องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 943

หลังเวลาเที่ยงคืน หลี่จุ่นก็พาคนมาอีกครั้ง

ทว่าครั้งนี้ไม่ได้บุกเข้าไปต่อสู้ แค่นำทหารไปอยู่ด้านข้างแล้วตะโกนดังลั่นว่า ‘ฆ่ามัน’ ให้สุดแรงเกิด!

กองทัพศัตรูสะดุ้งตื่นไปตาม ๆ กัน!

“ศัตรูกำลังมาแล้ว!”

“แมร่งเอ้ย! กองทัพหนานมันบุกมาอีกแล้ว!”

“พี่น้องทั้งหลาย ไอพวกกองทัพหนานชาติหมากลับมาอีกแล้ว! ลุกขึ้นมาต่อสู้กับพวกมันเร็ว!”

“…”

ในเวลาไม่นานทั้งกองทัพก็ตื่นขึ้นมา

รีบคว้าดาบเตรียมตัวต่อสู้!

อวี่เหวินจิ้งสีหน้าดูแทบไม่ได้ สั่งให้เตรียมพร้อมรบกับศัตรูทันที!

ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้น

มีเพียงเสียงตะโกนว่าฆ่ามันมาจากด้านข้างอย่างต่อเนื่อง แต่นานแล้วก็ยังไม่มีใครมาบุกเข้ามา!

ขณะนี้ อวี่เหวินจิ้งจึงเข้าใจทันที!

ว่าพวกศัตรูมาที่นี่เพื่อก่อกวนพวกเขาเท่านั้น!

นี่มันจงใจไม่ให้พวกเขานอนชัด ๆ!

เป็นกลยุทธ์ที่ร้ายกาจจริง ๆ!

น่าทึ่งจริง ๆ เฟิงอู่หังได้เรียนรู้แก่นแท้ของยุทธวิธีแบบกองโจรแล้ว!

รองแม่ทัพฉางชวนพูดด้วยความโทสะ

“ไท่ซือ ข้าจะพาคนไปฆ่าพวกมัน!”

แต่ทว่า!

อวี่เหวินจิ้งส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“กว่าเจ้าจะบุกไปฆ่า ศัตรูก็หนีไปนานแล้ว ไม่จำเป็นต้องเสียเวลา”

ขณะนี้ในใจอวี่เหวินจิ้งก็โกรธไม่แพ้กัน!

คิดไม่ถึงเลยว่ายุทธการที่วางแผนไว้ว่าจะเอามาใช้ต่อกรกับศัตรู แต่อีกฝ่ายกลับเอามาใช้กับตน และสิ่งที่น่ากลัวก็คืออีกฝ่ายใช้มันได้อย่างช่ำชองยิ่งกว่าตัวเขาเองเสียอีก

มันน่าโมโหจริง ๆ

เพียงแต่ว่า

อย่างไรก็ตาม อวี่เหวินจิ้งก็คืออวี่เหวินจิ้ง บุคคลผู้ถูกขนานนามว่าจิ้งจอกเฒ่า แม้ว่าภูเขากำลังพังทลายลงต่อหน้า ทว่าสีหน้าของเขาก็ไม่เปลี่ยนเลยสักนิด

ไม่นานนักก็สั่งการให้ทั้งกองทัพตะโกนตามเหมือนกัน

หลังจากนั้น...

ท่ามกลางท้องฟ้ามืดมนยามค่ำคืนก็เต็มไปด้วยเสียงตะโกนฆ่ามัน ๆ ดังสนั่นกึกก้อง

บนเนินเขา หลี่จุ่นและหยวนเฟิงอยู่บนหลังม้า กำลังนำทหารตะโกนฆ่ามัน ๆ ในขณะที่กองกำลังศัตรูต่างก็พากันตื่นตระหนก

เป็นเวลาเนิ่นนานก็ไม่เห็นกองทหารศัตรูมาสักที ทันใดนั้นเสียงตะโกนฆ่ามัน ๆ ก็ดังขึ้น แต่กองทหารศัตรูกลับยังอยู่กับที่ไม่เคลื่อนไหว ทันใดนั้นทั้งสองก็มองหน้ากันด้วยความสับสน

ปัดโธ่เอ๊ย!

สมแล้วที่เป็นอวี่เหวินจิ้ง!

"ศึกนี้ข้าขอยอมก่อน! กลับกันเถอะ!"

หลี่จุ่นสบถพลางมองดูท้องฟ้า ถึงเวลาต้องกลับไปแล้ว

หยวนเฟิงไม่เคยต่อสู้ด้วยวิธีการเช่นนี้มาก่อน ภายในใจขณะนี้ยังคงตื่นเต้นอยู่

นี่เราทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่างเลยหรือนี่

ครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะพูดทันทีว่า

“สั่งการแม่ทัพฉิน ในเมื่อกองกำลังศัตรูในเมืองเฟิงหลิงได้เพิ่มขึ้นและต้านทานการโจมตีต่อไปไม่ไหว จงไปทางเหนือเพื่อรวมกองกำลังกับข้า แล้วค่อยใช้กลยุทธ์อื่นต่อไป!”

“รับทราบ!”

หน่วยสอดแนมรีบไปส่งคำสั่งทันที

ฉางชวนก้าวไปข้างหน้าทันทีและถามว่า “ไท่ซือ ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี”

อวี่เหวินจิ้งตอบ

“ทันทีที่กองทัพของแม่ทัพฉินมาถึง ก็เคลื่อนทัพเข้าโจมตีภูเขาได้เลย! อาวุธยุทโธปกรณ์เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ถ้าเรายืดเยื้อเวลาออกไป จะเป็นการยากที่จะเอามันกลับคืนมา!”

ฉางชวนไม่เต็มใจเล็กน้อย ทว่าก็คงทำได้เพียงเท่านี้

อีกด้านหนึ่ง

เฟิงอู่หังไม่ได้รอให้ศัตรูมาโจมตี แต่ขณะนี้ก็ยังไม่ได้เคลื่อนทัพไปไหน

ทว่าไม่นานนักก็ได้รับสารจากนกพิราบ ในสารบอกว่ากองกำลังสนับสนุนของแคว้นหนานมาถึงแล้ว เมืองเฟิงหลิงสามารถแก้สถานการณ์ปิดล้อมได้ ส่วนศัตรูก็ถอยทัพไปแล้ว เกรงว่าจะขึ้นเหนือเพื่อไปรวมทัพ

เฟิงอู่หังมีความสุขขึ้นมาทันใด แต่สีหน้ากลับเปลี่ยนไปเล็กน้อย

รีบวิ่งไปที่กระโจมของหลี่จุ่นเพื่อปลุกเขาให้ตื่น

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วทันทีและพูดว่า

“ถ้าเป็นเช่นนี้ ศัตรูจะมีกำลังทหารสองแสนนาย ซึ่งเป็นสถานการณ์ที่ไม่เป็นผลดีต่อเราสักเท่าไหร่!”

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

“อ๋อ รู้แล้ว ไปต้อนรับเขาสักหน่อยสิ!”