องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 894

“ใช่น่ะสิ มันแปลกมากจริง ๆ ศิษย์ไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน” หลี่จุ่นกล่าว

เมื่อได้ยินดังนี้ ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ก็ถามทันที

“เมื่อคืนเจ้าก็รู้สึกแบบเดียวกันเช่นนี้หรือ?”

“ใช่สิอาจารย์ มีปัญหาอะไรหรือ?” สีหน้าหลี่จุ่นดูแปลกใจในคำถามของหญิงสาวอยู่ไม่น้อย

ขณะที่ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เองก็เอ่ยพลางขมวดคิ้ว

“หลังจากที่อาจารย์คิดค้นวิชานี้ขึ้นมาแล้ว ก็ไม่เคยสอนให้ใครต่อ ดังนั้นอาการที่เกิดกับตัวเจ้าเช่นนี้ จึงไม่เคยเจอมาก่อน”

“นี่...อาจารย์ ท่านรู้สึกอย่างไรเมื่อฝึกวรยุทธ์นี้หรือ ?” หลี่จุ่นฟังอีกฝ่ายแล้วก็ถึงกับตกใจ

นี่คงไม่ใช่ว่าตัวเองฝึกผิดพลาดจนธาตุไฟเข้าแทรกหรอกนะ

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์รีบกล่าวทันที

“สิ่งที่อาจารย์รู้สึกได้คือความหนาวเย็น ดั่งเอาตัวเองไปไว้ท่ามกลางน้ำแข็ง”

หลี่จุ่นถึงกับนิ่งอึ้งไปเมื่อได้ยินสิ่งนี้

นี่คือหยินหยางมิใช่หรือ ?

วิชาจันทราพิฆาตนี้ ผู้หญิงฝึกแล้วจะรู้สึกหนาว ผู้ชายจะรู้สึกอบอุ่นหลังจากฝึกฝนสินะ ?

แบบนี้ก็มีวิถีหยินหยางอยู่ด้วยน่ะหรือ ?

หลี่จุ่นนึกตกใจไปอยู่ชั่วขณะ !

หรือต้องให้หยินหยางประสานกันจึงจะฝึกวิชาที่แข็งแกร่งที่สุดได้สำเร็จ ?

ถ้าอย่างนั้นเขาจะต้องฝึกฝนกับอาจารย์ราคาถูกถึงจะสำเร็จอย่างนั้นหรือ ?

หลี่จุ่นจึงถามทันที

“อาจารย์ เช่นนั้นแล้วมีอะไรผิดปกติกับการฝึกฝนของข้าหรือไม่ ?”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ส่ายหัวปฏิเสธ

“แม้ว่าเจ้ากับข้าจะเกิดความรู้สึกที่แตกต่างกัน แต่ก็ไม่มีปัญหาอันใด”

“ข้าไม่ได้ฝึกพลาดจนธาตุไฟเข้าแทรกหรอกนะ ?”

"ไม่หรอก เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลไป"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่จุ่นจึงค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วถามขึ้น

“อาจารย์ เป็นไปได้ไหมที่วิชาของท่านมีวิถีแห่งหยินหยางน่ะ ?”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์คิดทบปวนอย่างจริงจังเกี่ยวกับก่อนจะกล่าวขึ้น

“เป็นไปได้มาก เจ้าอย่าได้ใจร้อนไป รอให้อาจารย์ศึกษาให้ดีก่อนแล้วจะตอบเจ้าอีกที ทวว่า วิชานี้ไม่มีปัญหาอันใด เจ้าสามารถฝึกฝนได้อย่างวางใจ”

“ขอรับอาจารย์” หลี่จุ่นพยักหน้ารับ

ในเมื่ออาจารย์บอกว่าไม่เป็นไร นั่นก็แปลว่าต้องไม่เป็นไร

เขาเชื่ออย่างนั้น

หลังเสร็จสิ้นการฝึกซ้อมใต้แสงจันทร์ ทั้งคู่ก็กลับมาที่ห้องโถงใหญ่

ฝึกฝนการโจมตีและการป้องกันด้วยหมัดและการเตะ ตลอดจนทักษะการใช้กำลังภายในต่อไป

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ยังชี้ให้เห็นถึงปัญหาด้านวิชาตัวเบาของหลี่จุ่นอีกด้วย

ในท้ายที่สุด หลี่จุ่นก็ถูกขอให้ถอดเสื้อผ้าและเข้าไปในบ่อปลา

หลังจากผ่านเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ก็รีบหันหลังทันที

หลี่จุ่นจึงได้ถือโอกาสนี้ถามกลับไป

“อาจารย์ ข้าพอยากถามท่านว่า ท่านกับแคว้นหนาน... ฝ่าบาทคนปัจจุบันนี้มีความสัมพันธ์เป็นอย่างไรบ้างหรือ...?”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ขมวดคิ้ว จ้องมองไปที่หลี่จุ่น และพูดขึ้นช้า ๆ

“เรื่องนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องถาม เจ้าจำไว้แค่ว่าวันหน้าต้องสังหารนางก็พอ !”

นี่มัน......

เอาเถอะ

หลี่จุ่นพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้และพูดขึ้น

“เอาเถอะอาจารย์ ในเมื่ออาจารย์พูดออกมาแล้ว เช่นนั้นศิษย์จะมีเหจุผลในการปฏิเสธได้อย่างไรกันเล่า ? ข้ารับปากท่าน ก็แค่เสนาธิการทหารใช่ไหมเล่า ลองดูก็ไม่เสียหายอะไร”

การปฏิเสธครั้งก่อนของหลี่จุ่นเพียงเพื่อดูว่า ที่อีกฝ่ายต้องการให้ตนเองไปเป็นเสนาธิการทหารของอีกฝ่ายนั้นเป็นการทดสอบหรือไม่

ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินซั่งกวนหว่านเอ๋อร์พูด เขาก็มั่นใจได้แล้ว

นี่ไม่ใช่การทดสอบ

แต่อยากให้เขาเป็นเสนาธิการทหารจริงๆ

ทว่า การคิดจะขับเคลื่อนโยกย้ายกำลังพลคงเป็นไปไม่ได้เลย

บางทีเขาอาจจะเป็นแบบเดียวกับหลินชิง ที่อยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของเขาเมื่อตอนอยู่ชายแดนเหนือก็ได้ !

ทว่า !

สำหรับตัวเขาแล้ว นี่ไม่ใช่ก้าวที่สำเร็จมากที่สุด

เช่นนั้นก็รอดูก็แล้วกัน !