องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 965

แม้คนของเมืองหลวงจะหนีออกไปข้างนอก แต่เครื่องป้องกันทัพที่ควรมีก็ยังมีอยู่

มีทหารเฝ้าอยู่บนกำแพงไม่น้อย ด้วยเหตุนี้คิดจะยึดเมืองหลวงจึงมิใช่เรื่องง่ายเรื่องหนึ่ง

แต่ในเมื่อมาแล้วก็ยังต้องต่อสู้

จักรพรรดินีเชื่อข้อเสนอแนะของหลี่จุ่น ออกคำสั่งให้โจมตีเมืองทันที

กองทัพหนึ่งแสนสองหมื่นคนยกขบวนไปตีประชิดเมือง

ถึงกองทัพราชวงศ์อู่ของเมืองหลวงรู้แต่แรกแล้วว่ากองทัพแคว้นหนานจะโจมตีมา แต่ทหารที่เฝ้าเมืองหลวงมีอยู่เพียงน้อยนิด จะต้านทานได้อย่างไร

ต่อให้เตรียมการมากเท่าใดก็แก้ไขปัญหาไม่ได้ จึงไม่เตรียมมันเสียเลย รอให้โจมตีมา

หลี่จุ่นออกคำสั่ง แบ่งคนออกเป็นสี่กลุ่ม โจมตีประตูเมืองสี่ด้าน

ต่อสู้ครึ่งวัน ทหารที่เฝ้าเมืองของราชวงศ์อู่ก็ยอมแพ้โดยตรง วางอาวุธยอมแพ้ ให้กองทัพแคว้นหนานเข้าไป

“ฝ่าบาท พวกเราจะบุกไปวังหลวงเลยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่จุ่นขี่ม้า สวมใส่เสื้อคลุมมีหมวก ปกปิดใบหน้ามิดชิด

เขาเก็บซ่อนโฉมหน้าทั้งดวงเอาไว้

เวลานี้เขาเป็นคนตายคนหนึ่ง ยังไม่ถึงเวลาที่จะเปิดเผย จะเผยไต๋ออกไปง่าย ๆ ไม่ได้

ด้วยเหตุนี้ยังต้องปลอมตัวอีก

จักรพรรดินีขี่ม้าไปพร้อมกับเขา พอได้ยินหลี่จุ่นพูดก็พยักหน้า สั่งให้รับช่วงประตูเมืองทั้งสี่ และนำคนสองสามหมื่นคนบุกไปวังหลวง

แน่นอน

รัชทายาทไม่น่าจะนั่งรอความตาย เพราะพวกเขาต่อสู้ครึ่งวัน เสียงดังออกอย่างนั้น รัชทายาทต้องหาวิธีเอาตัวรอดแล้ว

เพราะดูเหมือนว่าภารกิจของเขาจะลุล่วงแล้ว

ทว่า

เหนือความคาดหมายของหลี่จุ่น พอกองทัพบุกเข้าวังหลวง กลับโล่งเตียนไร้อุปสรรค

ทหารรักษาพระองค์ของเย่หงไม่อยู่ และที่ให้ตกตะลึงก็คือรัชทายาทสวมชุดมังกรแล้ว กำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์

สีหน้าเคร่งขรึม สูงส่ง มีกลิ่นอายทระนงตน!

ภาพนี้ทำให้หลี่จุ่นตกใจเล็กน้อย จักรพรรดินีมีสีหน้าประหลาดใจด้วย

รัชทายาทกลับไม่หนีหรือ!

น่าเหลือเชื่อโดยแท้!

บรรดาทหารที่บุกเข้ามาพร้อมกันอึ้งเหมือนกัน

“เจ้าพวกโจรชั่ว ริอ่านเข้าเมืองหลวงของข้า ยังไม่รีบคุกเข่าขอรับโทษกับข้าอีก!”

รัชทายาทสีหน้าขึงขัง กวาดตามองอย่างเย็นชา ตวาดกับทุกคน

ตอนนี้

ดูท่าการตายของเสิ่นคั่วจะส่งผลมาก

เขาโบกมือ มีทหารร่างบึกสองคนเดินหน้ามาทันที หนึ่งคนหนึ่งเท้า ถีบรัชทายาทลงจากบัลลังก์มังกร

แน่นอนว่ารัชทายาทเดือดดาลหนักกว่าเดิม ถลึงตาโตคอแดงทันที ตวาดอย่างแข็งกร้าว

เพียงแต่น่าเสียดาย ที่ได้มากลับเป็นเท้าเหม็นของเหล่าทหารที่มากกว่าเดิม!

“กุมตัวเขาออกไป เฝ้าให้แน่นหนา”

จักรพรรดินีเอ่ยปากเสียงเย็น รัชทายาทจึงถูกคนเอาตัวไป

เมื่อนั้นจักรพรรดินีจึงมองหลี่จุ่นแล้วเอ่ย

“คิดไม่ถึงว่าข้าจะได้เหยียบเข้าวังหลวงของราชวงศ์อู่ในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ที่แท้ที่นี่ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง”

หลี่จุ่นหัวเราะน้อย ๆ ชี้ที่บัลลังก์มังกร

“ฝ่าบาท เวลานี้ที่นี่เป็นของพระองค์แล้ว ไยไม่ลองประทับดูเล่าพ่ะย่ะค่ะ หากไม่สบายพระวรกาย พวกกระหม่อมจะทำให้พระองค์สบายเอง”

ทว่าจักรพรรดินีกลับส่ายหน้าเอ่ย

“แม้ที่นี่จะใหญ่โต มีคนมากมายอยากนั่งตำแหน่งนี้ แต่อย่างไรก็มิใช่แคว้นหนานของข้า ข้านั่งไม่ชิน”

หลี่จุ่นลูบจมูก คิดแล้วจึงเอ่ย

“มิเช่นนี้ให้กระหม่อมลองนั่งดูไหมพ่ะย่ะค่ะ”