องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 941

ภูเขาหลงจ่าง

หลี่จุ่นและเฟิงอู่หังนำทัพไปตั้งฐานบนไหล่เขา พวกเขารู้ว่ามีทหารศัตรูไล่ตามอยู่ จึงไม่กล้าตั้งฐานอยู่ที่ตีนเขา

เพราะหากมีศัตรูบุกเข้ามาจะหลบหนีได้ยาก

นอกจากนี้อาวุธที่ปล้นมาก็อยู่กับตัวด้วย ก็เลยไม่สามารถต่อสู้ได้

“อวี่เหวินจิ้งเป็นผู้นำทัพงั้นหรือ!”

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินว่าผู้นำทัพคืออวี่เหวินจิ้ง ก็ถึงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

แจ๋ว!

รู้มานานแล้วว่าชายชราคนนี้เป็นจิ้งจอกเฒ่า เหมือนว่าแต่ก่อนเขาเกือบจะถูกกลุ่มลัทธิเทียนซานล้างบางทั้งกองทัพแล้ว ไม่คิดว่าจะนำทัพได้จริง ๆ

เฟิงอู่หังขมวดคิ้วพลางพูดว่า

“อวี่เหวินจิ้งไท่ซือแห่งราชวงศ์อู่เป็นคนที่รับมือได้ยาก ในอดีตเคยมีการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม ข้าได้ศึกษามาหมดแล้ว”

หลี่จุ่นถามทันที

“ท่านอาวุโส ใช่ตอนที่ต่อสู้กับลัทธิเทียนซานหรือไม่”

แต่ทว่า!

เฟิงอู่หังส่ายหัวแล้วพูดว่า

“ไม่ใช่ เป็นตอนต่อสู้กับแคว้นหลาง ตอนนั้นข้าเพิ่งได้เป็นจอมทัพ และอวี่เหวินจิ้งก็ยังหนุ่มอยู่ เขานำกองทัพหนึ่งแสนสามหมื่นนายไปต่อสู้กับกองกำลังสองแสนหนึ่งหมื่นนายของแคว้นหลางที่ชายแดนตะวันตกในปัจจุบัน”

“อวี่เหวินจิ้งอาศัยภูมิประเทศที่เอื้ออำนวยของชายแดนตะวันตก ใช้กำลังคนที่น้อยกว่าชนะศัตรูจำนวนมากของแคว้นหลาง ด้วยเหตุนี้จึงได้ด่านฝานหลงมาครอบครอง และไม่ให้แคว้นหลางย่างก้าวเข้ามาในด่านราชวงศ์อู่ได้อีกต่อไป!”

“อะไรนะ ด่านฝานหลงเป็นผลงานของอวี่เหวินจิ้งงั้นหรือ!”

หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้

เขารู้ว่าด่านฝานหลงเป็นสถานที่ที่แคว้นหลางกับราชวงศ์อู่ต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงกันมาตลอด

แคว้นหลางต้องการชิงสถานที่แห่งนี้มาโดยตลอด

นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดปัญหาไร้สาระสามข้อนั่นเมื่อปีที่แล้ว แต่หลี่จุ่นคิดไม่ถึงเลยว่า

อวี่เหวินจิ้งคือผู้ชนะที่ได้ด่านฝานหลงมาครอง!

แบบนี้ก็น่าสนใจแล้วสิ

ร้ายกาจสมชื่อสุนัขจิ้งจอกเฒ่าจริง ๆ!

ไม่แปลกใจเลยที่ลัทธิเทียนซานจะเกรงกลัวเขามากเช่นนี้!

แม้แต่โหลวฮวนฮวนก็ยังพูดถึงอวี่เหวินจิ้งสุนัขจิ้งจอกเฒ่าคนนั้น ที่แท้เขาเป็นจิ้งจอกเฒ่าจริง ๆ!

จู่ ๆ หลี่จุ่นก็นึกถึงจี้จงชิง

เมื่อคิดว่าจี้จงชิงมีวรยุทธ จึงถามทันทีว่า

“ท่านอาวุโส อวี่เหวินจิ้งมีวรยุทธหรือไม่”

เฟิงอู่หังส่ายหน้า

“เรื่องนี้ข้าไม่รู้ แต่คนที่จะมานำกองทหารในการรบ เป็นถึงจอมทัพก็ควรมีวรยุทธอยู่บ้างแหละ”

หลี่จุ่นหรี่ตาลงทันที

นั่นสิ!

เด็กคนนี้มีวิธีแปลก ๆ มากมาย

โจมตีเมืองตอนกลางวันแสก ๆ แถมผลลัพธ์ออกมาสวยอีกต่างหาก เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้เป็นแม่ทัพที่แท้จริง

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินสิ่งนี้ก็หรี่ตาลงทันที ก่อนจะพูดว่า

“ท่านอาวุโส ท้องฟ้ามืดแล้วซึ่งไม่เอื้อต่อการต่อสู้ ทำได้เพียงพักผ่อนรวบรวมพลังงานให้เพียงพอที่จะต่อสู้กับศัตรูในวันพรุ่งนี้”

เฟิงอู่หังขมวดคิ้วแล้วถามว่า

“แล้วพรุ่งนี้เจ้ามีวิธีอะไร กองทัพศัตรูจำนวนหนึ่งแสนนาย กองทัพน่าจะเตรียมการมาอย่างเพียบพร้อมเกินกว่าจะรับมือ อาจเป็นเรื่องยากที่กองทัพของเราจะเอาชนะพวกเขาได้”

หลี่จุ่นพูดด้วยรอยยิ้มทันที

“ถ้าอย่างนั้นเราก็ทำให้พวกเขาไม่ได้พักผ่อนได้ใช่ไหม”

เฟิงอู่หังรู้สึกสับสนเมื่อได้ยินสิ่งนี้

หลี่จุ่นระบายยิ้มก่อนอธิบาย

“เพียงแค่นำกำลังทหารบางส่วนไปก่อกวนศัตรูทั้งคืน เพื่อให้ศัตรูนอนไม่หลับ พรุ่งนี้เราก็สามารถต่อสู้กับพวกมันได้แล้ว!”

เมื่อเฟิงอู่หังได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็ไม่ไหวติง

มองไปยังหลี่จุ่นด้วยความเหลือเชื่อ ก่อนจะตะโกนว่า

“เจ้าหนู เป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ!”

หลี่จุ่นยิ้มแล้วเรียกหยวนเฟิงทันที จากนั้นจึงสั่งการไปว่า

“แม่ทัพหยวน สั่งการทหารภายใต้ปกครองของเจ้าให้กินดื่มให้เพียงพอ ราตรีนี้ออกไปร่วมรบพร้อมกับข้า!”