องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 921

ทว่า

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนท่านนี้ไม่รู้ว่าเหม่อหรือว่าใจลอย นางกำนัลเรียกหลายครั้งจึงรู้ตัว

“ได้...”

ซือหม่าหยวนกำสองมือตัวเองแน่น ผ่อนออกแล้วกำอีก

เขายืนอยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าตำหนักบรรทมของไทเฮา

ฮ่องเต้น้อยน่าหลันจางร้องห่มร้องไห้เป็นมนุษย์น้ำตาไปแล้ว กำลังยืนอยู่นอกม่านเตียง

พอเห็นซือหม่าหยวน ฮ่องเต้น้อยก็เอ่ยขึ้นด้วยความนอบน้อม

“อาจารย์...”

ซือหม่าหยวนพยักหน้า

มองไปทางหลังม่านเตียงที่ปล่อยม่านบาง ๆ ลง มีม่านสีขาวบางขวางอยู่ เห็นคนบนเตียงไม่ชัด

“อ๋องผู้สำเร็จราชการแทน...”

หมอหลวงโดยรอบพร้อมนางกำนัลต่างทำความเคารพซือหม่าหยวนทันที

ซือหม่าหยวนโบกมือให้พวกเขาออกไป

และให้น่าหลันจางออกไปด้วย

เขาเดินไปทางม่านเตียงช้า ๆ ยกมือแหวกม่านบางออก

“พี่หยวน...ท่านอย่าดูข้า...ข้า ข้าน่าเกลียดนัก...”

เสียงอ่อนแรงไร้กำลังของซั่งกวนเจี๋ยอวี๋ดังขึ้น คล้ายให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก

“ได้...ข้าไม่ดู”

ซือหม่าหยวนยิ้มพูดทันที

เสียงของเขาอ่อนโยนมาก เต็มไปด้วยความอบอุ่น

“พี่หยวน...”

ซั่งกวนเจี๋ยอวี๋ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด พยายามดิ้นรน

ยื่นมือตัวเองออกไปนอกเตียงและพูดว่า “พี่หยวน...จับ จับมือข้า...”

“ได้”

ซือหม่าหยวนยังคงยิ้มอ่อนโยน จับมือสวยนุ่มนั้นเบา ๆ

ซั่งกวนเจี๋ยอวี๋เอ่ย

“ขอ...โทษ...ต่อไป ต้องรบกวนท่านแล้ว...คุ้มครอง...ลูกให้ดี...ชาติหน้า...หวังว่า...จะได้เป็น...ภรรยาท่าน”

ฮู...

ซั่งกวนเจี๋ยอวี๋เอ่ยประโยคนี้ออกมาแบบกระท่อนกระแท่นไม่มีกำลังในลมหายใจเดียว

หลังจากหายใจเข้าลึกและผ่อนออกยาว ๆ ก็เหมือนว่าจะวางใจแล้ว

ทว่า

ผ่านไปนาน อย่างไรก็ไม่ได้หายใจเข้าอีก

ซือหม่าหยวนจับมือนางแน่น

รอเนิ่นนาน อย่างไรนางก็ไม่ได้หายใจเข้าอีก จึงเอ่ย

“ได้...ชาติหน้าหวังว่าจะได้เป็น...สามีเจ้า”

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนผู้อ่อนโยนและสุภาพมาตลอด น้ำตาไหลรินช้า ๆ

พออ๋องผู้สำเร็จราชการแทนได้ยินสถานการณ์ของคนผู้นี้ก็ต้อนรับเขาที่ห้องโถง

ผู้ที่มาเข้าห้องโถงก็คุกเข่าคำนับร้องเสียงดังทันทีว่า

“ตงกัวลั่ว...คำนับอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน!”

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนเพียงพยักหน้า ให้เขาลุกขึ้นมาพูด

ถูกต้อง!

คนผู้นี้ก็คือล่ามลูกน้องซือหม่าชิงอวิ๋น รอดกลับมาจากชายแดนเหนือได้ในที่สุด

ตงกัวลั่วได้รับคำสั่งจึงลุกขึ้นยืน

ล้วงกระดาษที่พับเรียบร้อยออกมาจากหน้าอกแผ่นหนึ่ง ก่อนจะเทินขึ้นศีรษะพูดด้วยความเคารพ

“อ๋องผู้สำเร็จราชการแทน นี่เป็นของที่ใต้เท้าท่านหนึ่งให้ข้าน้อยนำมามอบให้ท่าน...”

มีคนรับจากมือเขาและส่งไปตรงหน้าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนทันที

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนซือหม่าหยวนขมวดคิ้วน้อย ๆ

หยิบกระดาษและมองตงกัวลั่วทีหนึ่ง

จึงคลี่กระดาษออก

นาทีต่อมา

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนนัยน์ตาหดเล็กฉับพลัน ราวกับเห็นภาพเหลือเชื่ออะไร

กระดาษแผ่นนั้น...คือแผนภาพแผ่นหนึ่ง!

บนนั้นวาดหน้าไม้...ที่แปลกออกไปเล็กน้อย!