียวหรือ

แต่

ไหนจี้จงชิงบอกว่าเขาไม่มีทางทรยศราชวงศ์อู่ไง

เช่นนั้นตอนนี้มันยังไงกันแน่

หลี่จุ่นฉงนสนเท่ห์

รู้สึกว่าหัวมึนไปหมด ไม่เข้าใจเลย มองไม่ชัดเจน

ถ้าเป็นเจิ้นเป่ยอ๋องจริง เช่นนั้นก็ไม่สมเหตุผล

ลัทธิขงจื๊อดั้งเดิมที่ว่าเป็นพวกที่จะล้มล้างราชวงศ์อู่ แล้วทำไมเจิ้นเป่ยอ๋องต้องลำบากลำบนเฝ้าอยู่ที่ด่านเหิงกู่ด้วย ปล่อยทัพใหญ่แคว้นจ้าวเข้ามาแต่แรกไม่สบายไปแล้วหรือ

เพราะหากเป็นเช่นนั้น กำลังพลที่หลี่เจิ้งเก็บงำเอาไว้ก็ต้องถูกบีบให้ใช้แล้ว

ด้วยเหตุนี้จึงไม่น่าใช่เจิ้นเป่ยอ๋อง!

แต่

“ช่างเถอะ ข้าไม่คิดมันแล้ว” หลี่จุ่นยอมแพ้

ทัวทัวเงียบ นิ่งพักหนึ่งก่อนจะพูด

“หลี่จุ่น...ท่านละทิ้งความแค้นได้หรือไม่”

หลี่จุ่นขมวดคิ้ว ลูบศีรษะนาง แล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“อย่างไรกัน ทำไมจู่ ๆ ถึงถามแบบนี้ล่ะ”

ทัวทัวลูบท้องตัวเอง น้ำเสียงตัดใจไม่ได้เล็กน้อย

“พวกเรามีลูกแล้ว...ขืนทำต่อไป ข้ากลัวว่าเขาจะต้องลำบากไปกับเรา...เพื่อลูก เราจะละทิ้งความแค้น ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไม่กลับไปได้ไหม...”

หลี่จุ่นเงียบงำฉับพลัน

ทัวทัวก็เงียบด้วย แต่กอดเขาแน่น ๆ ราวกับกลัวว่าจะสูญเสียเขาไป

สุดท้ายก็พลิกตัวกะทันหัน ทับอยู่บนตัวหลี่จุ่น จูบเขาแรง ๆ

เหมือนกับ

ทำแบบนี้จะสามารถลืมปัญหาใหญ่ที่เผชิญอยู่ได้

และอาจจะถึงขึ้นว่าลืมได้...

อาหยวนอาจกลับมาได้ทุกเมื่อ

อย่างเช่น

เวลานี้อาหยวนกำลังนั่งยองอยู่ข้างนอก ฟังเสียงแล้วหน้าแดงหูแดง