องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 899

ช่วงเวลาสองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

วันรุ่งขึ้นเป็นวันที่จะต้องไปยังกองทัพแล้ว

หลี่จุ่นไปยังที่พักของอาหยวนและทัวทัว และอธิบายเรื่องนี้ให้พวกนางฟังอย่างคร่าว ๆ

แล้วเขาก็กำชับบางอย่างแก่พวกนาง หลังจากนั้น...

หลังจากนั้น เขาก็ต้องปะทะกับพวกนางครั้งใหญ่กว่าสามร้อยรอบ ตั้งแต่ดึกจนฟ้าสางนะสิ !

แน่นอนว่า

เพราะตอนนี้ทัวทัวตั้งครรภ์ หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้ว หลี่จุ่นจึงไม่กล้ายกปืนขึ้นใช้ในทันที ทำได้เพียงหาวิธีอื่นในการทำให้หญิงสาวพอใจ

คราวนี้หลี่จุ่นไปอาบน้ำที่เรือนของสองสาวและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะกลับไปที่เรือนตระกูลเฟิง

พักการไปที่เรือนของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ชั่วคราว นี่คือสิ่งที่ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์บอกเขาเอง

ทันทีที่เขามาถึงประตูห้องของตนเอง เขาเห็นว่าแสงเทียนยังคงสว่างอยู่ในห้องของเขา จึงลังเลขึ้นมาทันทีว่าควรที่จะเข้าไปหรือไม่

ไม่ต้องคิดก็รู้ได้ว่าเป็นเฟิงหลิงจือที่รอเขาอยู่

เขากัดฟันแน่น หายใจเข้าลึกๆ แล้วผลักประตูให้เปิดออกในที่สุด

นั่นปะไร !

เฟิงหลิงจือกำลังรอเขาอยู่จริง ๆ

เมื่อเห็นว่าเขากลับมา สายตาของเฟิงหลิงจือก็ดูหลบเลี่ยงเล็กน้อยทันที จากนั้นจึงรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วด้วยท่าทีประหม่า

“เจ้า... เจ้ากลับมาแล้ว...”

น้ำเสียงของเฟิงหลิงจือเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ไม่กล้าสาตาหลี่จุ่นโดยตรง

หลี่จุ่นพยักหน้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“พี่หลิงจือ ข้าไม่ได้ยินท่านพูดมานานแล้ว ข้าคิดถึงเสียงอันไพเราะของพี่หลิงจือจริง ๆ”

นับตั้งแต่ที่เขาขอนางแต่งงานครั้งก่อนและนางปฏิเสธเขา ก็มักจะมีความอึดอัดใจอยู่ระหว่างพวกเขาสองคนเสมอ

ขณะที่เฟิงหลิงจือก็เอาแต่หลบหน้าหลี่จุ่นอยู่เสมอ

ครั้งนี้ คิดว่าคงเป็นเพราะตนเองต้องออกจากตระกูลเฟิงไปอยู่กองทัพ นางถึงได้รวบรวมความกล้ามาหาเขา

“ข้า...”

เฟิงหลิงจือตัวสั่นสะท้ายทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของหลี่จุ่น

สัมผัสได้ว่ามีทั้งความรู้สึกผิดและความวางตัวไม่ถูกเล็กน้อยปะปนกันไป

หลี่จุ่นเดินไปนั่งที่โต๊ะ บนโต๊ะนั้นมีเสื้อผ้าที่เพิ่งตัดใหม่อยู่บนโต๊ะ

หลี่จุ่นหยิบมันขึ้นมาดูแล้วพูดขึ้น

“พี่หลิงจือ ขอบคุณท่านมากนะ ต้องรบกวนให้ท่านตัดเย็บเสื้อผ้าให้ข้าอีกแล้ว รบกวนท่านแล้วจริง ๆ”

"ไม่หรอก ไม่เลย..."

เฟิงหลิงจือส่ายหัวทันที

“ได้...”

แม้เฟิงหลิงจือก็รู้สึกไม่อยากจากเข้าไปแม้แต่น้อย แต่ก็พยักหน้ารับคำทันทีเช่นกัน

นางยินดีที่จะดูแลแทนเขา ยินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อเขา

“ท่านน่ะ ไม่ต้องไปดูที่ร้านตลอดเวลาก็ได้ ถึงจะอยู่ไม่ไกลนัก แต่ก็ไม่ใกล้ อย่าหักโหมจนเหนื่อยเชียวเล่า”

หลี่จุ่นหันกลับมามองเฟิงหลิงจือแล้วพูดเบา ๆ ด้วยความอ่อนโยน

สัมผัสแห่งความอ่อนโยนนี้ทำให้ร่างกายของเฟิงหลิงจือสั่นเทาเล็กน้อย ภายในใจของนางอ่อนยวบลง เงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่หลี่จุ่น

ริมฝีปากที่เปี่ยมเสน่ห์นั้นเผยอขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าพร้อมจะเปิดออกเพื่อสื่อถึงความรู้สึกภายในใจได้ทุกเมื่อ

สีหน้าของหลี่จุ่นนั้นอ่อนโยน อีกทั้งดวงตาของเขาก็อ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง

เขาค่อย ๆ ใช้มือปัดหน้าม้าของเฟิงหลิงจือออกจากดวงตาของนาง ท่าทางนั้นเต็มไปด้วยความคลุมเครือ เขาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน

“ครั้งที่แล้วข้าวู่วามไปเอง ทำให้พี่หลิงจือและข้าเกิดความกระอักกระอ่วนต่อกัน ข้าขอโทษพี่หลิงจือสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้วด้วย ข้าขอ...”

หลี่จุ่นกำลังจะขอโทษ แต่ก่อนที่เขาจะพูดคำว่า "โทษ” เขาก็ถูกริมฝีปากของเฟิงหลิงจือประกบลงที่ริมฝีปากของเขาทันที

หญิงสาวรีบเอ่ยอธิบายทันที

“ไม่หรอก... มันเป็นความผิดของข้าเอง”

ท้ายที่สุดแล้ว หญิงสาวก็ไม่สามารถต้านทานความอ่อนโยน... จากผู้ชายเจ้าชู้ได้ !