องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 909

หลี่จุ่นมาถึงสถานที่ฝึกเดิมและเริ่มฝึก

ไม่นานซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ก็มา นั่งอยู่ข้าง ๆ

สองศิษย์อาจารย์ฝึกวรยุทธ์ด้วยกัน

“อีกสามครั้งก็น่าจะได้แล้ว” ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์พูดเสียงละมุน

หลี่จุ่นอึ้ง แล้วจึงถาม

“อีกสามครั้งข้าก็ไม่ต้องมาฝึกกับท่านแล้วหรือ”

“ไม่ใช่ อีกสามครั้งก็ไม่ต้องอาบแสงจันทร์ฝึกแล้ว” ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ตอบ

หลี่จุ่นพูดในใจ ‘นึกว่าไม่ต้องฝึกแล้วเสียอีก’ เกือบผิดหวังในใจ

ยังดีที่ได้ฝึกต่อ

สองศิษย์อาจารย์ฝึกยุทธ์ท่ามกลางแสงจันทร์จบก็เดินออกจากถ้ำหินย้อยและกลับโถงใหญ่

“ข้าเห็นเจ้าน่าจะเคยฝึกหมัดมวยมาแล้ว ตั้งแต่คืนนี้ ข้าจะสอนทักษะขาให้เจ้า” ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เอ่ยปาก

“ขอรับ ท่านอาจารย์!”

หลี่จุ่นดีใจ

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์พยักหน้าเล็กน้อย เอามือไพล่หลังเดินย่ำเท้าอยู่ตรงหน้า ก่อนจะพูดช้า ๆ

“ทักษะขานี้ข้าตั้งชื่อว่าขาลมกรด เอาชนะด้วยความเร็วขา เมื่อฝึกถึงระดับสูง ชั่ววูบหนึ่งจะสามารถเตะต่อเนื่องหลายสิบครั้งได้ นับว่าอานุภาพไม่สิ้น ศัตรูสามารถโจมตีช่วงล่างของเขาได้ ทำให้อีกฝ่ายยากจะป้องกัน”

ชั่ววูบหนึ่งหลายสิบครั้งหรือ

เจ๋งงี้เลย!

ชั่ววูบหนึ่งนี่มันนานแค่ไหน

ประมาณพริบตาเดียว

มิน่าถึงเรียกว่าขาลมกรด!

“มา ข้าโคจรปราณตามข้อก่อน เคลื่อนกำลังภายในไปยังจุดที่สอดคล้องกัน แล้วจึงแสดงอานุภาพของทักษะขา”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เริ่มชี้แนะหลี่จุ่นขับเคลื่อนกำลังภายใน

หลี่จุ่นเข้าใจกับวรยุทธ์ในโลกนี้พอประมาณแล้ว

ถึงจะไม่มีทักษะยุทธ์ที่จับต้องไม่ได้ แต่ทุกวิชาต่างมีรูปแบบการเคลื่อนกำลังภายในที่สอดคล้องกัน แค่เคลื่อนกำลังภายในไปถึงจุดที่กำหนด จึงจะแสดงอานุภาพที่สอดคล้องกันออกมาได้

จะว่าไปก็วิเศษมากทีเดียว

ฝึกหนึ่งคืนเต็ม หลี่จุ่นเข้าใจทักษะการขับเคลื่อนพื้นฐานแล้ว

ต่อมาเขาเริ่มขั้นตอนการรักษาด้วยปลา

หลี่จุ่นถอดเสื้อแล้วลงแช่ในบ่อปลา ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ยืนหันหลังให้อยู่ข้าง ๆ

“ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากจะถามเจ้า”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์พูดขึ้นกะทันหัน

“เชิญท่านว่ามาได้”

“ดี ข้าเข้าใจแล้ว”

หลี่จุ่นคิดแล้วจึงถาม “ท่านอาจารย์ ฝ่าบาทฝากให้ท่านมาถามข้าหรือ”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ตอบตามตรง “เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องถามมาก ข้าก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง”

หลี่จุ่นเบะปาก

เชื่อก็บ้าแล้ว!

ครั้นกลับมาถึงค่ายทหาร หลี่จุ่นเพิ่งถึงหน้าประตูค่าย

ก็เห็นค่ายทหารชุลมุนวุ่นวายไปหมด ถ่ายทอดคำสั่งเนือง ๆ โยกย้ายกำลังพล

หลี่จุ่นเห็นแล้วพาลให้ตกใจ ถามยามที่รักษาประตูค่ายทันที

“เกิดอะไรขึ้นหรือ”

“เรียนกุนซือ ในกองทัพเพิ่งเกิดจลาจลขอรับ ฝ่าบาทกับท่านแม่ทัพใหญ่ถูกลอบสังหาร แม่ทัพใหญ่เคราะห์ร้าย...”

ทหารเฝ้าประตูค่ายพูดด้วยความเศร้าเล็กน้อย

อะไรนะ!

จลาจลหรือ!

แม่ทัพใหญ่แคว้นหนานตายแล้วหรือ!

หลี่จุ่นงงเป็นไก่ตาแตก!