องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 960

ชั่วขณะ

ประชาชนในเมืองหลวงต่างพากันหนีออกจากวิมานเซียนบนแดนดินในวันวานนรกในวันนี้แห่งนี้

เมืองหลวง ตอนนี้โกลาหลโดยสิ้นเชิงแล้ว

มีขุนนางตงฉินใช้ความตายกล่าวเตือนทุกวัน ชนเสาต้นใหญ่ในท้องพระโรงตาย นางกำนัลที่เช็ดล้างเสาเมื่อยมือไปหลายต่อหลายหน

แต่รัชทายาทใจหินไม่หวั่นไหวสักนิด ยังคงทำตามอำเภอใจเหมือนเดิม

ภายหลัง

รัชทายาทเริ่มชักดาบกับราชนิกุลตระกูลใหญ่แล้ว

สั่งให้พวกเขามอบทรัพย์สินครอบครัวกึ่งหนึ่งเติมเต็มหลวงด้วยตัวเองทันที มิเช่นนั้นประหารทันที ราชนิกุลตระกูลใหญ่ที่เคยใกล้แคว้นชิดฮ่องเต้เหล่านี้ไหนเลยจะกล้าหือ

จวนเหยียนอ๋องผู้เฒ่าหรือจวนอ๋องต่าง ๆ จวนขุนนางใหญ่ทั้งหลายในวันนี้ต่างมอบทรัพย์กึ่งหนึ่งทันที

มิเช่นนั้นเพชฌฆาตของรัชทายาทจะมาเอาถึงบ้านด้วยตัวเองได้ทุกเมื่อ

หลังจากเมืองหลวงโกลาหลโดยสิ้นเชิงแล้ว

หลี่เจิ้งที่ถูกกักบริเวณอยู่วังหลังทราบข่าวพลันพิโรธหนัก จะสู้สุดตัวกับรัชทายาทเดี๋ยวนั้น สุดท้ายยังเป็นเหล่านางสนมที่รั้งเอาไว้

กระทั่งไม่สนใจการปราม ขุนนางตงฉินที่โหยไห้จนวายชีวันในวังหลวงเหล่านั้น

ร้องไห้จนนั่นเรียกว่าโศกเศร้าปรารถนาจบชีวิต ขันทีที่โพนทะนาเรื่องสนุกในวังหลวงกับภายนอกเล่าไปก็ร้องไห้ไป

บอกว่าฝ่าบาทของตัวเองช่างเป็นผู้ครองแคว้นที่เปี่ยมด้วยเมตตาและคุณธรรมโดยแท้ เพียงแต่รัชทายาทผู้นั้นผิดหลักแห่งฟ้า จะทำลายบ้านเมืองราชวงศ์อู่!

นี่ยังไม่ใช่ที่สุด

ที่สุดคือรัชทายาทหัวใจมืดมือดำ ทนกับการร่ำไห้ทุกวันของหลี่เจิ้งไม่ได้ ท้ายที่สุดจึงโยนหลี่เจิ้งออกจากวังหลวง ทั้งยังขับไล่บรรดาสนมในวังหลังออกไปด้วย

เรื่องใหญ่แล้ว!

การเปลี่ยนแปลงอย่างมโหฬารของเมืองหลวงราชวงศ์อู่ระบือทั่วราชอาณาจักร ใต้หล้านิ่งสงัดฉับพลัน

ต่างตกตะลึงตาค้าง

คิดไม่ถึง รัชทายาทของราชวงศ์อู่ท่านนี้กลับเป็นคนเหี้ยมโหดเช่นนี้!

แม้แต่หลี่จุ่นที่เตรียมยกขบวนทหารไปยั่วอวี่เหวินจิ้งที่หลินโจว พอได้ยินเรื่องนี้จากในกระโจมของจักรพรรดินี ทั้งคนอึ้งงันไปเลย

“ให้ตายเถอะ ทำอย่างนี้ได้ด้วย...”

เขารู้สึกเหลือเชื่อแบบสุด ๆ!

ไม่ต้องพูดมาก หลี่เจิ้งเตรียมจะย้ายเมืองหลวงแล้ว!

ด้วยเหตุนี้จึงได้มาไม้นี้

รีดนาทาเร้นประชาชนในเมืองหลวง!

รัชทายาทผู้น่าสงสารสูญเสียเสิ่นคั่วก็กลายเป็นหมากไร้ประโยชน์ตัวหนึ่งโดยสมบูรณ์!

คนผู้นี้เติบโตมาอย่างไรกันแน่

ทำไมถึงชั่วช้าสามานย์เช่นนี้

หลี่จุ่นมีประสบการณ์สองชาติ คิดไม่ตกจริง ๆ เลย

จักรพรรดินีคล้ายไม่มีโทสะต่อท่าทีในยามนี้ของหลี่จุ่นสักนิด กลับพูดเสียงแผ่วเบาว่า

“เมืองหลวงราชวงศ์อู่เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ครานี้ เกรงว่าท่านจะมีคนรู้จักอยู่ในเมืองหลวงกระมัง หากท่านเป็นกังวล ข้าอนุญาตให้ท่านเดินทางไปเมืองหลวงได้”

หลี่จุ่นมองทางจักรพรรดินีแล้วเอ่ย

“อย่างไร ฝ่าบาททรงเปลี่ยนพระทัยแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ จะไม่โจมตีเมืองหลวงราชวงศ์อู่แล้วหรือ”

จักรพรรดินีนิ่งเงียบเล็กน้อย

จู่ ๆ ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงกะทันหันเช่นนี้ ทำให้นางอดเปลี่ยนใจไม่ได้

พอเห็นจักรพรรดินีเงียบ หลี่จุ่นก็หัวเราะเสียงเย็นพูดทันที

“หรือฝ่าบาทไม่ทรงคิดว่าฉวยโอกาสตอนนี้บุกไปเมืองหลวงราชวงศ์อู่เป็นเจ้าของเสียมิใช่เรื่องดี หลี่เจิ้งไม่ต้องการเมืองหลวง ไฉนฝ่าบาทไม่เสด็จไปพำนักสักสองสามคืนเล่า”

“นี่...”

คำพูดนี้ของหลี่จุ่นทำให้จักรพรรดินีอึ้งไปทันที

เข้าเป็นเจ้าของเหมืองกลวงราชวงศ์อู่หรือ