องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 934

หลี่จุ่นกับเฟิงอู่หังยึดศาลาว่าการอำเภอ ราวกับโจรอย่างนั้น ทำงานที่นั่นชั่วคราว

หลี่จุ่นรีบแพร่คำสั่ง ให้หน่วยสอดแนมในทัพกระจายตัวกันออกไป

ส่วนหนึ่งกระจายตัวไปทางตะวันตก ส่วนหนึ่งไปทางเหนือ!

ทัพศัตรูหนีไปทางเหนือ แต่ยากจะรับประกันว่าจะไม่หวนกลับมาอีก

ต้องคอยจับตาดูตลอดเวลา

หากการคาดการณ์ก่อนหน้านี้ถูกต้อง หากเหยียนโจวที่อยู่ทางตะวันตกนั่นก็ซ่อนกองกำลังเอาไว้ละก็ อำเภอผิงอันนี้ต้องขอร้องให้ทางเหยียนโจวมาสนับสนุนแน่ ๆ หรืออาจจะโยกย้ายทหารมาจากเหยียนโจว

ถึงอย่างไรกองคุ้มกันของอำเภอผิงอันนี้ก็ไม่ได้มีเยอะเท่าไรนัก

นี่ทำให้หลี่จุ่นที่เดิมทีมีความกังวลอยู่เล็กน้อยเหลือเชื่อนิดหน่อย คิดว่าไม่แน่ที่นี่อาจมีกองกำลังซ่อนอยู่สองสามหมื่นนาย แต่ไม่นึกเลยว่าเพิ่งจะหนึ่งหมื่นเศษ ๆ

และราวกับอำเภอผิงอันนี้ไม่ธรรมดาเลย เป็นไปได้มากว่าจะซ่อนเสบียงอาหารและหญ้าที่ใช้เลี้ยงม้าเอาไว้ที่นี่ เช่นนั้นมีกองกำลังเพียงแค่หนึ่งหมื่นคนก็อยากปกป้องที่นี่เอาไว้ให้ได้?

ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว ฉะนั้นต้องโยกย้ายทหารจากที่อื่นมาเท่านั้น

ทางเหยียนโจวเป็นไปได้มากที่สุด รองลงมาก็ชิงโจว

แต่ว่า

จำนวนของทหารคุ้มกันภายในชายแดนหนึ่งมณฑลของราชวงศ์อู่เพิ่งจะเท่าไรเอง?

แค่เพียงไม่กี่พัน

ทหารคุ้มกันของโจวเล็ก ๆ ถึงขั้นมีไม่ถึงหนึ่งพันนาย

ด้วยเหตุนี้ทางชิงโจวจึงมีเรื่องที่ต้องคิดต่างกัน

หลังทั้งสองคนยืนวิเคราะห์กันอย่างละเอียดอยู่หน้าแท่นวางแผนที่ยกหนึ่ง หลี่จุ่นก็เอ่ยขึ้นว่า

“เป็นไปได้มากว่าทัพศัตรูจะโยกย้ายทหารมาจากเหยียนโจว ต้องป้องกันเอาไว้!”

เฟิงอู่หังเองก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า

“ใช่แล้ว อำเภอผิงอันนี้ต้องซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้เป็นแน่ แม้ตอนนี้ทัพศัตรูจะทิ้งเมืองหนีไปแล้ว แต่ไม่มีทางยอมแพ้แต่โดยดีเป็นแน่!”

ชะงักไปครู่หนึ่ง เฟิงอู่หังก็เอ่ยขึ้นว่า

“เกรงว่าตอนนี้ทัพศัตรูทางอิงโจวคงใกล้ถึงเขตโจวแล้ว หากต้องการจะตีเมืองเฟิงหลิงจริง ๆ เช่นนั้นฝ่าบาทก็คง...”

หลี่จุ่นส่ายหน้าก่อนจะหัวเราะแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านอาวุโส ในเมื่อรู้ว่าอำเภอผิงอันไม่ธรรมดา อีกฝ่ายก็คงไม่มีทางทิ้งเมืองที่เรายึดครองนี่ไปแน่ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ หาของที่ซ่อนอยู่ที่นี่ให้พบ เช่นนั้นถึงจะรู้ว่าควรทำเช่นไร”

เฟิงอู่หังมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง พยักหน้าหน่อย ๆ อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า

“เจ้าคิดว่าที่นี่ซ่อนอะไรเอาไว้อย่างนั้นหรือ?”

“เสบียงอาหารและหญ้าที่ใช้เลี้ยงม้า?” หลี่จุ่นตอบอย่างไม่แน่ใจอยู่เล็กน้อย

“เป็นไปได้” เฟิงอู่หังพยักหน้า

อำเภอผิงอันอยู่ใกล้กับเจียงหนานที่สุด หากไม่ตุนเสบียงอาหารและหญ้าที่ใช้เลี้ยงม้าเอาไว้ที่เจียงหนาน เช่นนั้นอำเภอผิงอันก็เป็นตัวเลือกแรก

“รายงาน!”

ทั้งสองคนกำลังพูดกันอยู่ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงทหารเข้ามารายงาน

เป็นหน้าไม้กลต่างหาก!

หลี่จุ่นพลันหัวเราะออกมา!

เง็กเซียนฮ่องเต้คอยช่วยข้าอยู่จริง ๆ!

ไม่นึกเลยว่าหลี่เจิ้งจะทำสรรพาวุธทางทหารที่นี่ สุดท้ายยังไม่ทันได้เอาออกไป ก็มาถูกเขาเจอเสียก่อน!

มีหน้าไม้กลนี้ กำลังการต่อสู้ของทัพแคว้นหนานก็จะเหนือขึ้นไปอีกชั้น!

เฟิงอู่หังเห็นหลี่จุ่นถือหน้าไม้อันหนึ่งพลางหัวเราะ เขาก็รีบเดินมาถามขึ้นว่า

“กุนซือ ขำอะไรหรือ? ฝีมือการทำหน้าไม้นี้ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ แต่ดูแล้วเหมือนจะไม่ได้มีความพิเศษอะไรเลย”

หลี่จุ่นเอ่ย “ฮ่า ๆ ๆ ท่านจอมทัพโปรดดูก่อน!”

พูดไปพลางชำเลืองมอง พบลังใหญ่ชุดหนึ่งอยู่ข้าง ๆ ก็รีบให้คนมาเปิดออก ข้างในเป็นลูกศรอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ!

หลี่จุ่นหยิบลูกศรขึ้นมาสิบดอก ใส่เข้าไปในหน้าไม้รวดเดียว

เหล่าทหารที่อยู่รอบข้างพลันงงเป็นไก่ตาแตก!

นี่มันหน้าไม้อะไรกัน?

ทำไมใส่ลูกศรได้ทีละหลายดอกขนาดนั้น?

มิหนำซ้ำ

ทำไมลูกศรนี่ถึงสั้นและเล็กกว่าลูกศรธรรมดาล่ะ?