องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 893

หลี่จุ่นเข้าไปภายในจวน

เมื่อไปที่สวนหลังบ้านก็ฝึกฝน "หมัดวชิระเทวราช" และวิชาตัวเบาอยู่พักหนึ่ง

จากนั้นชายหนุ่มก็ไปอาบน้ำและกินอาหารเย็น

รอจนกว่าอวิ๋นเอ๋อร์จะมารับ แล้วก็รีบออกจากเรือนไป

ครั้งนี้เฟิงเป่าจินไม่ได้ส่งคนมาคอยติดตามเขาอีก

เพราะเขารู้ว่าหลี่จุ่นกำลังจะไปทำอะไร

แล้วเขาก็เข้าใจดีแล้วว่า หากเด็กคนนี้ต้องการทำอะไรบางอย่าง ต่อให้เฟิงเป่าจินจะคอยติดตามเขาเองก็ไม่เกิดผลอันใด

เพราะเจ้าเด็กแสบคนนี้เจ้าเล่ห์ยิ่งนัก !

เมื่อตอนกลางวันก็ทำให้เขาต้องเป็นใบ้พูดไม่ออก ชักเริ่มกลัวขึ้นมาเสียแล้ว

ช่างประหลาดโดยแท้ !

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นอัครมหาเสนาบดีที่ทรงเกียรติ แต่เขากลับต้องมาเสียเปรียบให้เด็กคนนี้อยู่หลายครั้ง !

หากว่ากันตามหลักแล้ว

เด็กคนนี้เป็นลูกชายขององค์ชายสามแห่งราชวงศ์อู่ในตอนนั้น องค์ชายสามในตอนนั้น เป็นผู้มีความสง่างาม ทำอะไรชัดเจนเปิดเผย ไม่เหมือนกับเด็กคนนี้เลยสักนิด

แล้วเด็กคนนี้สืบทอดนิสัยมาจากใครกันแน่ ?

จักรพรรดิอู่หรือ?

ก็นับว่าเหมือนอยู่บ้างละ !

อุปนิสัยนี้คล้ายคลึงกับนิสัยของจักรพรรดิอู่มาก ทั้งคู่ต่างก็เป็นคนที่เจ้าเล่ห์และมีไหวพริบ

ไม่สิ

หากพิจารณาดูให้ดีแล้ว นี่มันโขลกออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกันชัด ๆ !

นี่มันบ้าไปแล้วเถอะ...

พอหลี่จุ่นขึ้นรถม้าแล้ว อวิ๋นเอ๋อร์ก็ขับออกไปทันที

หญิงสาวดูอารมณ์ดียิ่งนัก นางเอ่ยขึ้นว่า

“วันนี้เป็นอย่างไรบ้างหรือท่านนายน้อย ?”

หลี่จุ่นจึงเอ่ยตอบ “ย่อมต้องดีมากอยู่แล้ว พี่อวิ๋นเอ๋อร์ดูเหมือนจะอารมณ์ดีมากนะ”

อวิ๋นเอ๋อร์ยิ้มพลางเอ่ยตอบ

“ท่านนายน้อยเป็นคนเอาใจใส่มาก ข้าปิดบังท่านไม่ได้เลยจริง ๆ”

หลี่จุ่นนึกภายในใจ หากเจ้าไม่มีความสุขแล้วจะเป็นฝ่ายถามตนเองก่อนได้หรือว่าเป็นอย่างไรบ้าง ?

นี่เจ้าบอกข้าด้วยตัวเองนะ

หลี่จุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ถามทันที

“พี่อวิ๋นเอ๋อร์ ข้าขอถามอะไรท่านหน่อยสิ หากท่านตอบได้ก็ตอบ หากตอบไม่ได้ก็ให้บอกว่าไม่รู้”

“ท่านนายน้อยถามมาเถิด ข้าจะบอกทุกอย่างที่ข้ารู้” อวิ๋นเอ๋อร์ตอบตกลงโดยลังเล

“อืม ข้าขอถามท่านหน่อยสิพี่อวิ๋นเอ๋อร์ ท่านทราบความสัมพันธ์ระหว่างท่านอาจารย์กับจักรพรรดินีหรือไม่ ?”

“ไม่ทราบ”

เมื่อต้องตอบ อวิ๋นเอ๋อร์ก็ตอบโดยไม่ลังเลเช่นกัน

หลี่จุ่นถึงกับพูดไม่ออกทันที:

หลี่จุ่นพยักหน้ารับ

เขาหันหลังกลับและเดินไปยังสถานที่ที่เขาฝึกซ้อมเมื่อคืนนี้

เมื่อมาถึงหินงอกหินย้อยขนาดใหญ่ก้อนนั้นแล้ว ชายหนุ่มก็เริ่มนั่งขัดสมาธิ ฝึกการหายใจรอแสงจันทร์มาเยือน

หลังจากนั้นไม่นาน ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ก็ค่อย ๆ เดินเข้ามา

หญิงสาวนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มพลางส่งเสียงกระซิบ

“ทำตามที่อาจารย์สอนเจ้าเมื่อคืนนี้ ใช้พลังภายในร่างกายอย่างต่อเนื่องเพื่อจินตนาการถึงความรู้สึกเมื่อคืนนี้”

หลี่จุ่นพยักหน้า ทำตามที่หว่านเอ๋อร์บอก

หลังจากนั้นไม่นาน แสงจันทร์ก็มาเย่อน ทั้งอาจารย์และลูกศิษย์ต่างก็อาบแสงจันทร์ราวกับคู่รักที่เหมาะดั่งกิ่งทองใบหยก

หลี่จุ่นเดินลมปราณจุดโจวเทียนไม่หยุด ความร้อนในร่างกายของเขาที่ราวกับอาบแสงแดดก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

ช่างเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์จริง ๆ !

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าแท้จริงแล้วแสงจันทร์เป็นภาพสะท้อนของดวงอาทิตย์บนดวงจันทร์และมีต้นกำเนิดมาจากดวงอาทิตย์ แต่เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าแสงจันทร์สามารถให้ความอบอุ่นได้เช่นนั้น

ช่างแปลกจริง ๆ

เมื่อซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เอ่ยปากขอให้หลี่จุ่นหยุด เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามในทันที

“อาจารย์ เหตุใดเมื่อเดินลมปราณจุดโจวเทียนอาบแสงจันทร์นี้แล้ว จึงร้อนรุ่มดุจอาบแสงตะวัน และรู้สึกอบอุ่นไปทั่วร่างกายได้เล่า ?”

“หืม ?”

ใครจะคาดคิด ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์กลับขมวดคิ้วด้วยความงุนงันและถามขึ้น

“ร่างกายเต็มไปด้วยความอบอุ่น ? เจ้าเกิดความรู้สึกเช่นนี้หรือ ?”