องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 910

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

ทำไมรู้สึกเขาแค่ไปรอบเดียวก็กลับตาลปัตรแล้วล่ะ

ทำไมอยู่ดี ๆ ก็เกิดจลาจลได้

หลี่จุ่นไปทางกระโจมทันที

พอถึงก็เห็นทหารเฝ้าระวังแน่นขนัด เฟิงเป่าจินกำลังร้อนอกร้อนใจหัวหมุน เดินย่ำเท้าอยู่นอกกระโจม

“ใต้เท้าเฟิง ฝ่าบาททรงเป็นอย่างไรบ้าง” หลี่จุ่นเข้าไปถามทันที

พอเฟิงเป่าจินเห็นว่าเป็นหลี่จุ่น สำรวจมองเขารอบหนึ่ง

เหมือนกำลังสงสัยว่าเรื่องในคืนนี้เกี่ยวกับหลี่จุ่นหรือไม่ ครู่หนึ่งแล้วจึงตอบเสียงเย็น

“ฝ่าบาทไม่เป็นไร ก็แค่โจรกบฏจำนวนหนึ่งเท่านั้น ไหนเลยจะทำร้ายฝ่าบาทได้”

“แล้วนี่...”

หลี่จุ่นขมวดคิ้ว

เฟิงเป่าจินตอบแบบหงุดหงิด “ฝ่าบาทสังหารศัตรูเปื้อนเลือด กำลังเปลี่ยนชุดทรงอยู่!”

เปลี่ยนชุด...

หลี่จุ่นจุกอก แต่ก็ถามต่อทันทีว่า

“ใต้เท้าเฟิง เมื่อครู่ทหารเฝ้าประตูค่ายบอกว่าเกิดจลาจล นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เฟิงเป่าจินมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง หัวคิ้วมัดเป็นปม

ทว่าสุดท้ายยังอธิบาย

“รองแม่ทัพในกองทัพคนหนึ่งคิดจะกบฏ นำทหารกล้าเกือบหมื่นมาโจมตีกระโจมของฝ่าบาท หมายจะปลงพระชนม์ฝ่าบาท...เฮ้อ แม่ทัพใหม่นำกำลังพลมาควบคุม เคราะห์ร้ายจากไป...”

เฟิงเป่าจินเล่าต่อ บรรยายเรื่องราวแบบคร่าว ๆ

หลี่จุ่นฟังแล้วขมวดคิ้วทันที

แปลกจัง!

เป็นถึงรองแม่ทัพแต่ดันจะกบฏ!

รองแม่ทัพคนนี้ตามหลักน่าจะมีอนาคตยาวไกล ทำไมถึงทิ้งอนาคตดี ๆ แล้วมาก่อกบฏรนหาที่ตายได้ล่ะ

มีคนอยู่แค่นี้ ถ้าก่อกบฏในค่ายทหารมีแต่ต้องตายสถานเดียว

“ไม่ถูก!”

หลี่จุ่นคิดแล้วจึงส่ายหน้าพูด

“ใต้เท้าเฟิง เรื่องนี้ไม่ถูกต้อง!”

เฟิงเป่าจินขมวดคิ้วถามเดี๋ยวนั้น “มีอะไรไม่ถูกหรือ”

หลี่จุ่นตอบฉับพลัน

“ตามที่ท่านเล่ามา รองแม่ทัพท่านนี้รู้ว่าตัวเองต้องตายแน่ แต่ทำไมต้องก่อกบฏด้วยเล่า อีกอย่าง ถ้าเขาอยากลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาท ทำไมต้องทำให้เอิกเกริกด้วย”

“ถ้ามุ่งเป้าที่ฝ่าบาทจริง ทำไมไม่เลือกลอบปลงพระชนม์ลับ ๆ กลับนำกำลังคนน้อยนิด คิดจะบุกกระโจมที่มีกองทัพโอบล้อมแน่นหนา นี่ต้องแพ้แน่นอนอยู่แล้ว!”

เฟิงเป่าจินได้ยินพลังตกตะลึง มองหลี่จุ่นแล้วถามทันที

“เช่นนั้นความหมายของท่านคือ เรื่องนี้มีเบื้องหลังหรือ”

เขาทายผิดแล้ว

“ถวายบังคมฝ่าบาท”

“ถวายบังคมฝ่าบาท”

ทั้งสองทำความเคารพกับจักรพรรดินีทันที

จักรพรรดินียกมือขึ้นน้อย ๆ เอ่ย “ไม่ต้องมากพิธี”

ตามด้วยมองทั้งสองคนแล้วถาม “เรื่องในคืนนี้พวกท่านคิดเห็นอย่างไร”

เฟิงเป่าจินพลันตอบ

“ฝ่าบาท เรื่องนี้ไม่ธรรมดาพ่ะย่ะค่ะ! แม่ทัพเสิ่นเป็นแม่ทัพคนเก่าคนแก่ในกองทัพเรา จงรักภักดีมาตลอด ทำไมจู่ ๆ จึงก่อกบฏได้ เกรงว่าต้องมีสาเหตุพ่ะย่ะค่ะ!”

จักรพรรดินีขมวดคิ้วเดี๋ยวนั้น “ความหมายของท่านอัครเสนาบดีเฟิงคือ การที่แม่ทัพเสิ่นเหนียนก่อกบฏมิใช่จุดประสงค์ที่แท้จริงหรือ”

เฟิงเป่าจินผงกศีรษะทันที

ทว่า

หลี่จุ่นพูด

“ไม่! ต้องเป็นการก่อกบฏที่วางแผนมานานแล้วแน่ ที่แม่ทัพเสิ่นจงรักภักดีในหลายปีนี้เป็นการเสแสร้งแกล้งทำพ่ะย่ะค่ะ!”

เฟิงเป่าจินกับจักรพรรดินีมองที่ตัวหลี่จุ่น หลี่จุ่นเอ่ยต่อ

“อีกอย่าง เรื่องนี้จะไม่จบง่าย ๆ อย่างนั้นแน่นอน! ครั้งนี้มุ่งเป้ามาที่แม่ทัพใหญ่ เช่นนั้นครั้งหน้าต้องมุ่งที่ไปแม่ทัพสวี ฝ่าบาทโปรดสั่งการคุ้มครองแม่ทัพทุกคนด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่จุ่นกล่าวคำพูดที่ทำให้คนตกตะลึง