องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 863

ทัวทัวกับอาหยวนรับยาแล้วจึงลากลับ

หลี่จุ่นไปที่ร้านหม้อไฟสั่งเสี่ยวเอ้อร์ในร้านให้ดูแลดีหน่อยแล้วกลับมา

ก่อนหน้านี้หลี่จุ่นรับสมัครผู้ดูแลแล้ว สองวันนี้คงมีคนมาสมัคร

พอหลี่จุ่นออกจากร้านหม้อไฟก็ไปยังทางตะวันตกของเมือง

ถึงที่พักของสองนาง อาหยวนกำลังต้มยาอยู่ที่ลานบ้าน เห็นหลี่จุ่นมาจึงพูด

“นางร้องไห้อยู่ข้างในแน่ะ ท่านรีบไปดูเถอะ...”

“ได้...”

หลี่จุ่นจุ๊บหน้าผากอาหยวนแล้วพูด “ช่วงนี้ลำบากเจ้าแล้วนะ”

อาหยวนหน้าแดงพลางส่ายหน้า

หลี่จุ่นสูดลมหายใจเข้าก่อนจะเข้าไปในห้อง

ทัวทัวกำลังยืนอยู่ที่หน้าต่าง พอรู้สึกว่ามีคนเข้ามาก็หันไปดูตามสัญชาตญาณ น้ำตานองหน้า

พอเห็นว่าเป็นหลี่จุ่นก็หันขวับกลับไป

สองมือกุมท้องของตัวเองอย่างระมัดระวัง

หลี่จุ่นเดินไปหา สวมกอดนางจากด้านหลัง รับรู้ถึงอุณหภูมิของตัวนาง

“ขอโทษ เป็นข้าที่ยังเด็กเกินไปไม่รู้ความ...”

ทัวทัวหันกลับมาทันทีกอดเขาแน่น ๆ และปล่อยเสียงโฮ

“ขอโทษ...” หลี่จุ่นพูดอีกครั้ง

ทัวทัวกอดหลี่จุ่นร้องไห้อยู่ค่อนวันจึงทิ้งตัวหลับอยู่ในอ้อมแขนของหลี่จุ่นด้วยความอ่อนเพลีย

หลังจากไปตรวจ นางก็ตึงเครียดมาตลอด ประสาทล้านานแล้ว

ตอนนี้ร้องไห้หนักอีกจึงต้านทานไม่อยู่

หลี่จุ่นอุ้มนางไปที่เตียง จุมพิตลงบนใบหน้าของนางก่อนจะเดินออกจากห้องเงียบ ๆ

อาหยวนกำลังใช้พัดใบปาล์มต้มยาอยู่ เห็นหลี่จุ่นออกมาจึงถามพลัน

“นางไม่เป็นแล้วกระมัง”

หลี่จุ่นส่ายหน้า ถอนหายใจ

กอดอาหยวนเข้าอก

“อีกสองวันพวกเจ้าก็ย้ายไปอยู่ทางตะวันออกเถอะ วันนี้ข้าจะไปดูบ้านทางนั้น อยู่ที่นี่ข้าไม่วางใจ”

อาหยวนลังเลเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

“ได้”

ก็จริง

ถ้าเกิดเรื่องอะไรอีก เดินทางจากตะวันตกเพื่อมาตรวจถึงตะวันออกกินเวลานาน ไม่สะดวกมาก

“ลำบากเจ้าแล้ว”

หลี่จุ่นเกลี่ยหน้าม้าของอาหยวนเบา ๆ เขารู้สึกได้ว่าช่วงนี้อาหยวนผ่ายผอมลงไปมาก

อาหยวนส่ายหน้า

หลี่จุ่นอดกัดริมฝีปากของนางไม่ได้ จุมพิตดูดดื่มกับนางพักหนึ่งจึงจากไป

กลับถึงตระกูลเฟิงก็เห็นคนบนล่างในตระกูลเฟิงกำลังเก็บกวาดขนานใหญ่ แม้แต่หน้าประตูยังแขวนโคมที่มีความเป็นมงคลเด่นชัดใบใหญ่เอาไว้สองใบ

“มาแล้ว ๆ!”

“นายท่านสามกลับมาแล้ว!”

“...”

คนตระกูลเฟิงและบรรดาคนรับใช้ที่รอรับอยู่หน้าประตูตื่นเต้นกันขึ้นมา วันนี้นอกจากนายท่านเรือนใหญ่ที่ออกบ้านไปเมื่อสองสามวันก่อน คนส่วนมากล้วนอยู่ครบ

หลี่จุ่นก็ต้องอยู่ด้วยเช่นกัน

เขาหรี่ตามองชายผู้หน้าตาคล้ายเฟิงเป่าหลินบางส่วนเล็กน้อย

นี่ก็คือเฟิงเป่าจินอัครมหาเสนาบดีอันดับหนึ่งของแคว้นหนานหรือ

ชื่อบ้านนอกไปหน่อย แต่เจ้าตัวสง่าภูมิฐานมาก!

เทียบกับจี้จงชิง เขายังจะเหมือนอัครมหาเสนาบดีมากกว่าอีก!

รูปลักษณ์นี้ไม่เลว!

“คำนับท่านพ่อ!”

เฟิงเป่าจินสาวเท้ามาข้างหน้า

คารวะเฟิงฉีถัวตรงหน้าทันที

“ลูกอกตัญญูเฟิงเป่าจินไม่ได้อยู่ปรนนิบัติข้างกายท่านพ่อ รู้สึกผิดนัก ท่านพ่อโปรดอภัยให้ด้วย!”

“ไอ้หยา ๆ รีบลุกขึ้นเร็ว ๆ เจ้ามีใจเช่นนี้ก็กตัญญูที่สุดแล้ว!” เฟิงฉีถัวยิ้มไม่หุบปาก

เฟิงเป่าจินจึงลุกขึ้น

จากนั้นก็กำหมัดทักทายกับทุกคนในตระกูลเฟิง แต่พอเห็นหลี่จุ่น แววตากลับแข็งทื่อไป เหมือนกำลังอึ้งเล็กน้อย