องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 945

อวี่เหวินจิ้งล้มเลิกความคิดที่จะชิงอาวุธยุทโธปกรณ์คืนมาทันที

เพราะตามกลับมาไม่ได้อีกแล้ว กองทัพศัตรูคงใช้มันหนำใจไปแล้ว

ตกเย็นจึงสั่งให้ทั้งกองทัพถอนกำลังกลับไปอำเภอผิงอันก่อนแล้วค่อยวางแผนต่อ

กองทัพของราชวงศ์อู่ออกเดินทางขึ้นเหนือไปยังอำเภอผิงอันในเวลากลางคืน

บนภูเขาหลงจ่าง

เฟิงอู่หังนำกองกำลังกลับมาอย่างมีความสุข แต่เมื่อกลับมาถึงก็เห็นเหล่าทหารกำลังสบถอย่างเจ็บใจ แถมบางคนก็ถูกเฆี่ยนด้วยกระบอง

ต่อมาก็ได้รู้ว่าอาวุธยุทโธปกรณ์บางส่วนที่เก็บไว้บนภูเขาถูกปล้นในระหว่างวัน

สีหน้าของเฟิงอู่หังก็เปลี่ยนทันที

รีบวิ่งตรงไปที่กระโจมของหลี่จุ่น

“เจ้าหนู เกิดอะไรขึ้น ใครมันกล้าลอบเข้ามาในค่ายของเรา”

หลี่จุ่นสูดลมหายใจลึก ๆ แล้วพูดว่า

“ข้าส่งคนไปตรวจสอบแล้ว ภูเขาที่ห่างออกไปจากที่นี่หกลี้ทางตะวันตก มีร่องรอยของคนที่พักอยู่ก่อนหน้านี้ น่าจะเป็นกองกำลังลับบางส่วนของหลี่เจิ้ง วันนี้กล้าฉวยโอกาสบุกเข้ามาในกองทัพของเราในขณะที่ไม่มีใครประจำการ น่าจะเป็นทหารลับพวกนั้น เราพบร่องรอยของพวกเขาหลบหนีไปยังเมืองอวี๋เจียง ไม่สามารถไล่ตามได้”

หลี่จุ่นยืนกรานว่าเป็นฝีมือกองทัพลับของหลี่เจิ้ง

เฟิงอู่หังโกรธจนแทบจะระเบิด!

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าอยู่ในกระโจมของหลี่จุ่น เกรงว่าคงต้องหยิบดาบขึ้นมาฟันเพื่อระบายความโกรธกันสักตั้ง

“ถูกปล้นไปเท่าไหร่”

เฟิงอู่หังถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ทันทีที่เขาได้ยินเรื่องนี้ก็รีบมาหาหลี่จุ่นโดยไม่ทันได้ถามรายละเอียด

หลี่จุ่นตอบ

“หายไปสามพันชุด หน้าไม้กลสามพัน ชุดเกราะรบสามพัน ทวนวงเดือนสามพัน และดาบยาวสามพัน!”

“เหอะ! ไอ้สารเลวพวกนี้ช่างเลือกจริง ๆ!”

เฟิงอู่หังโมโหสุด ๆ!

ให้ตายเหอะ!

ขโมยของยังรู้อีกว่าต้องขโมยไปเป็นชุด ๆ!

หลี่จุ่นเองก็บ่นด่าสาปแช่งตามน้ำด้วย ถึงได้ผลักไสเฟิงอู่หังออกไปได้

จะไม้ให้ผลักไสได้อย่างไรล่ะ เพราะว่าเขานี่แหละที่เป็นขโมย!

เขาเฝ้าเองขโมยเอง!

เมื่อคืนเขาได้ติดต่อกับคนที่เหลือไว้คอยเฝ้าอยู่ที่เขาเฟิงโหยว

ให้อีกฝ่ายรีบกลับไปแจ้งให้โจวชิงนำกำลังทหารสามพันนายมาด้วยตนเอง

เขาจะหาวิธีกระจายกองทัพออกไป จากนั้นให้พวกเขาเข้ามาขโมยอุปกรณ์รบสามพันชุด

ปรากฏว่าวันนี้บังเอิญเจอกองกำลังสนับสนุนของฝ่ายศัตรูมุ่งหน้าไปทางเหนือ จึงได้โอกาสพอดิบพอดี

ภายในใจหลี่จุ่นมีความสุขมาก!

โอกาสมาถึงแล้ว!

เขาคิดอย่างรอบคอบ

ก่อนจะตรงไปที่กระโจมจอมทัพทันที เมื่อเจอเฟิงอู่หังก็พูดว่า

“ท่านอาวุโส ได้ยินมาว่าอวี่เหวินจิ้งถอนทัพแล้วงั้นหรือ”

เฟิงอู่หังพยักหน้าและกล่าวว่า

“ใช่ กองกำลังศัตรูถอยทัพไปเมื่อคืนนี้ ได้รับข่าวมาตอนกลางดึก แต่ไม่ได้บอกเจ้าเพราะคิดว่าเจ้าคงหลับไปแล้ว”

หลี่จุ่นพูดทันที “ท่านอาวุโส นี่เป็นโอกาสที่ดีเลย!”

“โอกาสที่ดีอะไรหรือ” เฟิงอู่หังตกตะลึง

หลี่จุ่นกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ท่านอาวุโส ฝ่าบาทมิได้ส่งสารมาว่าพบเสบียงในเมืองแล้วมิใช่หรือ”

เฟิงอู่หังส่ายหน้า

หลี่จุ่นก็พูดต่อ

“นั่นหมายความว่า เสบียงนี้ต้องไม่อยู่ในเมืองเฟิงหลิง ไม่ต้องหามันแล้ว เสบียงนี้ต้องอยู่ในเมืองอวี๋เจียงหรือไม่ก็อิงโจวแน่ ๆ!”

“ข้าแนะนำให้ทูลฝ่าบาททันที ให้นำกองทัพไปทางตะวันออกบุกอิงโจวและชิงเสบียงของศัตรู!”

“ส่วนเราก็แบ่งกองกำลังของเราออกเป็นสองกลุ่ม ส่วนหนึ่งไปวางกับดักเพื่อป้องกันไม่ให้ศัตรูลงไปทางใต้ และอีกส่วนก็รีบไปที่เมืองอวี๋เจียงเพื่อค้นหาแหล่งที่ซ่อนเสบียงของศัตรู!”