องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 955

“เอ๋ ฝ่าบาททรงตรัสอะไรพ่ะย่ะค่ะ! นี่จะเป็นการช่วยพระองค์โจมตีแผ่นดินราชวงศ์อู่ได้อย่างไร เมื่อก่อนแคว้นหนานเราก็เป็นส่วนหนึ่งของจงหยวน เมื่อก่อนเป็นแผ่นดินเดียวกับราชวงศ์อู่!”

“บัดนี้ใต้หล้าวุ่นวายไม่หยุด ชาวประชาลำบากแสนเข็ญ หากแคว้นหนานสามารถรวมกับราชวงศ์อู่ได้ แล้วฟื้นฟูความรุ่งโรจน์ของจงหยวนในปีนั้น ทำจงหยวนให้มั่นคง นี่มิใช่การทำให้จงหยวนแข็งแกร่ง ยุติการแก่งแย่งนี้หรือ”

“ถึงตอนนั้น ฝ่าบาทเบื้องหน้าเหนือ เบื้องหลังใต้ สถาปนาเป็นจักรพรรดิจงหยวน ส่วนกระหม่อมแก้แค้นให้บิดาสำเร็จ คืนความสงบสุขให้ชาวประชา นี่ยิงนัดเดียวได้นกสามตัว กับใต้หล้าคือกุศลอันยิ่งใหญ่!”

“ดังนั้น ความจริงเรากำลังยุติความวุ่นวายภายใน พวกเราคนบ้านเดียวกัน ไม่มีการแบ่งเจ้าข้าพ่ะย่ะค่ะ”

คำพูดนี้เกทับจนจักรพรรดินีตะลึงงัน

ทว่า

พอหลี่จุ่นคิดดูดี ๆ นี่เขาพูดอย่างกับคนบ้าอำนาจแน่ะ!

ลักษณะพอ ๆ กับวงไพบูลย์ร่วมบ้าบออะไรนั่นเลย

เขาอยากตบหน้าตัวเองแรง ๆ สักฉาด

แต่พอคิดดูอีกที แค่พูดกลบเกลื่อนให้ผ่านด่านจักรพรรดินีไปได้ ไม่ใช่คำพูดจากใจจริงก็รู้สึกจิตใจสงบด้วยเพราะมีเหตุผลทันที

จักรพรรดินีมองหลี่จุ่นแล้วยิ้มตาหยี ถูกผ้าปิดหน้าผืนบางปิดเอาไว้ ใบหน้าไม่รู้ว่างามขนาดไหน

ทว่าชั่วขณะดวงตาคู่นี้งดงามมาก

แต่ไม่รู้ว่าเชื่อคำพูดเพ้อเจ้อของหลี่จุ่นจริง หรือว่าแล้วเชื่อคำโกหกของหลี่จุ่น กลับไม่ได้สืบสาวเอาเรื่องนี้ต่อ

จักรพรรดินีเอ่ย “ในเมื่อท่านคิดว่าแผนนี้ใช้ได้ เช่นนั้นทัพเราก็ขึ้นเหนือโจมตีจงโจว บุกเมืองหลวงราชวงศ์อู่โดยตรง!”

หลี่จุ่นพยักหน้า เอ่ย

“แต่ก่อนจะถึงตอนนั้นจำเป็นต้องล่อกองทัพของอวี่เหวินจิ้งไปที่หลินโจวก่อน มิเช่นนั้นกองทัพแสนนายของอีกฝ่ายสกัด ทัพเราจะบุกไปไม่ถึงเมืองหลวงราชวงศ์อู่!”

จักรพรรดินีพยักหน้า

ทั้งสองหารือกันคร่าว ๆ กำหนดแผนการล่ออวี่เหวินจิ้ง จากนั้นหลี่จุ่นจึงไปพักที่กระโจม

เช้าวันต่อมา เพิ่งกินอาหารเช้า จู่ ๆ จักรพรรดินีก็ส่งคนมาเรียกเขาไป

หลี่จุ่นอึ้ง จากนั้นก็ไปทันที

ผลคือพอเข้ากระโจม จักรพรรดินีก็ทำหน้าขรึมพูดว่า

“กุนซือ เมื่อเช้าข้าได้รับคำสั่งทหารจากแม่ทัพผู้เฒ่า บอกว่าจู่ ๆ เหยียนโจวก็ปรากฏกองทัพของศัตรูสามแสนนาย แม่ทัพผู้เฒ่ายังโจมตีเมืองเหยียนโจวไม่ได้ ได้แต่ถอยมาตั้งรับที่เมืองอวี๋เจียง แล้วค่อยวางแผนใหม่!”

เฮ้ย!

สามแสนเลยเหรอ!

เบ้อเริ่มเทิ่มเลยนะเนี่ย!

ชั่วขณะ หลี่จุ่นฟังจนตาค้าง

หลี่เจิ้งซ่อนทหารไว้ที่เหยียนโจวสามแสนคนเลยหรือ นี่มันน่าเหลือเชื่อ!

ก่อนหน้านี้กะไว้อยู่แล้วว่าต้องซ่อนคนที่เหยียนโจวแน่ แต่คิดไม่ถึงว่าจะซ่อนไว้สามแสนคน!

หลี่จุ่นคิดแล้วจึงตอบ

“หลี่เจิ้งไม่รอให้แคว้นฉีมาถึงก็เปิดเผยทัพสามแสนคน ดูท่าสามแสนคนนี้จะมุ่งเป้ามาที่เรา จะตีแคว้นหนานนั่นแหละ! ต้องเสียเมืองหลวงแน่แล้ว ไม่ต้องคิดมากอีก!”

หลี่เจิ้งน่าจะสังเกตเห็นอะไร หรือไม่สถานการณ์ก็ร้ายแรงกอบกู้ไม่ได้ ดังนั้นหลี่เจิ้งจึงเอาจริง เตรียมขยายอาณาเขต แล้วค่อยจัดการกับศัตรูรอบข้างทีหลัง

ต้องพูดเลย

อดีตคุณพ่อเผียนอีของเขาเป็นพวกเล่นที่ลับจริง ๆ!

หลี่จุ่นร้องในใจว่ายอมใจเลย!

ตอนนี้เอง

พอได้ยินคำพูดของหลี่จุ่น ใบหน้าจักรพรรดินีเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม แอบกำหมัด

จ้าวแห่งแคว้นหนึ่ง ต้องทนดูเมืองหลวงของตัวเองตกอยู่ในมือศัตรูต่อหน้าต่อตา นั่นเป็นความทุกข์เช่นไร!

หลี่จุ่นเข้าใจความรู้สึกของจักรพรรดินีจึงไม่กล้าพูดมาก

ทว่า

จู่ ๆ ก็นึกถึงสองนางและตระกูลเฟิงที่เมืองซ่างหยวน หลี่จุ่นยังอดถามไม่ได้

“ฝ่าบาท มิทราบว่ามีข่าวว่ากองทัพราชวงศ์อู่ปฏิบัติกับชาวบ้านแคว้นหนานอย่างไรหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”