องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 967

“อยู่ ๆ หลี่เจิ้งก็ให้รัชทายาทก่อกบฏเพื่อหลอกประชาชนใต้หล้า จุดประสงค์ก็เพื่อย้ายเมืองหลวงอย่างมีเหตุผล สร้างเมืองขึ้นมาใหม่

หลี่จุ่นคิดแล้วก็ค่อย ๆ สาธยาย

“นอกจากนี้ เขาต้องการยืมมือของรัชทายาทกวาดเงินทองในเมืองหลวง มิเช่นนั้นหากใช้ชื่อของเขายึดเงิน จะเป็นการไม่สมควรเกินไป แล้วจะให้ประชาชนศรัทธาได้อย่างไร ดังนั้นจะลงมือทำเองไม่ได้เด็ดขาด แม้จะถูกต้องแต่ไม่สมควร”

“แต่รัชทายาทของเราไม่เหมือนกัน แม้แต่เรื่องก่อกบฏยึดอำนาจเขาก็ทำแล้ว ใช้กำลังขูดรีดทรัพย์สินในเมืองหลวง ริบทรัพย์ล้มล้างตระกูล นี่ก็ไม่มีอะไรแปลกแล้ว”

“ดังนั้นกระหม่อมคิดว่าหลี่เจิ้งจึงได้ทำเช่นนี้”

จักรพรรดินีฟังแล้วขมวดคิ้วคิดหนัก

“แต่ตามที่ท่านกล่าวมา ชื่อเสียงของรัชทายาทเน่าเสียแล้ว ต่อให้เป็นผู้สืบทอด หากจะไปตั้งราชธานีใหม่ ชื่อเสียงเช่นนี้จะให้ประชาชนยอมได้อย่างไร หากมองเช่นนี้ ก็คล้ายถูกฮ่องเต้ราชวงศ์อู่สละทิ้งแล้ว”

หลี่จุ่นส่ายหน้า ยิ้มเอ่ย

“ฝ่าบาทตรัสถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ ดูเหมือนว่าถูกทิ้งแล้ว แต่มีประชาชนในเมืองหลวงเท่าไรที่เคยเห็นรัชทายาท และมองออกไปใต้หล้านี้ ประชาชนเมืองหลวงมีอยู่เท่าไร”

“ในอนาคต รัชทายาทท่านนี้หากมีความสามารถสืบทอดตำแหน่งของหลี่เจิ้งจริง มีวิธีการมากมายที่จะทำให้เขาเปลี่ยนชื่อแซ่ ขึ้นนั่งตำแหน่งนั้นอย่างถูกทำนองคลองธรรม”

ครั้นกล่าวออกมาแล้ว หลี่จุ่นก็ลูบคาง คิดและพูดต่อ

“แต่ด้วยความเข้าใจที่กระหม่อมมีต่อหลี่เจิ้งรัชทายาท จุดนี้เหมือนจะเป็นบททดสอบของรัชทายาท”

“บททดสอบหรือ” จักรพรรดินีสีหน้าประหลาดใจทันทีหลังจากที่ได้ยิน

หลี่จุ่นพยักหน้าตอบ

“ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ เหมือนเป็นบททดสอบ ทดสอบความสามารถของรัชทายาท นี่สอดคล้องกับนิสัยของหลี่เจิ้งมาก”

จักรพรรดินีสูดลมเย็นทันที

แต่นางมีความเกรงกลัวต่อหลี่เจิ้งมาโดยตลอด

ฮ่องเต้ราชวงศ์อู่ท่านนี้ ลูกไม้แพรวพราว เป็นบุคคลที่น่ากลัวอย่างยิ่ง!

ด้วยเหตุนี้ การจะบ่มเพาะผู้สืบทอดในอนาคตเช่นนี้ คิดแล้วมีความเป็นไปได้มาก

จักรพรรดินีไม่ได้คิดเรื่องนี้ต่อ

นี่คือจวนที่พักของหลี่จุ่นในสมัยก่อน หลี่จุ่นไม่ได้กลับมานาน ย่อมต้องอยากเดินชม

จึงกล่าวขอตัวกับจักรพรรดินีและเดินดูตามที่ต่าง ๆ ในจวน

เมื่อนั้นจึงพบว่าเหมือนจะมีคนมาทำความสะอาดในจวนเป็นประจำ สะอาดผิดปกติ สิ่งของเป็นระเบียบมาก

เขาคิด น่าจะเป็นจ้าวเฟยเอ๋อร์กับหวังเยียนหรัน

พอนึกถึงพวกนาง ในใจก็อดเกิดอารมณ์คิดถึงไม่ได้

แต่เสียดาย พวกนางไปเสียก่อน

หลี่จุ่นโบกมือใหญ่ ให้คนจูงม้ามาทันที ก่อนจะขี่ม้าไปยังจวนขององค์ชายสาม

สองคนนี้ เมื่อก่อนตั้งตนเป็นศัตรูกับเขาเสมอ ตอนนี้ตกอยู่ในกำมือของเขาแล้ว จะคิดบัญชีนี้เดี๋ยวนี้แหละ!

หลี่จุ่นสวมชุดคลุมมีหมวก ปิดหน้า ขี่อยู่บนหลังม้า ตรงไปยังปากประตูจวนต้าเฉียนอ๋อง

ตอนนี้เอง

ประตูจวนอ๋องปิดสนิท ถูกคนปิดจากด้านใน

นี่ยังจะต่อต้านอีก

น่าขันจริง ๆ!

จวนถูกล้อมไว้หมดแล้ว ข้างนอกคนเยอะอย่างนี้ ยังจะขัดขืนอะไรอีก

เวลานี้พอบรรดาทหารเห็นหลี่จุ่นมา ผู้บังคับกองพันเข้ามาทำความเคารพรอฟังทันที

“กุนซือ คนอยู่ข้างในขอรับ!”

หลี่จุ่นมองจวนอ๋องโอ่อ่าทีหนึ่ง พยักหน้าอย่างพอใจทันที

ไม่พูดมาก โบกมือและกล่าวว่า

“ดี พังมันเข้าไปเลย!”