องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 901

ศึกนี้กับราชวงศ์อู่ เขาจำเป็นต้องสู้!

เขาต้องกลับไปแก้แค้น!

ต้องแก้แค้นให้พ่อบ้าน!

ต่อให้หลี่เจิ้งเป็นพ่อบังเกิดเกล้าของเขาแล้วยังไง

อย่างมากความกตัญญูของเขาเปลี่ยนคุณสมบัติ!

หลี่เจิ้งร่วมมือกับตาแก่พวกนั้นมาปั่นหัวเขา ใช้หลี่เหวินจวินข่มขู่เขา ใช้ผู้หญิงของเขาข่มขู่เขา สิ่งที่จ่ายกับเรื่องนี้ก็คือ...

ก่อนหน้านี้เขาช่วยราชวงศ์อู่อย่างไร ตอนนี้ก็ขยี้ผลลัพธ์ในตอนนั้นทีละอย่าง!

เขาหลี่จุ่นไม่ใช่คนที่จะปั่นหัวได้ง่าย ๆ!

แค้นนี้ เขากล้ำกลืนมานานแล้ว...ถึงเวลาระบายมันออกมาสักที!

เขาทะลุมิติมา

จะไปมีเยื่อใยอะไรกับโลกนี้เล่า!

จะไปมีเยื่อใยอะไรกับราชวงศ์อู่!

ในเมื่ออารมณ์ไม่ดี...งั้นก็ขยี้ซะ ทำให้มันแหลกเป็นผุยผง!

มีศัตรูต้องกำจัด มีแค้นต้องชำระ!

ต่อให้หลี่เจิ้งเป็นพ่อบังเกิดเกล้าของเขา แต่ทำกับเขาอย่างนี้ ทำให้เขาอารมณ์เสียอย่างนี้ งั้นเขาก็จะลากอีกฝ่ายลงจากบัลลังก์!

และถ้าเขาไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของอีกฝ่ายจริง นั่นยิ่งดีเลิศประเสริฐศรี จัดการไปซะก็สิ้นเรื่อง!

บิดาเมตตาบุตรกตัญญู ไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยไหนก็เหมือน ๆ กัน!

พอดีเลย

เขาหลี่จุ่นก็คือคนที่ใจกตัญญูเปลี่ยนคุณสมบัติได้ง่าย!

สำหรับใต้หล้านี้...เขาจะช่วงชิงมาเอง!

ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เมื่อก่อนเขาไม่มีกำลังปกป้องตัวเอง จำเป็นต้องยอมก้มหัวแต่โดยดี จำเป็นต้องอ่อนข้อเพื่อความอยู่รอด ยอมให้ผู้อื่นกระทำตามอำเภอใจ

อย่าพูดว่ามาจากอนาคตแล้วจะไร้เทียมทาน!

เขาที่ใช้ชีวิตอยู่ในโลกปัจจุบัน ยุคสมัยสันติภาพ ไม่เคยผ่านประสบการณ์อะไรมาก่อน เป็นแค่การสนทนาเพ้อเจ้อของเกรียนคีย์บอร์ดบนโลกอินเทอร์เน็ตก็กล้าบุ่มบ่าม บอกว่าตัวเองทะลุมิติมา จะกลัวอะไร เอามันเลย!

เอาแม่สิ!

เป็นนิดหน่อยก็เอาเลย?

นึกว่าตัวเองเป็นเทพหรือไง!

แค่เรียนรู้ได้แบบ ‘เข้าใจนิดหน่อย’ จากอินเทอร์เน็ตโลกอนาคตก็คิดจะเป็นจ้าวในโลกนี้ สมองแม่แกมีปัญหาสินะ!

ปกติพวกที่คิดแบบนี้ มองปราดเดียวก็คือพวกขี้แพ้ในชีวิตจริง ขนาดการใช้ชีวิตยังทำไม่ได้ดีเลย วัน ๆ เอาแต่คิดว่าตัวเองเก่ง แค่ไม่ได้โอกาสเท่านั้น...

พอเหอะ!

ดูก็รู้ว่าขี้เกียจ ไม่มีแรง ไม่รู้ลึกสักอย่าง ก็แค่ ‘เข้าใจนิดหน่อย’!

โอกาสอยู่ตรงหน้ายังไม่รู้ว่ามันคือโอกาส!

จี้จงชิงต่อต้านโจมตีซือหม่าชิงอวิ๋นและฮูเถี่ยถูที่ชายแดนเหนือ บุกทั้งสองจนแพ้ย่อยยับ!

ภายหลังยังวางแผนอยู่ในกระโจม นั่งอยู่ที่ชายแดนเหนือแต่ต่อสู้ตัดสินแพ้ชนะกับโจวชิงแคว้นฉู่ที่ชายแดนตะวันตก ตีจนโจวชิงแตกพ่าย เลื่องชื่อในหนึ่งสงคราม!

บัดนี้

ทุกแคว้นได้ยืนชื่อจี้จงชิงเป็นต้องอกสั่นขวัญหาย!

“สมกับที่เป็นจี้จงชิง คนผู้นี้ไม่เพียงแต่วางแผนไร้พ่ายในราชสำนัก ยามนี้ความสามารถในการยกทัพจับศึกก็ไม่มีใครทัดเทียมได้เหมือนกัน!”

“ราชวงศ์อู่มีจี้จงชิง คงยากจะต้านทาน!”

“ตราบใดที่มีจี้จงชิงอยู่ ราชวงศ์อู่ครองจงหยวนมั่นคง!”

“...”

แคว้นเล็ก ๆ วิพากษ์วิจารณ์ก็ช่างเถอะ

แม้แต่แคว้นใหญ่ยังต้องรู้สึกปวดหัวกับการคงอยู่ของจี้จงชิง!

แต่ให้เป็นจางเฟิงลู่ที่ปัจจุบันยึดด่านเหิงกู่ หลังจากทราบรายงานการศึกอย่างละเอียดยังขมวดคิ้วพูด

“หากจี้จงชิงมาด่านเหิงกู่ ทัพแคว้นจ้าวเราคงต้องสั่นสะเทือน จะเก็บคนผู้นี้ไว้ไม่ได้!”

และแม้จะเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนของแคว้นเยียนท่านนั้น หลังจากประชุมขุนนางครั้งหนึ่งเสร็จ เขามองไปยังทิศทางชายแดนเหนือราชวงศ์อู่และถอนหายใจเฮือกหนึ่ง พึมพำกับตัวเองว่า

“ชาตินี้ข้าได้เจอกับคู่ปรับแล้ว...จี้จงชิงน่ากลัวโดยแท้”

จี้จงชิง…หนึ่งสงครามขึ้นแท่นเทพ!