องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 940

ถนนที่ทอดยาวจากทิศตะวันตกไปสู่จงหยวน แต่ก่อนมีเพียงแค่สองสาย

สายหนึ่งคือช่องแคบของเทือกเขาเทียนซาน ส่วนอีกสายคือเขตแดนของแคว้นหลาง

ในขณะนี้!

บนถนนสายหลักที่นำไปสู่แคว้นหลาง มีรถม้ากำลังค่อย ๆ แล่นไปอย่างเชื่องช้า และดูเหมือนว่าจะเคลื่อนตัวอย่างยากลำบาก

จากที่เคยเป็นถนนบางช่วงกลับกลายเป็นหนองน้ำ ทำให้รถม้าสัญจรได้ยาก

จึงทำได้เพียงสำรวจหาทางอ้อมไปเรื่อย ๆ เคลื่อนที่ช้า ๆ ไปตามหนองน้ำ

ความอันตรายของหนองน้ำแห่งนี้ก็คือ

สองวันที่แล้วอาจจะเป็นถนน แต่วันนี้กลับกลายเป็นหนองน้ำ

เส้นทางก็เลยมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นจึงอันตรายและเดินทางลำบากมาก

ถ้าเป็นไปได้ พวกขบวนสินค้าคงไม่กล้าใช้เส้นทางนี้

เพราะมันอันตรายเกินไป

ผู้ที่นั่งอยู่ในรถม้าคันนี้ แน่นอนว่าคือน่าหลันเหวินและผู้ติดตามของนางอีกสองคน

“องค์หญิง ทางข้างหน้าไปไม่ได้แล้ว...”

หลินกงกงผู้บังคับรถม้าเจอหนองน้ำอีกครั้ง

ทางข้างหน้ามีหนองน้ำจำนวนมากจนรถม้าไม่สามารถผ่านไปได้

ฉิงเอ๋อร์ในรถเปิดม่านทันที ขมวดคิ้วมองดูพลางพูดว่า

“คราวนี้จะทำอย่างไรดีล่ะ”

น่าหลันเหวินชะโงกหน้าออกมาถาม

“ที่นี่อยู่ห่างจากแคว้นหลางมากแค่ไหน”

หลินกงกงเปิดแผนที่ทันที จากนั้นมองไปรอบ ๆ ก่อนตอบว่า

“ฝ่าบาท ระยะทางน่าจะไม่ถึงร้อยลี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ หากเราเดินไปอีกยี่สิบสามสิบลี้ก็จะพ้นจากหนองน้ำนี้ได้พ่ะย่ะค่ะ”

น่าหลันเหวินพยักหน้า ครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วพูดว่า

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ลงจากรถแล้วเดินไปกันเถอะ”

ฉิงเอ๋อร์สีหน้าเป็นทุกข์ทันที

“องค์หญิง ท่านจะไหวหรือเพคะ”

องค์หญิงทรงพระครรภ์แล้วท่านจะเดินไกลเป็นร้อยลี้ได้อย่างไร

น่าหลันเหวินยกมือลูบท้องอย่างทะนุถนอม

“ไม่เป็นไร ค่อย ๆ เดินไปก็ได้”

พวกฉิงเอ๋อร์อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ทำได้เพียงทำตามที่นางบอกเท่านั้น

สุดท้ายรถม้าก็ไม่สามารถผ่านไปได้จริง ๆ

ม้าก็ข้ามไปไม่ได้เช่นกัน

ทำได้เพียงทิ้งมันเอาไว้

ทั้งสามคนเริ่มออกเดินทาง

ขณะนั้นเอง

ไกลออกไปที่เมืองซ่างหยวนของแคว้นหนาน

เสี่ยวเอ้อร์รู้สึกตื่นเต้นทันที!

ขณะที่เขากำลังจะอธิบาย จู่ ๆ เสียงหวานดังฟังชัดก็ดังขึ้นข้าง ๆ

“อุ๊ย พี่สาว พี่ช่างงามเหลือเกิน...พี่ก็ชอบฟังไซอิ๋วด้วยงั้นหรือ มันมาจากในไซอิ๋ว ข้าเล่าให้เขาฟังเอง!"

คนที่พูดไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจากเฟิงหลิงหวนที่อยู่ในชุดสีแดง และมัดผมเปียสองข้าง

นางกำลังเอียงคอมองเสิ่นจิงหง

เสิ่นจิงหงหันกลับมาเห็นเฟิงหลิงหวน

ถามด้วยความรีบร้อน

“ไซอิ๋วงั้นหรือ แคว้นหนาน...ก็มีไซอิ๋วด้วยหรือ”

เฟิงหลิงหวนส่ายหน้า ก่อนจะพูดว่า

“ไม่มีนะ แคว้นหนานของเราไม่มีไซอิ๋ว นี่เป็นสิ่งที่พี่จุ่นของข้าเล่าให้ข้าฟัง พี่สาว ฟังจากสำเนียงของท่าน...พี่สาวเป็นคนราชวงศ์อู่งั้นหรือ”

พี่จุ่นหรือ!

ทันทีที่เสิ่นจิงหงได้ยินชื่อนี้ ทั้งร่างของนางก็รู้สึกราวกับว่าถูกสายฟ้าขนาดใหญ่ฟาดลงมาในวันที่อากาศแจ่มใส นางถึงกับอึ้ง!

ร่างกายอันบอบบางของเสิ่นจิงหงสั่นไหวเล็กน้อย และมองไปที่เฟิงหลิงหวนด้วยความเหม่อลอย น้ำใส ๆ ไหลออกจากตา พลางถามขึ้นด้วยริมฝีปากอันสั่นเทา

“เจ้า...พี่จุ่นของเจ้า...ชื่อของเขาคือ...หลี่จุ่นใช่ไหม”

ประโยคนี้

ดูเหมือนว่านางได้รวบรวมความกล้าหาญและเรี่ยวแรงมากสุดกำลังของนาง

มากกว่านี้...ไม่มีอีกแล้ว