องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 907

เมืองหลวงราชวงศ์อู่

หลังจากการประชุมขุนนาง ไท่ซืออวี่เหวินจิ้งประสานมืออยู่ในแขนเสื้อ ตามหลี่เจิ้งมาถึงห้องทรงพระอักษร

ให้หวังเหลียนรออยู่ข้างนอก เฝ้าห้องทรงพระอักษรอย่างเข้มงวด

หลี่เจิ้งถอนหายใจทีหนึ่ง เอ่ย

“ไท่ซือ เรื่องมาถึงขั้นนี้...จะรออีกต่อไปไม่ได้แล้ว ขืนรออีก ราชวงศ์อู่เราต้องวิกฤตแล้วจริง ๆ”

ไท่ซืออวี่เหวินจิ้งถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะถาม

“ฝ่าบาททรงคิดจะใช้การจัดวางในหลายปีนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมคิดว่ายังไม่ถึงเวลา”

หลี่เจิ้งนิ่งงันพักหนึ่งจึงส่ายหน้าพูด

“ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว เจิ้นเป่ยอ๋องถูกควบคุมแล้ว ในระยะอันสั้นจะไม่เป็นภัยต่อบ้านเมือง ถึงอนาคตยังต้องดึงอำนาจทางทหารกลับมาให้หมด แต่เขากับจางเฟิงลู่ต่างฝ่ายต่างคานอำนาจกัน สองคนนี้ เวลานี้ยังนับว่าเป็นมนุษย์ดินปั้น ไม่อาจแยกร่างทำสองเรื่อง ยังไม่ส่งผลกับภาพรวมชั่วคราว”

ดวงตาที่ฝ้าฟางเล็กน้อยของไท่ซือเพ่งเล็ง

พยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะพูดขึ้น

“แต่ฝ่าบาท ดูจากผลลัพธ์เมื่อก่อนหน้านี้ แคว้นเยียนนั่นน่ากลัวว่าจะมีความทะเยอทะยานมากกว่าเดิม ศึกที่ชายแดนเหนือ เห็นชัดว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนท่านนั้นยังไม่ได้ทุ่มสุดกำลัง ครั้งนี้จะต้องฉวยโอกาสสร้างสถานการณ์ปั่นป่วนแน่ หากใช้แผนที่เตรียมหลายปีนี้ ถ้าไม่สำเร็จ เกรงว่าจะแพ้หน้าเส้นชัยนะพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เจิ้งตรึกตรอง ดวงตาชราลุ่มลึก ผงกศีรษะเล็กน้อย

“ดังนั้น เตรียมแผนรับมือสองแผน...ทันทีที่เสียความได้เปรียบไปก็ลงใต้เถอะ”

อวี่เหวินจิ้งได้ยินแล้วดวงตาเข้มเล็กน้อย ตามด้วยพยักหน้าเบา ๆ

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมทราบแล้ว! กระหม่อมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”

ความหมายของคำว่าลงใต้ไม่ต้องให้อธิบายแล้ว!

เพราะ

คิดขั้นตอนนี้ตั้งแต่สิบปีก่อนแล้ว

หลี่เจิ้งพยักหน้าเล็กน้อย

“เจ้าหกจากไปเร็วเกินไป ถ้าเขายังอยู่ ข้าก็ไม่ต้องรีบอย่างนี้แล้ว”

ไท่ซืออวี่เหวินจิ้งนิ่งงันระยะหนึ่ง ไม่กล่าวสำเนียง

หลี่เจิ้งหดหู่พักหนึ่ง แต่แล้วก็โบกมือพูด

“ไปเถอะ ตอนนี้ไท่ฟู่ก็เสียชีวิตแล้ว อัครเสนาบดีจี้อยู่ทางเหนือ เรื่องนี้ต้องรบกวนไท่ซือดูแลให้มากแล้ว”

อวี่เหวินจิ้งตอบเดี๋ยวนั้น

“เรื่องนี้คือความปรารถนาของกระหม่อม! กระหม่อมทูลลา!”

กล่าวจบทำความเคารพกับอวี่เหวินจิ้งทีหนึ่งและถอยออกห้องทรงพระอักษรช้า ๆ

ผ่านไปพักหนึ่ง

หวังเหลียนก้มหน้าซอยเท้าเดินเข้ามา ทิ้งมือลงยืนรอฟังคำสั่งอยู่ด้านข้าง

หลี่เจิ้งมองหวังเหลียนแวบหนึ่ง พรูลมยาวกะทันหัน

และหลี่จุ่นรู้ว่าถ้ากุมตัวโจวชิงเอาไว้ ชาวฉู่พวกนั้นก็จะไม่ไปไหนเหมือนกัน

อีกอย่าง

หนทางแห่งโลกในปัจจุบัน ชาวฉู่พวกนี้อยากไปก็ไปเถิด แต่ไปแล้วจะไปไหนได้อีก

ไม่คุ้นเคยกับสถานที่ ไม่แน่ว่าเดินสองก้าวก็ถูกขุนนางทหารจับอีกแล้ว

เช่นนั้นจะไม่มีทางรอดแล้วจริง ๆ

โจวชิงรู้หลักเหตุผลนี้ดี จึงยังอยู่บนภูเขาชั่วคราว ตามพวกคนของเขาเฟิงโหยว

เขายังอยากเจอชายหนุ่มผู้นั้นที่เอาชนะเขาได้!

ระยะนี้ ผู้นำทั้งห้าของเขาเฟิงโหยวระดมพลค้นหาเหมืองดินประสิวให้ควั่ก นี่เป็นคำสั่งจากหลี่จุ่น

ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ค้นหาภูเขาเหมืองได้ในที่สุด

แต่พวกเขาไม่รู้ว่าจะขุดเหมืองอย่างไร ได้แต่กลับไปรายงานหลี่จุ่นก่อน

จากนั้น

จูซานเหล่าจึงนำกำลังพลส่วนใหญ่ทำปืนใหญ่ตามภาพที่หลี่จุ่นส่งมา

เจ้าของสิ่งนี้มีชื่อที่ระบุอยู่บนภาพว่าอย่างนี้แหละ

เพื่องานนี้ แอบจับช่างเหล็กมาหลายคน

ให้คนที่เชี่ยวชาญนำพวกเขาทำของสิ่งนี้