องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 913

อำลาเฟิงเป่าจินและกลับกระโจม

ซั่งกวนเฮ่ามาหาทันที พร้อมถามว่า

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

หลี่จุ่นมองซั่งกวนเฮ่าทีหนึ่งแล้วเล่าสถานการณ์คร่าวๆ

ซั่งกวนเฮ่าตกใจฉับพลัน ไม่กล้าเชื่อหูตัวเอง

จิกหัวและเดินถอยหลังเนือง ๆ ด้วยความตกใจทั้งคน

ปากร้องไม่หยุด

“เป็นไปได้ยังไง...เป็นไปได้ยังไง เจ้ากรมทั้งหกถูก...นี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไง”

หลี่จุ่นมองสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงของซั่งกวนเฮ่าตรง ๆ แต่ไม่พบพิรุธใด

เขาคิดและพูดว่า

“เฮ้อ ดูเหมือนฝ่าบาทจะได้รับบาดเจ็บไม่น้อย ถึงพระนางจะพยายามปกปิด แต่ตอนนี้ข้าก็มีวรยุทธ์เหมือนกัน ปิดข้าไม่ได้หรอก สถานการณ์ของแคว้นหนานในเวลานี้...อันตรายหมื่นส่วน!”

“อะไรนะ ฝ่าบาท...”

พอซั่งกวนเฮ่าได้ยินว่าจักรพรรดินีบาดเจ็บ ใบหน้าเปลี่ยนสีเดี๋ยวนั้น

ดูจะตื่นตระหนกมาก

หลี่จุ่นกล่าว

“ความจริงข้ารู้ความสัมพันธ์ของเจ้ากับฝ่าบาท เอาไว้ฝ่าบาทหายโกรธแล้วก็ไปเยี่ยมฝ่าบาทหน่อยเถอะ”

ซั่งกวนเฮ่าใบหน้าเปลี่ยนสีทันทีที่ได้ยิน

เขาขมวดคิ้ว ไม่ได้ยอมรับตรง ๆ แต่พูดว่า

“กุนซือ ท่านพูดอะไรน่ะ ข้ากับฝ่าบาทจะมีความสัมพันธ์อะไรได้ กุนซืออย่าล้อเล่นเลย”

“ก็ได้ ถูกเจ้ามองออกแล้ว ข้าล้อเล่นจริง ๆ นั่นแหละ เอาละ ไม่พูดแล้ว เหนื่อยจะตายชัก รีบพักเถอะ”

หลี่จุ่นหัวเราะและเดินไปที่เตียง

เอนตัวลงเลย

คืนนี้เขาได้เห็นฝีมือน่ากลัวของหลี่เจิ้งแล้ว ทำให้เขาทึ่งมากจริง ๆ!

ต้องยอมรับ เมื่อก่อนประมาทหลี่เจิ้งเกินไป

หลังจากผ่านคืนนี้ เขาต้องระวังหมื่นส่วน!

ไม่อย่างนั้น

สุดท้ายจะตายยังไงก็ยังไม่รู้!

ซั่งกวนเฮ่ามองหลี่จุ่นทีหนึ่ง ไม่พูดอะไร

เติมฟืนลงในกระถางไฟนอกกระโจมสองสามท่อน แล้วเป่าตะเกียงน้ำมันให้ดับก่อนจะนอนลง

ในความมืด แววตาของซั่งกวนเฮ่าสว่างมืดไม่แน่นอน มุมปากเจือความหนาว!

เช้าวันต่อมา

ขณะหลี่จุ่นตื่นนอน ซั่งกวนเฮ่าไม่ได้อยู่ในกระโจมแล้ว

หลี่จุ่นมองเตียงที่อีกฝ่ายจัดระเบียบเรียบร้อยแล้วแวบหนึ่ง แววตาขยับเล็กน้อย ก่อนจะลุกไปล้างหน้า

กินอาหารเช้าเสร็จก็เห็นทหารทั้งกองทัพสีหน้าขึงขังไว้อาลัยอยู่กลางขุนเขาและลานฝึก

เมื่อนั้นหลี่จุ่นจึงเห็นทหารหามโลงศพสีดำออกจากประตูค่าย ทหารทั้งกองทัพไว้อาลัยส่ง

จักรพรรดินีในชุดหม่างสีแดง รัดผมด้วยเกี้ยวทอง ปิดใบหน้าด้วยผ้าสีขาวผืนบาง

กำลังยืนเอามือไพล่หลัง ดูแผนที่การเดินทัพบนโครง

“ถวายบังคมฝ่าบาท!”

“ถวายบังคมฝ่าบาท!”

ทั้งสองทำความเคารพ

จักรพรรดินีพยักหน้า โบกมือให้ทั้งสองลุกขึ้น

“กุนซือ ท่านอัครเสนาบดีเฟิง ทหารในกองทัพของเราตอนนี้มีแค่แสนคน ที่เหลือหากจะมารวมอยู่ที่นี่ เกรงว่าต้องใช้เวลาอีกสองวัน ข้าตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว เรื่องออกศึกพรุ่งนี้จะเหมาะสมหรือไม่”

จักรพรรดินีถ้อยคำคิดหนักเล็กน้อย คิดว่าคงสะเทือนใจมาก

เฟิงเป่าจินไม่ได้พูด

หลี่จุ่นก้าวไปข้างหน้าทันที

“ฝ่าบาท เรื่องการส่งทหารจะรอช้าไม่ได้ พรุ่งนี้ก็คือพรุ่งนี้ จะยืดเวลาไม่ได้แล้ว!”

“สำหรับกำลังพลที่เหลือ ค่อยแบ่งเป็นสองชุดไปรวมกับพวกเรา! ที่ต้องรีบในตอนนี้ก็คือยึดเจียงหนาน ถ้ารออีกสองวัน ทัพศัตรูจะต้องเตรียมตัวพร้อมแล้วแน่ และหากทัพเราคิดจะเข้าเจียงหนาน นั่นจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!”

หลี่เจิ้งใช้การลอบสังหาร ทำลายโครงสร้างอำนาจแคว้นหนานโดยตรง!

เกรงว่าคิดจะล้มแคว้นหนานแล้ว!

กระทั่งว่าเริ่มเตรียมการป้องกันที่เจียงหนานแล้ว!

ต่อให้บุกไปเวลานี้ก็ไม่ง่ายแล้ว!

ถ้าประวิงเวลาอีก แคว้นหนานคิดจะยึดเจียงหนาน นั่นคือความฝัน!