องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 864

หลี่จุ่นเห็นแววตาที่อีกฝ่ายมองมาที่ตนก็ตกใจเหมือนกัน

แย่แล้ว!

หรือว่าอีกฝ่ายเคยรู้จักกับเขา

นาทีต่อมา

เฟิงเป่าจินถามกับเฟิงฉีถัวทันที

“ท่านพ่อ สหายท่านนี้คือ...”

เฟิงฉีถัวมองหลี่จุ่นทีหนึ่งแล้วยิ้มตอบ

“เรื่องนี้เอาไว้ค่อยคุยกัน มา ๆ เจ้าเข้าบ้านก่อน”

“ขอรับ ท่านพ่อ”

ทุกคนห้อมล้อมเฟิงเป่าจินเข้าไปข้างใน จากนั้นก็นั่งอยู่ในห้องโถง

เหล่าคนตระกูลเฟิงถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันพักหนึ่ง

จากนั้นเฟิงฉีถัวก็เรียกหลี่จุ่นที่นั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งมา

“เป่าจิน มา ข้าจะแนะนำให้เจ้ารู้จัก นี่คือจิ่งจุ่น ข้าพากลับมาจากราชวงศ์อู่”

จากนั้นก็เล่าเรื่องประสบคร่าว ๆ

เฟิงเป่าจินพยักหน้าทันที มองทางหลี่จุ่น

“จิ่งจุ่นคำนับท่านอาเฟิง!”

หลี่จุ่นกำหมัดไปทางเฟิงเป่าจินทันที เอ่ย “ได้ยินท่านปู่เฟิงพูดถึงท่านเสมอ ท่านคือเสาหลักของแคว้นหนาน วันนี้ได้พบ ท่วงท่าไม่ธรรมดาดังคาด บุคลิกเหนือคน ข้าน้อยนับถือยิ่งนัก!”

ไม่พูดมากความ ประจบไว้ก่อน!

ดังคาด

เฟิงเป่าจินอึ้ง

ไม่เพียงแต่เฟิงเป่าจิน แม้แต่เฟิงฉีถัวและคนตระกูลเฟิงก็อึ้งด้วย

เฟิงฉีถัวหัวเราะฉับพลัน

“ฮ่า ๆ ๆ เป่าจิน จิ่งจุ่นเป็นเด็กดี เพียงแต่ประสบเคราะห์ถึงได้มาแคว้นหนาน เจ้าอย่าดูถูกเขาเชียวนะ”

เฟิงเป่าจินมองประเมินหลี่จุ่นสองสามที เผยรอยยิ้มเป็นมิตร พยักหน้าแล้วจึงกล่าว

“ไม่เลว ท่าทางมีความสามารถ แถมยังหล่ออีก ผู้ชายน้อยนักจะหน้าตาเช่นนี้!”

“ขอบคุณท่านอาที่ชม” หลี่จุ่นตอบ

“มา นั่ง ๆ ๆ”

เฟิงเป่าจินยิ้มพลางให้หลี่จุ่นนั่งข้าง ๆ ตน

เดิมเป็นที่นั่งของเฟิงเป่าหลิน เฟิงเป่าหลินขยับอย่างรู้ความ ให้หลี่จุ่นนั่งลง

หลี่จุ่นไม่เกรงใจอยู่แล้ว นั่งแบบไม่คิดอะไร

แสดงออกอย่างใจกว้าง!

เฟิงเป่าจินเห็นแล้วแอบพยักหน้าในใจ

เฟิงเป่าจินสามารถรั้งตำแหน่งอัครมหาเสนาบดีได้ย่อมเหนือคนทั่วไป เข้าใจได้ในทันที

รู้ว่าทำไมบิดาจึงจงใจแนะนำคนผู้นี้กับเขา

ผู้ติดตามเหล่านั้นของเฟิงเป่าจินเฝ้ายามอยู่ข้างนอกทันที

ในห้องมีเพียงพวกเขาสองคน

เฟิงเป่าจินหน้าขรึมฉับพลัน ความเป็นมิตรเมื่อก่อนหน้านี้หายวับ เอ่ยเสียงเย็น

“ท่านสูงศักดิ์เป็นถึงองค์ชายของราชวงศ์อู่ เหตุใดจึงมาแคว้นหนานข้า แล้วยังอยู่ที่ตระกูลเฟิงของข้าอีก ท่านมีจุดประสงค์อะไรกันแน่”

หลี่จุ่นหัวใจรัดแน่น!

ถอนหายใจในใจทันที

ตั้งแต่แวบแรกที่เฟิงเป่าจินเห็นเขา หลี่จุ่นก็รู้ว่าอีกฝ่ายรู้ฐานะตัวเองแล้ว

ดูท่าเขาจะมองข้ามสายสืบของแคว้นหนานมากเกินไป คิดไม่ถึงว่าตัวเองที่เป็นองค์ชายไม่เอาไหนจะมีคนให้ความสนใจ

คาดไม่ถึงโดยแท้!

แต่

ในเมื่อจะเจรจา เช่นนั้นก็ควรจริงใจต่อกัน!

เขาจะไปพบจักรพรรดินีก็จำเป็นต้องบอกฐานะตัวเอง

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเปิดเผยหน้าตาของตัวเองแต่ทีแรก

ด้วยเหตุนี้ หลี่จุ่นจึงหัวเราะตอบทันที

“เหมือนอย่างที่คิดไว้ สมกับที่เป็นอัครมหาเสนาบดีอันดับหนึ่งของแคว้นหนาน สายตาแหลมคมยิ่งนัก ข้าเลื่อมใสจริง ๆ”

“ถูกต้อง ข้าก็คือองค์ชายสี่ของราชวงศ์อู่ เหยียนอ๋อง!”