องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 914

ได้ยินคำพูดของหลี่จุ่น จักรพรรดินีขมวดคิ้วมุ่น

เฟิงเป่าจินไม่พูด

เขาพบว่าตัวเองสอดปากไม่ได้ ต่อหน้าหลี่จุ่นดูเป็นส่วนเกินชัดเจน

ตัวเองเป็นอัครมหาเสนาบดี ดูจะรั้งตำแหน่งได้ล้มเหลวเล็กน้อย...

“ท่านอัครเสนาบดีเฟิง ท่านเห็นว่าอย่างไร” จักรพรรดินีเอ่ยถาม

เฟิงเป่าจินคิดแล้วพูดทันที

“ฝ่าบาท กุนซือพูดมีเหตุผลพ่ะย่ะค่ะ!”

ดูเหมือนว่าเขาจะพูดเป็นอยู่คำเดียว...พูดมีเหตุผล

จักรพรรดินีนิ่งเงียบ

หลี่จุ่นตอนนี้ก็ขมวดคิ้วเหมือนกัน

จักรพรรดินีคนนี้ทำไมไม่มั่นใจเอาเสียเลยนะ

ตอนที่กบฏเป็นฮ่องเต้ ทำไมถึงมั่นใจอย่างนั้น ตอนนี้กลับไม่มีความมั่นใจนั้น...

หากเป็นเช่นนี้ ไม่คู่ควรจะหารือด้วยเลย!

หลี่จุ่นเอ่ย “ฝ่าบาท จะรออีกไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ!”

จักรพรรดินีมองหลี่จุ่น ขมวดคิ้วพูด

“แต่ข้าคิดว่ากำลังพลแคว้นหนานเราอ่อนแอ ถ้าผลีผลามบุกไป เกรงจะไม่เป็นผลดี”

เจ้าคิดว่า คิดอะไรกันฮะ!

หลี่จุ่นโมโหก่นด่าในใจ

ตอนนี้ หลี่จุ่นไม่มีอารมณ์พูดไร้สาระ พูดเลยว่า

“ฝ่าบาท กระหม่อมรู้นิสัยของหลี่เจิ้งดี รู้ความคิดของเขาดี หากฝ่าบาทยังลังเลไม่ตัดสินพระทัยเช่นนี้ ถึงตอนนี้จะไม่เป็นผลดีจริง ๆ!”

“กุนซือกล่าวหนักไปแล้ว!”

เฟิงเป่าจินเห็นท่าทีของหลี่จุ่นผิดปกติไปเล็กน้อยจึงเอ่ยปาก

จักรพรรดินีขมวดคิ้วมุ่นกว่าเดิม

ความจริงนางกำลังรอแคว้นฉีส่งทหารอยู่!

ถ้าแคว้นฉีส่งทหาร นางจึงส่งทหารได้!

มิเช่นนั้นทันทีที่แคว้นฉีไม่ส่งทหาร ก็เท่ากับแคว้นหนานต่อสู้กับราชวงศ์อู่ตามลำพังอย่างไม่ต้องสงสัย เช่นนั้นแคว้นหนานหรือจะรอดได้

หลี่จุ่นมองเฟิงเป่าจินทีหนึ่ง คิดแล้วจึงพูดพลัน

“ฝ่าบาท กระหม่อมขอบังอาจถาม พระองค์กำลังรอทัพใหญ่แคว้นฉีใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดินีนัยน์ตาหดเล็กฉับพลัน มองหลี่จุ่นลึก ๆ สุดท้ายยังพยักหน้าตอบ

หลี่จุ่นพูดกลั้วหัวเราะทันที

“ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้น ถ้าพวกเรายึดเจียงหนานได้สำเร็จ ก็กวาดเสบียงทั้งหมดของเจียงหนานมาใช้ในกองทัพได้ ดังนั้นไม่ต้องห่วงเรื่องเสบียง หากถึงเวลาเจียงหนานไม่มีเสบียงแล้ว ค่อยให้กำลังพลข้างหลังขนส่งเสบียงมาก็ยังไม่สาย”

กล่าวเช่นนี้ เฟิงเป่าจินพูดอย่างรู้สึกละอายเล็กน้อย

“ยังเป็นกุนซือที่รู้ก่อนการ”

จักรพรรดินีมองหลี่จุ่นด้วยเหมือนกัน คาดไม่ถึงเล็กน้อย

คล้ายเมื่อก่อนมองข้ามเขาไป

คนผู้นี้ไม่ธรรมดาอย่างนั้น

กล่าวถึงเรื่องเสบียง จู่ ๆ หลี่จุ่นก็นึกถึงปัญหาใหญ่เรื่องหนึ่ง พลันพูด

“จริงสิฝ่าบาท ไม่ทราบว่าเวลานี้ตุนเสบียงไว้ที่ไหน หลี่เจิ้งสังหารขุนนางในราชสำนักได้ ทำร้ายแม่ทัพใหญ่ได้ จะต้องไม่ปล่อยเสบียงไปแน่นอน ต้องระวังให้มาก!”

จักรพรรดินีตอบทันที “กุนซือวางใจเถอะ ข้าส่งคนไปนานแล้ว จะต้องไม่เสียหายแน่”

เมื่อนั้นหลี่จุ่นจึงวางใจ

กำหนดแผนทัพใหญ่โดยรวมแล้ว สุดท้ายหลี่จุ่นจึงพูดว่า

“ฝ่าบาท ยังมีปัญหาเรื่องสุดท้าย บัดนี้หลี่เจิ้งต้องส่งคนจับตาดูความเคลื่อนไหวทัพเราอย่างใกล้ชิดแน่ ดังนั้นทันทีที่เราขึ้นเหนือจะต้องเพิ่มการป้องกัน นี่จะไม่เป็นผลดีกับเรา!”

“เหตุนี้ กระหม่อมขอเสนอให้ส่งกำลังพลหมื่นนายขึ้นเหนือตอนกลางคืน ยึดด่านควายกับเมืองเฟิงหลิงก่อน แล้วค่อยรับทัพใหญ่!”