องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 912

ขุนนางสำคัญทั้งหลายถูกลอบสังหารโดยตรง!

นี่คือมีใจต้องการล่มแคว้น!

ชั่วขณะ หลี่จุ่นอึ้งไปทั้งคนโดยสมบูรณ์!

ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง!

นี่ต้องเป็นฝีมือของตาแก่พวกนั้นกับหลี่เจิ้งแน่!

ไม่รู้ว่าเสิ่นคั่วจะมีเอี่ยวด้วยหรือไม่ แต่มันน่าตกใจจริงๆ

เกรงว่า

ไม่เพียงแต่แคว้นหนาน แคว้นอื่น ๆ ต้องเจอกับการลอบสังหารเหมือนกัน!

เหนือจินตนาการ!

ไม่อยากจะเชื่อเลย!

นี่งานช้างเลยนะ!

ยามนี้

หลี่จุ่นได้ฟังแล้วทึ่งไป

เฟิงเป่าจินกลับทรุดตัวก้นจ้ำบ๊ะกับพื้น ทั้งคนปราศจากสีเลือด!

จักรพรรดินีนัยน์ตาหดเล็ก โครมเสียงหนึ่ง แท่นนั่งใต้ร่างของนางแตกออกเป็นเสี่ยงๆ พลันทลายฉับพลัน!

จักรพรรดินีลุกขึ้นยืน บุคลิกทั่วตัวน่ายำเกรง

อุณหภูมิในกระโจมราวกับลดฮวบ!

นาทีต่อมา นางมองหลี่จุ่นแล้วเอ่ยเสียงเย็น

“ตอนนี้ข้าจะสั่งให้ท่านวางแผนกองทัพ ออกกลอุบายให้ข้า ท่านคัดค้านหรือไม่”

หลี่จุ่นมองแท่นนั่งที่แหลกเป็นผุยผงแวบหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าโดยตรง

“ดีมาก!”

จักรพรรดินีเปล่งเสียงดัง ตามด้วยโบกมือใหญ่

“ใครก็ได้!”

ด้านนอกมีคนเข้ามารอฟังบัญชาอย่างรวดเร็ว!

จักรพรรดินีบัญชาเสียงเย็น

“ถ่ายทอดโองการแห่งข้า พรุ่งนี้กองทัพพักผ่อนเตรียมตัวให้พร้อม วันมะรืนไปเหยียบราชวงศ์อู่แต่เช้า! ข้าจะ...เป็นผู้นำทัพด้วยตัวเอง!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

วิ่งออกไปเดี๋ยวนั้น!

“เอาละ ท่านอัครเสนาบดีเฟิง กุนซือ พวกท่านไปพักก่อนเถอะ!”

จักรพรรดินีโบกแขนเสื้อ มองขุนนางใหญ่ที่ยังคำนับด้วยความโศกากับพื้น ให้เขาอยู่พูดคุยรายละเอียด

หลี่จุ่นกับเฟิงเป่าจินออกจากกระโจมทันที

สีหน้าทั้งสองยังทึ่งอยู่เล็กน้อย

เฟิงเป่าจินยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทั้งคนหน้าซีดขาวอย่างไม่มีอะไรเปรียบ ภายใต้แสงไฟอึมครึมหน้าทางเข้ากระโจมยังเห็นได้ชัดเจน

ตกใจไม่น้อย!

“ใต้เท้าเฟิง ท่านยังดีอยู่กระมัง” หลี่จุ่นอดถามไม่ได้

เท้าที่เดินของเฟิงเป่าจินไม่มั่นคงเล็กน้อย

น่ากลัว!

ไม่อยากจะเชื่อ!

“กุน กุนซือ...นี่ นี่เป็นแผนของฮ่องเต้ราชวงศ์อู่จริงหรือ เช่น เช่นนั้นจะเริ่มเมื่อไร...นี่ นี่จะล่มแคว้นหนานเราจริง ๆ แล้วนะ...”

เฟิงเป่าจินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

ขุนนางใหญ่ในราชสำนักถูกสังหารไปเกือบหมด นี่คือนิยามอะไร...

เฟิงเป่าจินไม่เคยคิดมาก่อน

หลี่จุ่นเอ่ยเสียงหนัก

“ใต้เท้าเฟิง ท่านคืออัครมหาเสนาบดี บัดนี้แคว้นหนานมีภัย ใต้เท้าเฟิงยังต้องใจเย็น แคว้นหนานต้องพึ่งท่านแล้ว!”

เฟิงเป่าจินได้ฟังแล้วอึ้งไป ตามด้วยหยุดฝีเท้าฉับพลัน

สีหน้าทั้งคนเปลี่ยนเป็นระทมทุกข์ เปล่งเสียงโทสะ

“บัดซบ บัดซบ มันช่างบัดซบ! รังแกคนเกินไปแล้ว รังแกคนเกินไปแล้วจริง ๆ!”

หลี่เจิ้งเอ่ย “ความบัดซบของหลี่เจิ้ง ข้าได้รับบทเรียนมานานแล้ว”

เฟิงเป่าจินเอ่ยเสียงเย็น

“กุนซือ ตอนนี้ฝ่าบาทสั่งให้ท่านออกอุบายกองทัพให้แคว้นหนานเรา ข้าขอร้องกุนซือ ท่านต้องรักษาแคว้นหนานเราได้ ต้านทัพศัตรูให้ได้นะ!”

เฟิงเป่าจินเข้าใจถ้อยคำที่หลี่จุ่นพูดเมื่อก่อนหน้านี้แล้ว

นี่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องจะส่งทหารออกไปหรือไม่ ไม่ใช่ปัญหาที่ต้องส่งทหารไปเท่าไร แต่ปัญหาคือจะรักษาแคว้นหนานไว้ได้อย่างไร!

แคว้นหนานกำลังเผชิญกับภัยพิบัติล่มสลาย!