องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 942

หยวนเฟิงรับคำสั่งทันทีและไปจัดเตรียมการอย่างรวดเร็ว

ท้องฟ้ายามค่ำคืนอันมืดมิด

เวลาเกือบเที่ยงคืน หลี่จุ่นเริ่มออกเดินทางพร้อมกับหยวนเฟิงและกองกำลังอีกสามพันนาย

ทว่าทันทีที่พวกเขาลงจากภูเขาไปได้แค่ครึ่งทางก็พบกับกองกำลังศัตรู

ทั้งสองฝ่ายเริ่มต่อสู้กันบนไหล่เขาอยู่สักพัก ทหารฝ่ายศัตรูมีจำนวนไม่มากนักจึงพ่ายแพ้และรีบเผ่นหนีไปอย่างรวดเร็ว

สิ่งนี้ทำให้หยวนเฟิงตกใจ!

เฟิงอู่หังที่ได้ยินเสียงก็รีบพาคนมาเพิ่ม เมื่อเห็นการล่าถอยของศัตรูก็ถามทันทีว่า

“กองทัพศัตรูมาจากที่ไหน!”

ทว่าหลี่จุ่นกลับหรี่ตาลง

พูดในใจว่าไม่เลวนี่!

จิ้งจอกเฒ่าหลี่เหวินจิ้งสมกับเป็นจิ้งจอกเฒ่าจริง ๆ เรียนรู้กลยุทธ์ก่อกวนของเขา และในตอนนี้กำลังใช้มันกับเขา

หลี่จุ่นตอบสั้น ๆ ว่า

“ท่านอาวุโสไม่ต้องกังวล ท่านและทหารรีบไปพักผ่อนให้เต็มที่เถอะ ไม่ต้องกังวลเรื่องของข้า ขอแค่พักผ่อนให้เพียงพอ พรุ่งนี้จึงจะสามารถต่อสู้กับศัตรูได้ วันพรุ่งนี้ขึ้นอยู่กับท่านอาวุโสแล้ว! "

เฟิงอู่หังมองไปยังหลี่จุ่น และเห็นว่าหลี่จุ่นดูสงบ จึงได้แต่พยักหน้า

รีบพาคนกลับไปทันที

หยวนเฟิงก็ถามทันทีว่า

“กุนซือ งั้นพวกเราควรทำอย่างไรดี ดูเหมือนว่าศัตรูก็แอบมาโจมตีเช่นกัน!”

หลี่จุ่นพยักหน้า

กองกำลังศัตรูที่มาเมื่อครู่มีไม่มากนัก อาจมีแต่หนึ่งหรือสองพันคนเท่านั้น คงมาเพื่อก่อกวนพวกเราโดยเฉพาะ

เพียงแต่ว่า

นี่มันเป็นยุทธวิธีสงครามของข้า จะเอายุทธวิธีสงครามของข้ามาสู้กับข้า นี่มันต่างอะไรกับการเอามะพร้าวห้าวไปขายสวน

หลี่จุ่นหรี่ตาลงพลางแอบคิด

อีกด้านหนึ่ง

ทหารของราชวงศ์อู่ที่เจอกับกองกำลังทหารของหลี่จุ่นกลับไป ก็ได้รายงานสิ่งที่เจอกับอวี่เหวินจิ้ง อวี่เหวินจิ้งได้ฟังก็ขมวดคิ้วทันที

เป็นไปได้อย่างไร

ศัตรูรู้ได้อย่างไรว่าจะส่งคนไปแอบโจมตีค่าย

ไม่สิ!

ดูเหมือนว่ากองทหารศัตรูก็หมายที่จะแอบมาโจมตีค่ายในเวลากลางคืนเช่นกัน!

รองแม่ทัพฉางชวนกล่าวทันทีว่า

“ไท่ซือ มันผิดปกติ พิชัยสงครามนี้เป็นกลยุทธ์สงครามที่คิดค้นโดยท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ ศัตรูจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แคว้นหนานศึกษาสงครามชายแดนทางตอนเหนือมาแล้วงั้นหรือ”

อวี่เหวินจิ้งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วค่อย ๆ พูด

“ก็เป็นไปได้ เพราะสงครามชายแดนทางตอนเหนือเป็นสงครามที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ ช่วงนี้มีสายลับจากหลากหลายประเทศพลุกพล่านอยู่ทั่วตอนเหนือ แคว้นหนานจะรู้ก็ไม่ได้แปลกอะไร”

จู่ ๆ ฉางชวนก็รู้สึกโกรธขึ้นมา!

น่าโมโหยิ่งนัก!

เมื่อลมจากภูเขาพัดมา กระโจมที่อยู่บนพื้นหญ้าก็ถูกเปลวเพลิงมอดไหม้อันแล้วอันเล่า ไม่มีใครดับไฟได้ทัน!

ท่ามกลางเทือกเขาอันแห้งแล้งมันจะไปเอาน้ำที่ไหนมาดับไฟได้ล่ะ

แค่ช่วงเวลาสั้น ๆ กระโจมทหารส่วนใหญ่ก็ถูกไฟไหม้จนหมดแล้ว!

อวี่เหวินจิ้งโกรธจัดจนต้องออกคำสั่งให้ละทิ้งค่ายทันที!

ไม่ต้องนอนมันแล้ว!

โชคดีที่ไม่มีทหารเสียชีวิตในการต่อสู้ มีเพียงทหารบางคนเท่านั้นที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยขณะต่อต้านศัตรู ทว่ากลับมีศพของฝ่ายศัตรูมากกว่าสิบรายที่ถูกทิ้งไว้

“อัปปรีย์!”

เมื่อเห็นไฟที่มอดไหม้กระโจมทหาร และกระโจมอีกมากกว่าครึ่งกำลังกลายเป็นทะเลเพลิง ฉางชวนแผดเสียงดังลั่นด้วยความเดือดดาล!

อวี่เหวินจิ้งก็อยู่ในอารมณ์ไม่ต่างกัน

เหนือความคาดหมาย

ไม่คิดเลยว่ากองทัพศัตรูจะเข้ามาจุดไฟเผากระโจมทหารจริง ๆ เขาคาดไม่ถึงจริง ๆ!

ยากที่จะป้องกัน!

เฟิงอู่หังผู้นี้ร้ายกาจจริง ๆ!

ทันทีทันใด

อวี่เหวินจิ้งทำได้เพียงสั่งให้ถอยทัพออกไปสิบลี้

จากนั้นก็นอนกันแบบไม่มีกระโจม พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน!