องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 916

หลี่จุ่นข้ามกำแพงเข้าไปในลานบ้าน

เดินผ่านระเบียงทางเดินเห็นทัวทัวท้องโตกำลังทำงานเย็บปักถักร้อยยุ่งอยู่ที่โต๊ะหิน

หลี่จุ่นเห็นแล้วหรี่ดวงตา

เริ่มความรักของมารดาแล้วหรือ

หลี่จุ่นหัวเราะหึ ๆ แล้วย่องเข้าไปหาเงียบ ๆ

ล้วงมือสวมกอดนางจากข้างหลังแบบไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียง

“ว้าย!”

ทัวทัวตกใจร้องขึ้นมาทันที ทว่ากำลังจะลุกขึ้นกลับถูกหลี่จุ่นกอดเอาไว้

“แม่นาง หน้าตาไม่เลวนะ ชวนให้คนชมชอบ ข้าชอบมาก! มามีความสุขกับข้าเถอะ!” หลี่จุ่นพูด

ทัวทัวตกตะลึงหันขวับ

พอเห็นว่าเป็นหลี่จุ่นก็แย้มยิ้มเบิกบานฉับพลัน

ทว่านางปกปิดอย่างรวดเร็ว ตามด้วยสลัดมือหลี่จุ่นออก พูดแบบเย่อหยิ่งว่า

“แหม ที่แท้ก็จอมทัพนี่เอง ไม่พบหลายวัน จอมทัพจะยิ่งเหลาะแหละใหญ่แล้ว ไม่จริงจังเช่นนี้ นี่คิดจะล่อลวงแม่นางน้อยบ้านไหนอีกล่ะ”

หลี่จุ่นอึ้งจังงัง

“...”

ผู้หญิงคนนี้ อาจารย์ศิลปะการชงชาเก่าแก่จริง ๆ!

“นั่นสิ ไม่พบหลายวัน แม่นางทัวทัวงดงามกว่าเดิมแล้ว ทำให้ข้าเห็นเป็นต้องเอ็นดู ข้าอยากล่อลวงแม่นาง ไม่ทราบแม่นางจะให้เกียรติหรือไม่

ทัวทัวได้ยินแล้วขำพรืด กอบใบหน้าหลี่จุ่นจุมพิตทันที

หลี่จุ่นตอบกลับอย่างร้อนแรง ไมตรีทั้งสองเร่าร้อนดั่งไฟ เดินไปทางห้อง

ครึ่งชั่วยามให้หลัง

ทัวทัวรู้ความแข็งแกร่งของหลี่จุ่น ส่วนหลี่จุ่นก็รู้ความร้อนของช่องทางเดิมของทัวทัว

ทั้งสองนอนอยู่บนเตียงอย่างอิ่มเอม

รอบนี้ถึงตาหลี่จุ่นลูกท้องทัวทัวแล้วเอ่ย

“ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กนี่จะเป็นชายหรือหญิง”

ทัวทัวตอบทันทีว่า “ผู้ชายแน่นอน”

“ข้าว่าผู้หญิงนะ ก็เจ้าสวยออกอย่างนั้น”

พอทัวทัวได้ยินก็หัวเราะ

หลี่จุ่นลูบท้องทัวทัวพลางถาม

“จริงสิ อาหยวนล่ะ”

ทัวทัวตอบ “นางไปที่ร้านแล้ว”

หลี่จุ่นจึงบอกเรื่องที่ตัวเองต้องไปทำศึกกับทัวทัว ทัวทัวได้ยินแล้วกังวลเล็กน้อย แต่อย่างไรก็ไม่ได้พูด แค่จูบหลี่จุ่นเท่านั้น

ทั้งสองหวานชื่นอยู่นาน หลี่จุ่นจึงอาบน้ำและจากไป

ถัดมา เขาไปที่ร้านหม้อไฟ

พอเข้าไปก็เห็นอาหยวนกำลังอยู่ข้างโต๊ะด้านหน้า ข้าง ๆ ยังมีแม่หนูเฟิงหลิงหวนนั่นอีกคน กลับไม่เห็นเฟิงหลิงจือ

“พี่หลิงจือ”

หลี่จุ่นยิ้มน้อย ๆ ถามเลยว่า

“ท่านอาเป่าจินล่ะ”

“พวกเขาอยู่หลังเรือนแน่ะ” เฟิงหลิงจือพลันตอบ

หลี่จุ่นพยักหน้าก่อนจะตรงไปข้างหลัง

เฟิงหลิงจืออ้าปากอยากจะพูดอะไรสักหน่อย แต่ได้แต่มองเงาหลังหลี่จุ่นหายไปจากสายตาด้วยความจนใจ

ย่างเข้าลานด้านหลังได้ยินเสียงเฟิงอู่หัง

“เป่าจิน เจ้ากลับฝ่าบาทกลับไปเถอะ ข้าแก่แล้ว เดินไม่ไหวแล้ว”

หลี่จุ่นได้ยินจึงขมวดคิ้ว

ดูท่าเฟิงอู่หังไม่ยินดีช่วย

หลี่จุ่นปรี่เข้าไป เห็นจักรพรรดินีหันหลังให้เฟิงเป่าจินและเฟิงอู่หัง ไม่ได้พูด

ส่วนเฟิงเป่าจินเดินวนไปวนมาด้วยความร้อนรนเล็กน้อย

หลี่จุ่นกล่าว “ผู้อาวุโส เช่นนั้นไม่ทราบว่าต้องทำอย่างไรท่านจึงจะยอมออกโรง”

ทั้งสามได้ยินเสียง หันขวับมาทันที

เฟิงอู่หังเห็นหลี่จุ่น หัวเราะพูดด้วยไมตรีจิตพลัน

“เจ้าหนู เจ้ามาเกลี้ยกล่อมหรือ น่าสนใจจริงๆ”