องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 907

เมืองหลวงราชวงศ์อู่

หลังจากการประชุมขุนนาง ไท่ซืออวี่เหวินจิ้งประสานมืออยู่ในแขนเสื้อ ตามหลี่เจิ้งมาถึงห้องทรงพระอักษร

ให้หวังเหลียนรออยู่ข้างนอก เฝ้าห้องทรงพระอักษรอย่างเข้มงวด

หลี่เจิ้งถอนหายใจทีหนึ่ง เอ่ย

“ไท่ซือ เรื่องมาถึงขั้นนี้...จะรออีกต่อไปไม่ได้แล้ว ขืนรออีก ราชวงศ์อู่เราต้องวิกฤตแล้วจริง ๆ”

ไท่ซืออวี่เหวินจิ้งถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะถาม

“ฝ่าบาททรงคิดจะใช้การจัดวางในหลายปีนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมคิดว่ายังไม่ถึงเวลา”

หลี่เจิ้งนิ่งงันพักหนึ่งจึงส่ายหน้าพูด

“ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว เจิ้นเป่ยอ๋องถูกควบคุมแล้ว ในระยะอันสั้นจะไม่เป็นภัยต่อบ้านเมือง ถึงอนาคตยังต้องดึงอำนาจทางทหารกลับมาให้หมด แต่เขากับจางเฟิงลู่ต่างฝ่ายต่างคานอำนาจกัน สองคนนี้ เวลานี้ยังนับว่าเป็นมนุษย์ดินปั้น ไม่อาจแยกร่างทำสองเรื่อง ยังไม่ส่งผลกับภาพรวมชั่วคราว”

ดวงตาที่ฝ้าฟางเล็กน้อยของไท่ซือเพ่งเล็ง

พยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะพูดขึ้น

“แต่ฝ่าบาท ดูจากผลลัพธ์เมื่อก่อนหน้านี้ แคว้นเยียนนั่นน่ากลัวว่าจะมีความทะเยอทะยานมากกว่าเดิม ศึกที่ชายแดนเหนือ เห็นชัดว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนท่านนั้นยังไม่ได้ทุ่มสุดกำลัง ครั้งนี้จะต้องฉวยโอกาสสร้างสถานการณ์ปั่นป่วนแน่ หากใช้แผนที่เตรียมหลายปีนี้ ถ้าไม่สำเร็จ เกรงว่าจะแพ้หน้าเส้นชัยนะพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เจิ้งตรึกตรอง ดวงตาชราลุ่มลึก ผงกศีรษะเล็กน้อย

“ดังนั้น เตรียมแผนรับมือสองแผน...ทันทีที่เสียความได้เปรียบไปก็ลงใต้เถอะ”

อวี่เหวินจิ้งได้ยินแล้วดวงตาเข้มเล็กน้อย ตามด้วยพยักหน้าเบา ๆ

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมทราบแล้ว! กระหม่อมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”