องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 944

จากเมืองเฟิงหลิงสู่ภูเขาหลงจ่าง กองทัพศัตรูจะเลือกใช้เส้นทางใดในการเดินทางน่ะหรือ

เพื่อความปลอดภัยแล้ว ต้องไม่ใช้เส้นทางภูเขาหลงจ่างแน่นอน คงจะต้องเลือกใช้เส้นทางอื่นเท่านั้น

ถ้าเป็นเช่นนั้นจำเป็นต้องใช้เวลาค่อนข้างนานเลย

ก่อนหน้านี้ต่อสู้กันในเมืองแน่ ดังนั้นการจะล่าถอยจากเมืองไปยังชายแดนเมืองเฟิงหลิงระยะทางไม่ใช่ใกล้ ๆ

จากนั้นขึ้นเหนือก็ต้องใช้เวลาสองสามชั่วยาม

และมันจะไม่เหมือนการไล่ตามเอาเป็นเอาตายแบบอวี่เหวินจิ้งตอนก่อนหน้านี้แน่นอน จะต้องค่อย ๆ เดินมา ถ้าอย่างนั้นคงต้องใช้เวลาเพิ่มอีกหนึ่งชั่วยาม

จึงคาดการณ์ว่าในขณะนี้กองทหารศัตรูน่าจะยังมาไม่ถึงชายแดน

ดังนั้น ยังทันอยู่!

หลี่จุ่นก็เอ่ยทันที

“ท่านอาวุโส พวกเราแบ่งกำลังทหารออกเป็นสองกลุ่ม ท่านนำพวกทหารไปท้าทายและรับมือกับกองทัพศัตรูอย่างต่อเนื่อง ข้ากับหยวนเฟิงจะนำกองทหารอีกส่วนลัดป่าดงดิบเพื่อไปวางกับดักตามเส้นทางที่กองทัพศัตรูใช้เดินทางเพื่อไปรวมตัวกัน!"

เมื่อเฟิงอู่หังได้ยินสิ่งนี้ ก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันเป็นไปได้ ก่อนจะพูดว่า

“เจ้าหนู นี่เป็นแผนที่ดี งั้นก็ทำตามที่เจ้าบอกเลย!”

หลี่จุ่นก็คิดว่าไม่นงไม่นอนมันแล้ว

รีบระดมกำลังทหารเพื่อไปทำภารกิจทันที นำทหารออกเดินทางไปพร้อมหยวนเฟิงหนึ่งหมื่นนาย

ก่อนออกเดินทางก็ได้กำชับแล้วกำชับเล่าว่า ให้ถ่วงอวี่เหวินจิ้งเอาไว้ให้ได้

อย่าให้สังเกตเห็นว่าพวกเขากำลังไปซุ่มวางกับดักกัน!

เฟิงอู่หังทุบหน้าอกให้คำมั่นกับหลี่จุ่น ให้หลี่จุ่นเดินทางไปอย่างไร้ความกังวล

หลี่จุ่นและหยวนเฟิงนำกำลังทหารหนึ่งหมื่นนายเคลื่อนขบวนลัดเลาะเข้าไปในป่าเขาอย่างต่อเนื่อง มุ่งหน้าตรงไปยังถนนหลักที่ทอดขึ้นเหนือสู่อำเภอผิงอัน

แน่นอนว่าการเดินลัดเลาะไปในป่าไม่ใช่เรื่องง่าย

แต่ระหว่างสองจุดนี้ เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่ใกล้ที่สุดแล้ว

ตามทิศทางที่เดินลัดเลาะมาตลอดทางภายในหนึ่งชั่วยาม พวกเขาก็มองเห็นถนนหลักได้สำเร็จ

หลี่จุ่นสั่งให้กองทหารหยุดก่อนจะเปิดดูแผนที่ ในที่สุดก็พบว่าพวกเขาอยู่บนถนนหลักที่อยู่ห่างจากอำเภอผิงอันไม่ถึงสามสิบลี้

หลี่จุ่นพูดด้วยรอยยิ้มทันทีว่า

"เอาล่ะ ตรงนี้แหละ!"

ยิ่งใกล้ไปถึงสถานที่ปลอดภัยมากเท่าไหร่ ความระมัดระวังก็จะยิ่งลดลงเท่านั้น!

กองทหารศัตรูอาจระมัดระวังในการเดินทางไปตอนเหนือ แต่เมื่อเข้าใกล้อำเภอผิงอันแล้ว ความระมัดระวังของพวกเขาจะยิ่งน้อยลงแน่นอน

ตัวอย่างเช่น คนที่กำลังปีนลงมาจากต้นไม้ เมื่อลงมาใกล้ถึงพื้นก็จะยิ่งตกลงมาได้ง่าย เพราะเมื่อเข้าใกล้พื้นความระมัดระวังก็จะลดลง

เพราะฉะนั้น!

นี่เป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในการวางกับดัก!

ทันใดนั้น

เพราะถึงอย่างไรแล้ว กองกำลังศัตรูก็มีจำนวนมากกว่าของเขาถึงสามหมื่นนาย ไหนจะมีกองกำลังสนับสนุนมาอีก ก็เลยต้องสู้แบบออมแรงไว้

ไม่เช่นนั้นหากสู้จนสุดแรงเกิดในคราวเดียว แบบนั้นสนุกแน่!

เฟิงอู่หังและอวี่เหวินจิ้งต่อสู้กันตลอดทั้งวัน จนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดินเฟิงอู่หังจึงออกคำสั่งให้ถอยทัพ

แม้ว่าจะสู้กันมาทั้งวัน แต่ก็แทบไม่ได้อะไรเลย

ทั้งสองฝั่งได้รับบาดเจ็บล้มตายไปไม่ถึงห้าร้อยคน เหมือนแค่มาแวะเยี่ยมเยือนเท่านั้นเอง

ฉางชวนโกรธจัดจนควบคุมตัวเองไม่ได้ รู้สึกว่าการต่อสู้ในวันนี้น่าหงุดหงิดมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

อวี่เหวินจิ้งขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

จนถึงช่วงค่ำ

หน่วยสอดแนมจากอำเภอผิงอันมารายงานว่า กองทัพที่มุ่งหน้าไปทางเหนือเจอกับดักระหว่างทาง บาดเจ็บล้มตายไม่เท่าไหร่

แต่พวกทหารล้วนกำลังจะกลายเป็นบ้า ถูกทรมานอย่างหนัก หมดอาลัยตายอยาก

ช่วงสองสามวันนี้คงจะไม่สามารถมาเข้าร่วมรบแนวหน้าได้!

จากนั้นอวี่เหวินจิ้งรู้ตัวว่าเขาติดกับดัก โกรธจนเลือดขึ้นหน้า!

หมดกัน!

อาวุธยุทโธปกรณ์พวกนี้คงต้องตกเป็นของศัตรูแล้ว ไม่สามารถชิงกลับคืนมาได้แล้ว!