องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 900

จู่ ๆ หลี่จุ่นก็ดูตกตะลึงเมื่อเฟิงหลิงจือใช้ริมฝีปากของตนปิดปากของเขาทันที

เมื่อเห็นริมฝีปากมีเสน่ห์ยั่วยวนและดวงตาที่ลึกซึ้งของเฟิงหลิงจือแล้ว หลี่จุ่นก็อดไม่ได้ที่จะเลียมุมปากของเขา

แต่กลายเป็นว่าเขาเลือกที่จะเลียนิ้วของเฟิงหลิงจือโดยตรง

ทันใดนั้น

สีหน้าของเฟิงหลิงจือก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำด้วยความเขินอาย และร่างกายอันบอบบางของนางก็สั่นสะท้านในทันที

นิ้วเรียวบางนั้นถูกชักกลับในทันที

นี่มันช่าง...

หลี่จุ่นเองก็นิ่งอึ้งไปเช่นกัน !

บ้าชะมัด บ้าสุด ๆ !

สถานการณ์ตกอยู่ในความกระอักกระอ่วนอีกครั้ง

ถึงอย่างไรเฟิงหลิงจือก็ยังคงหน้าบางเช่นเคย ตอนนี้หัวใจของนางเต้นเร็วแรงไม่หยุดเสียแล้ว

“ข้า...ข้ากลับก่อนละ...”

เฟิงหลิงจือหันหลังและเดินจากไปทันที

หลี่จุ่นอ้าปากค้าง ต้องมองดูเฟิงหลิงจือวิ่งหนีไปโดยไม่กล้าดึงนางกลับมากอดด้วยความรักอันลึกซึ้ง

“เฮ้อ...”

หลี่จุ่นถอนหายใจยาว เขาเกือบจะตบตัวเองแรง ๆ สักที

ดันไปเลียนิ้วสาวเจ้าเข้าเสียได้...

ทำเกินไปแล้ว !

นิ้วนี้มีสุขภาพดีหรือไม่ ? สุขอนามัยหรือเปล่า ? ถึงไปเลียเช่นนี้ ?

แต่สุดท้ายหลี่จุ่นก็ไม่ได้ตบหน้าตัวเอง หากแต่เลือกเดินตรงไปนอนที่เตียงแทน

เช้าวันรุ่งขึ้น

ทันทีที่หลี่จุ่นตื่นขึ้นและอาบน้ำเสร็จแล้ว ซั่งกวนเฮ่าก็แทบรอไม่ไหวที่จะวิ่งเข้ามา

"ข้าเก็บของเรียบร้อยแล้ว เราไปกันเถอะ !"

หลี่จุ่นเหลือบมองเขาอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้น

“ข้าบอกเจ้าไว้ก่อนนะว่าอย่าเอาของไปเยอะ ถึงยามที่ต้องเดินทัพจริง ๆ มันจะเป็นภาระได้”

ซั่งกวนเฮ่าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เอ่ยขึ้น

“วางใจได้ ข้าเอากล่องมาแค่กล่องเดียว”

“เช่นนั้นก็ดี”

หลี่จุ่นพยักหน้ารับ

เมื่อเขาและซั่งกวนเฮ่ามาถึงห้องโถงหลัก พวกเขาก็ได้พบกับเฟิงหลิงจือ

เฟิงหลิงจือพยักหน้าเล็กน้อยให้ซั่งกวนเฮ่าเป็นการทักทาย จากนั้นมองไปที่หลี่จุ่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“อาหารเช้าเตรียมไว้พร้อมแล้ว พวกเจ้ารีบไปกินข้าวเถอะ”

เมื่อหลี่จุ่นนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เขาก็เลียมุมปากโดยไม่รู้ตัวทันที

การกระทำเช่นนี้ทำให้ใบหน้าของเฟิงหลิงจือเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอีกครา ก่อนจะรีบก้มหน้างุดและเดินสาวเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว

ซั่งกวนเฮ่าที่อยู่ด้านข้างมองดูความรู้สึกแปลก ๆ

คราวนี้เฟิงอู่สิงจึงค่อยพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

เขารู้ว่าหลี่จุ่นออกไปเรียนวรยุทธ์จากคนอื่นมาทุกคืน รุ้ว่าเขาเคารพคนอื่นเป็นอาจารย์ด้วย แต่เขาก็มิได้ใส่ใจ

เพราะถึงอย่างไรก็เป็นการตกลงกันไว้แต่แรก ว่าเขาจะสอนมวยหลี่จุ่นด้วยความสมัครใจ

ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าเด็กนี่ยังมอบสุราหลงไถหนึ่งขวดให้ตัวเขาด้วย เขาย่อมพอใจอยู่แล้ว

นายหญิงบ้านใหญ่ตระกูลเฟิง แม่ของสองสาวของตระกูลเฟิงก็ไม่เต็มใจที่จะปล่อยหลี่จุ่นไปเช่นกัน

ก็ตัวนางเองดูแลหลี่จุ่นมาในฐานะลูกเขย เพียงแต่ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงยังไม่เข้าที่เข้าทางกันเสียที นางจึงร้อนใจเป็นอย่างมาก

แต่การออกไปครั้งนี้ นายหญิงบ้านใหญ่ก็ทำได้เพียงขอให้หลี่จุ่นรีบไปรีบกลับด้วยตาแดงก่ำ

หลี่จุ่นรู้สึกประทับใจอย่างมาก นึกในใจบอกแม่ยายว่าไม่ต้องกังวลไป

เฟิงฉีถัวไปที่ตรวจคนไข้ตั้งแต่เช้าตรู่ แต่เฟิงหลิงจือก็ไม่ได้มาส่งเช่นกัน หลี่จุ่นอยากพบนาง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พบ

ทำได้เพียงปล่อยวางก็เท่านั้น

แล้วทั้งสามคนก็ออกเดินทาง

ไปครั้งนี้ หลี่จุ่นไม่อาจรู้ได้เลยว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร

แต่เขาแน่ใจว่าเขาจะลุยไปถึงเมืองหลวงของราชวงศ์อู่ให้จงได้ !

จากนั้นเขาก็จะทำเรื่องทุกอย่างให้กระจ่างต่อหน้าหลี่เจิ้ง !

อย่างเช่น ตัวเขาเองเป็นลูกแท้ ๆ ของหลี่เจิ้งหรือไม่ ?

หลี่จุ่นคิดเสมอมาว่าเรื่องที่บอกว่าเขาเป็นลูกชายของหลี่ตังเทียนนั้นแปลกนัก ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องธรรมดาเป็นแน่

ไม่แน่ว่าอาจเป็นการเล่นตลกของหลี่เจิ้งอีกก็ได้ !