องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 917

“หากข้าน้อยสามารถเกลี้ยกล่อมผู้อาวุโสได้ เช่นนั้นคือเกียรติของข้าน้อยแล้ว!”

หลี่จุ่นยิ้มพูด

ทว่า

เฟิงอู่หังส่ายหน้าเอ่ย

“เจ้าหนู ข้าแก่แล้ว ไม่มีแรงเท่าไรแล้ว ตอนนี้เป็นใต้ฟ้าของพวกเจ้าคนหนุ่ม สมควรให้คนหนุ่มอย่างพวกเจ้าตัดสินใจ”

หลี่จุ่นพลันขมวดคิ้ว

มองจักรพรรดินีกับเฟิงเป่าจินแวบหนึ่ง แล้วจู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่า

“เอ่อ...ผู้อาวุโส มา ข้าจะพูดกับท่าน”

ว่าแล้วก็ดึงเฟิงอู่หังไปอีกทาง

ทั้งสองเดินออกจากลานด้านหลัง ถึงระเบียงทางเดิน เฟิงอู่หังเอ่ยขึ้น

“เจ้าหนู ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ ข้าสู้ไม่ไหวแล้ว”

หลี่จุ่นพูดในใจ ‘หลอกใครมิทราบ!’

ลุงเป็นคนมีวรยุทธ์อยู่กับตัว อย่างน้อยอยู่ได้ถึงอายุร้อยปี!

ตอนนี้ก็ใจมังกรแรงพยัคฆ์ ต่อให้แต่งเมียน้อยอีกกี่คนก็ยังได้

“ผู้อาวุโส หรือว่าท่านจะมองแคว้นหนานล่มสลายต่อหน้าต่อตาหรือ นี่คือแผ่นดินที่ท่านร่วมสร้างมากับอดีตฮ่องเต้ในปีนั้นนะ!” หลี่จุ่นเอ่ย

เฟิงอู่หังไม่หวั่นไหว

“อย่ามาหลอกข้าหน่อยเลย ข้ากับอดีตฮ่องเต้เป็นอดีตไปแล้ว บัดนี้ความอยู่รอดของแคว้นหนานเกี่ยวข้องอันใดกับข้า”

หลี่จุ่นถอนหายใจในใจ

กับการตระหนักเรื่องการเมืองนี่ ตาแก่นี่ไม่ไหวเลย ถ้าอยู่ในยุคปัจจุบันคงเข้ากลุ่มไม่ได้!

“ผู้อาวุโส เช่นนั้นท่านว่าต้องทำอย่างไรเถอะ ต้องทำอย่างไรท่านจึงจะยอมออกโรง”

หลี่จุ่นไม่พูดไร้สาระ

ให้อีกฝ่ายบอกมาเลยจริง ๆ เขาจะได้ทำตัวถูก

ตอนนี้เฟิงอู่หังไม่รีบปฏิเสธ แต่ลังเลครู่หนึ่งก่อนจะพูดช้า ๆ

“ถ้าเจ้ารับปากเงื่อนไขข้อหนึ่งกับข้าได้ ก็ใช่ว่าจะไม่ได้...แต่ก็นะ เงื่อนไขนี้ไม่ง่าย ”

หลี่จุ่นคิ้วมัดปมน้อย ๆ

อยากจะช่วยแคว้นหนานยังต้องดึงเขาไปเอี่ยวด้วยอีกหรือ

แต่คิดดูอีกที ตอนนี้เรื่องของแคว้นหนานก็คือเรื่องของเขา ดังนั้นจึงเอ่ย

“เชิญผู้อาวุโสลองกล่าวมาก่อน”

เฟิงอู่หังจะมองหลี่จุ่น หัวเราะเบาะ ๆ ตอบ

“เจ้ามาจากราชวงศ์อู่ และข้ารู้ว่าฐานะเจ้าไม่ธรรมดา ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้าหาคนคนหนึ่ง ถ้าเจ้ารับปาก ข้าจะตอบตกลง”

“ใครหรือ”

“เจ้าบอกก่อนว่าจะรับปากหรือไม่”

หลี่จุ่นลังเลพักหนึ่งก่อนจะตกปาก

“ได้ เสือสองตัวมิอาจอยู่ถ้ำเดียวกัน หนึ่งกองทัพมิอาจมีแม่ทัพหลายคน ท่านแม่ทัพผู้เฒ่าวางใจเถอะ ท่านก็คือจอมทัพหนึ่งเดียวของแคว้นหนาน!” จักรพรรดินีพลันพูด

“ได้ เช่นนั้นกระหม่อมไม่มีปัญหาอีกแล้ว!” เฟิงอู่หังพอใจแล้ว

เฟิงเป่าจินพูดด้วยความดีใจทันที

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฝ่าบาท ท่านลุง พวกเรารีบกลับไปที่ค่ายทหารเถอะ”

หลี่จุ่นพรูลมยาวอีกหน

เรียบร้อยสักที

ทุกคนออกเดินทางไปยังค่ายทหาร มาแบบปัจจุบันทันด่วน กลับก็ปัจจุบันทันด่วน

ทุกคนในตระกูลเฟิงมึนงงไปหมด

เฟิงหลิงจือส่งพวกเขาถึงหน้าประตู มองเงาหลังของหลี่จุ่น สุดท้ายจึงถอนหายใจยาว สีหน้าเศร้าหมองเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าครั้งหน้าเมื่อไรจะได้พบเขาอีก...

“ไหนลองบอกรายละเอียดแผนการเดินทัพมาสิ”

ในห้องโดยสารรถม้า

ผู้ชายสามคนเบียดอยู่ในห้องโดยสารเดียวกัน เฟิงอู่หังเอ่ยปากถาม

เฟิงเป่าจินบอกเล่าแผนการเดินทัพคร่าว ๆ ทันที ตอนที่อยู่ตระกูลเฟิง เขารู้เรื่องที่เกิดในกองทัพแล้ว

ตอนนี้บอกว่ากลางคืนจะคัดเลือกทหารมือดีก่อน เฟิงอู่หังคิดแล้วจึงเอ่ย

“คิดไม่ถึง เจ้าหยวนเฟิงจะเป็นรองแม่ทัพใหญ่แล้ว เจ้าเด็กนี้ติดตามข้ามาหลายปี ข้าไว้เนื้อเชื่อใจเขามาก เป็นเขาแล้วกัน”