องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 935

เมื่อใส่ลูกศรเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลี่จุ่นก็กดลั่นไกเล็งไปที่ลังลูกศรด้านหน้าเลย!

ปิ้ว ๆ ๆ!

เสียงปิ้วดังเสียงแล้วเสียงเล่า ลูกศรถูกยิงออกไปดอกแล้วดอกเล่า ยิงไปบนลังเลย

หลังยิงติดต่อกันสิบดอก หลี่จุ่นถึงเก็บมืออย่างช้า ๆ พลางมองไปที่ลูกศรที่อยู่บนลังไม้

แต่ทว่า!

เฟิงอู่หังและแม่ทัพทุกนายต่างมองกันจนงงเป็นไก่ตาแตก!

นี่มันหน้าไม้อะไรกัน?

ไม่นึกเลยว่าจะยิงออกไปได้ทีละสิบดอก?!

น่าเหลือเชื่อยิ่งนัก!

ดูลี้ลับสุด ๆ!

เฟิงอู่หังตอบสนองกลับมาเป็นคนแรก อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง ก่อนจะถามขึ้นว่า

“นี่ นี่มันหน้าไม้อะไรกัน?”

หลี่จุ่นพลันหัวเราะแล้วเอ่ยว่า

“ตามที่ท่านอาวุโสเห็น คือหน้าไม้กล สามารถยิงลูกศรได้อย่างต่อเนื่อง!”

“หน้าไม้กลอย่างนั้นหรือ?”

“ถูกต้องแล้วขอรับ หน้าไม้นี้สามารถยิงลูกศรได้ทีละสิบดอกในรวดเดียว แม้ว่าความแม่นยำและระยะยิงจะเทียบหน้าไม้ธรรมดาไม่ได้ แต่ชนะในด้านอานุภาพและความเร็วในการยิง ในสนามรบทะเลทรายเป็นอาวุธชั้นยอดทีเดียว!”

หลี่จุ่นอธิบายพลางยิ้ม

ก่อนจะส่งหน้าไม้กลในมือให้เฟิงอู่หัง แล้วเอ่ยว่า

“ท่านอาวุโสลองดูสิ”

เฟิงอู่หังฟังจนนัยน์ตาหดตัวเล็กลง ในใจตกตะลึงเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้นก็เดินเข้าไปรับมาอย่างตื่นเต้น และลองมืออย่างรวดเร็ว

ส่วนหลี่จุ่นกลับมองของในคลังสรรพาวุธต่อ

มีดาบ กระบี่ เกราะและลูกธนู!

แต่ทว่า!

สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดก็ยังเป็นหน้าไม้กลเหล่านั้น!

หน้าไม้กลที่สร้างขึ้นตามกระดาษวาดรูปที่เขาให้เอาไว้ก่อนหน้านี้!

ใช่แล้ว!

มีของพวกนี้ อุปกรณ์ของทัพแคว้นหนานก็จะยิ่งยอดเยี่ยมไร้เทียมทานแล้ว!

“แม่ทัพหยวน นับจนรู้แจ้งหรือยัง? ของพวกนี้แต่ละอย่างมีจำนวนเท่าไร?”

หลี่จุ่นรีบถามหยวนเฟิง

หยวนเฟิงเองก็กำลังใช้สองมือคลำหน้าไม้กลตาม เมื่อได้ยินหลี่จุ่นถามขึ้น เขาก็ตอบว่า

“กุนซือ นับจนรู้แจ้งแล้ว!”

พูดไปก็พลางก็เรียกเสมียนที่ทำหน้าที่จดบันทึกมา

เสมียนผู้นั้นรีบเดินเข้ามา เปิดสมุดจดแล้วเอ่ยรายงานว่า

“เรียนกุนซือ ชุดเกราะหกหมื่นชุด ดาบศึกมีสามหมื่นเล่ม ทวนวงเดือนสามหมื่นเล่ม กระบี่ยาวหนึ่งหมื่นเล่ม หน้าไม้ธรรมดา...แปดพันอัน หน้าไม้ หน้าไม้กลยิงต่อเนื่อง...หนึ่งหมื่นสองพันอัน หน้าไม้กล...สิ่งที่ไม่ทราบแน่ชัด สองหมื่น”

หนึ่งคนหนึ่งชุดอย่างไรเล่า!

กองกำลังสองหมื่นนายไปคุ้มกันเมือง ยังมีอีกตั้งหกหมื่นคนเชียวนะ!

ของสิ่งนี้ล้วนประกอบเอาไว้แล้ว หนึ่งคนเอาไปหนึ่งชุดได้เลย!

ถึงอย่างไรก็ไม่จำเป็นต้องทำศึก เพียงแค่ต้องวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็วก็สำเร็จแล้ว

ส่วนหน้าไม้กลกับลูกศรเหล่านั้น ใช้ให้คนไปเอารถม้ากับรถเข็นขนของมาจากในเมือง จากนั้นก็ลากออกไปเลย!

ตลกแล้ว เหลือเอาไว้สักหน่อยได้หรือไม่?

ไม่มีทาง!

เขาจะกวาดไปให้เกลี้ยง!

เหล่าทหารคนแล้วคนเล่าเข้ามาหยิบไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่ว่าเสื้อเกราะจะแข็งแค่ไหนก็ใส่อีกชั้น อาวุธทางทหารหยิบกันอีกคนละเล่ม แน่นอนว่าหน้าไม่นั่นย่อมต้องมอบให้มือหน้าไม้นำไป

หลังจากนั้นหยิบไปแล้วก็ออกจากเมืองไปเลย ไปทางเมืองเฟิงหลิง ไม่มีใครเตะถ่วงได้!

หลี่จุ่นมองเหล่าทหารขนไปอย่างเป็นขั้นเป็นตอนพลางนึกขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง

เอ๊ะ?

ทำไมถึงไม่มีพลุสัญญาณล่ะ?

ทันใดนั้นก็นึกถึงตอนที่เสมียนรายงานก่อนหน้านั้น บอกว่ามีของที่ไม่แน่ชัดสองหมื่น เขารีบวิ่งไปดู!

เป็นพลุสัญญาณอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ!

หลี่จุ่นพลันยิ้มออกมา

สบาย!