องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 938

เมื่อเฟิงอู่หังได้ยินสิ่งนี้ก็รู้สึกว่าแผนนี้เป็นไปได้

จึงรีบตัดสินใจ

ออกคำสั่งให้รีบเดินทัพไปทันที สั่งให้พวกเขายึดครองภูเขาหลงจ่าง จากนั้นค่อยวางแผนต่อ!

อีกด้านหนึ่ง

ในที่สุดเจียงเฟิงก็ยึดอำเภอผิงอันกลับคืนมาได้ แต่เมื่อเห็นคลังแสงก็พบว่าไม่เหลืออะไรแล้ว มีเพียงไฟที่ลุกโชน!

งั้นก็ไม่ต้องดับไฟแล้ว

ปล่อยให้มันไหม้ไปเถอะ

คาดว่าอาวุธยุทโธปกรณ์ภายในคลังแสงคงถูกขนย้ายไปหรือไม่ก็คงเผาทิ้งไปแล้ว

แต่ก็ไม่เห็นพลุระเบิดนี่นา คงจะขนออกไปหมดแล้ว

ไอ้เวรเอ้ย!

กองทัพศัตรูนี้จงใจมาเพื่อคลังแสงจริง ๆ สินะ!

แต่จะเป็นไปได้อย่างไร

ที่ตั้งคลังแสงรั่วไหลได้อย่างไร

แบบนี้ก็แย่น่ะสิ!

ไม่ถึงหนึ่งชั่วยามต่อมา

กองทัพทหารหนึ่งแสนนายของอวี่เหวินจิ้งมาถึงที่หมายอย่างทรงพลัง เจียงฟิงก็รีบออกจากเมืองมาต้อนรับทันที

เมื่ออวี่เหวินจิ้งรู้ว่าคลังแสงไม่เหลือแล้ว ใบหน้าของอวี่เหวินจิ้งก็เปลี่ยนไปทันที ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

“ทหาร เอาตัวเขาไปจำคุก แล้วค่อยให้ฝ่าบาทตัดสิน!”

สิ้นคำพูดเจียงเฟิงก็ถูกจับขังคุก

ส่วนเจียงเฟิงเองก็ไม่ได้ต่อต้าน

บอกได้คำเดียวว่าตัวเขาเองโชคร้ายที่ต้องมาเจอเรื่องซวยแบบนี้!

เพิ่งมาที่นี่ได้ไม่กี่วัน ไหนจะสูญเสียคลังแสงไป...แล้วนี่ก็มาติดคุกอีก!

อวี่เหวินจิ้งสีหน้าเย็นชา

ไม่ต้องถามหรอกว่าตำแหน่งคลังแสงรั่วได้อย่างไรเจียงเฟิงสูญเสียคลังแสงแม้ว่าพอจะให้อภัยได้ แต่มันก็สูญเสียไปแล้ว คงไม่ปล่อยไปง่าย ๆ!

จากนั้นอวี่เหวินจิ้งก็สั่งให้ไล่ตามศัตรูทันที!

จากชายแดนเมืองเฟิงหลิงไปยังอำเภอผิงอันใช้เวลาไม่นาน

แต่จากที่นี่ไปยังเมืองเฟิงหลิงต้องผ่านภูเขาหลงจ่างซึ่งไม่ใช่ใกล้ ๆ เลย

เนื่องจากเขตแดนของเมืองเฟิงหลิงยังห่างไกลจากใจกลางเมืองเฟิงหลิง

ดังนั้น

กองทหารศัตรูคงยังไปได้ไม่ไกล

ต้องเอาอาวุธยุทโธปกรณ์พวกนั้นกลับคืนมาให้ได้!

มิฉะนั้น!

ถ้ามันตกไปอยู่ในมือของศัตรู แล้วศัตรูรู้วิธีใช้งาน สิ่งที่จะตามมาก็คือหายนะ!

ไม่ต่างกับการยื่นมีดคม ๆ ใส่มือศัตรูเลยสักนิด

กองทัพหนึ่งแสนนายอันทรงพลังรีบมุ่งหน้าตามเส้นทางไปยังภูเขาหลงจ่าง

ตะวันลาลับขอบฟ้า

ในที่สุดก็เห็นภูเขาหลงจ่างอันกว้างใหญ่และสูงตระหง่านโดดเด่น

จู่ ๆ อวี่เหวินจิ้งก็สั่งให้กองทัพทั้งหมดหยุดเคลื่อนทัพ และส่งกองทัพแนวหน้าไปสำรวจเส้นทางทันที

ทว่า!

เดินต่อไปได้ไม่เท่าไร ก็มีสายลับกลับมารายงานว่าทัพหน้าสามพันนายถูกทัพศัตรูซุ่มโจมตี ถูกสังหารจนไม่รอดแม้แต่คนเดียว...

“บังอาจ!”

อวี่เหวินจิ้งโกรธจนหน้าดำค่ำเครียด แต่ในขณะเดียวกันก็เริ่มระมัดระวังขึ้นมาในใจ

รูปแบบการนำทัพของเฟิงอู่หังเปลี่ยนไปอย่างมาก เกรงว่าสิ่งที่ศึกษามาก่อนหน้านี้จะไม่สามารถใช้ได้อีกต่อไป ชายคนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว คงไม่สามารถเอาชนะด้วยวิธีธรรมดาได้อีกต่อไป!

ในขณะนั้นเอง

ฉางชวนรองแม่ทัพก้าวออกมาข้างหน้า!

พูดด้วยความเคารพ

“ไท่ซือ คืนนี้มืดแล้ว และตอนนี้ศัตรูได้วางกำลังซุ่มโจมตีบนถนน ไม่เป็นผลดีต่อทัพเราถ้าจะเดินต่อไป!”

ฉางชวนเป็นรองผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์ และเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่มีความสามารถของเย่หงผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์

หลี่เจิ้งให้ฉางชวนมาเป็นเป็นหนึ่งในผู้ช่วยของอวี่เหวินจิ้งเพื่อช่วยเหลืออวี่เหวินจิ้ง

อวี่เหวินจิ้งก็พาอวี่เหวินตูลูกของเขามาด้วย ส่วนผู้ช่วยคนที่สองก็คือจอมพลที่ได้รับการซุ่มซ้อมฝึกฝนมา คือ ฉินจ่าน!

ในขณะนี้ ฉินจ่านและอวี่เหวินตูต่างก็นำกองทัพหนึ่งแสนนายเข้าโจมตีเมืองเฟิงหลิง

อวี่เหวินจิ้งอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้หลังจากได้ยินคำพูดของฉางชวน

แต่เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้วคงต้องเป็นไปตามนั้น

สั่งการให้กองกำลังทั้งหมดตั้งฐานทัพพักผ่อนอยู่ที่นี่

เพียงแต่จู่ ๆ อวี่เหวินจิ้งก็รู้สึกว่าคุ้นเคยกับกับดักนี้มาก

เหมือนว่าเขาเคยได้ยินเรื่องกับดักพวกนี้มาก่อน แต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก