องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 968

หลี่จุ่นสั่งการออกไป บรรดาทหารลงมือทันที

อุปกรณ์ที่ใช้โจมตีเมืองถูกขนย้ายมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เล็งกับประตูจวนต้าเฉียนอ๋องและกระทุ้งเข้าไป!

ข้างในมีคนดันเอาไว้ หลังจากซัดโครม ๆ สองสามทีก็ทะลวงประตูออกได้

คนข้างในกระเด็นกระดอนเดี๋ยวนั้น

บรรดาทหารแคว้นหนานกรูเข้าไป

ไม่ถึงหนึ่งครู่ก็ควบคุมคนในจวนได้หมด

คนข้างในย่อมวิ่งพล่าน ทว่ามีคนมากมายโอบล้อม ดังนั้นจึงกุมตัวได้ทั้งหมดในเวลาอันรวดเร็ว

แม้จวนต้าเฉียนอ๋องจะมีทหารในจวน แต่ก็ไม่มากเท่าไร

ไหนเลยจะต้านทัพใหญ่ได้

“กุนซือ จับกุมเรียบร้อยแล้วขอรับ!” มีคนออกมารายงานกับหลี่จุ่นทันที

หลี่จุ่นพยักหน้า รู้สึกพอใจมาก

หย่อนสายบังเหียนและขี่ม้าเข้าไป

ม้าวิ่งพรวดเข้าไปในลานกว้างของจวน ทุกคนในจวนคุกเข่าอยู่ตรงนั้น หนึ่งในนั้นย่อมรวมไปถึงต้าเฉียนอ๋องหลี่เฉียนด้วย!

บนใบหน้าคล้ายยังถูกประทับด้วยฝ่าเท้า รอยรองเท้ายังติดอยู่บนนั้นอยู่เลย

แล้วไม่รู้ว่าเป็นยอดบาทาของผู้ใด แย่จริง ๆ เชียว

“กุนซือ นี่คือต้าเฉียนอ๋องของราชวงศ์อู่ขอรับ!” ผู้บังคับกองพันชี้หลี่เฉียนที่คุกเข่าอยู่กับพื้นทันที

หลี่จุ่นพยักหน้าน้อย ๆ ในใจเรียกว่าสะใจ

เขาอยู่บนหลังม้ามองดูข้างล่าง สั่งทันทีว่า

“ใครก็ได้ ให้เขาเงยหน้าให้ข้าดูหน่อยสิ”

เขาจงใจกดเสียงให้ทุ้ม ทำให้คนฟังเสียงเดิมไม่ออก

มีทหารเดินมาจับหลี่เฉียนเงยหน้าไปทางแบบรุนแรงทันที

หลี่เฉียนสีหน้าปั้นยากอย่างหาที่เปรียบมิได้ เขาเป็นถึงต้าเฉียนอ๋องเชียวนะ เป็นอ๋องนะ!

และเขาก็กำลังจะเงยหน้าอยู่แล้ว ไม่ได้บอกว่าจะไม่เงยหน้านี่ แต่ไอ้คนกักขฬะหยาบคายกลับปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้!

บัดซบจริง ๆ!

เห็นใบหน้าปั้นยากถึงที่สุดของหลี่เฉียน หลี่จุ่นสะใจกว่าเดิม

เมื่อก่อนเจ้าหมอนี่ชอบหาเรื่องเขา เมื่อก่อนเขาตัวคนเดียวไร้กำลัง ทั้งไม่เป็นวรยุทธ์ สั่งเขาเจ้านี่ไม่ได้

ตอนนี้ดีเลย ในที่สุดก็ตกอยู่ในกำมือของเขา สะใจจริง ๆ เลย!

หลี่จุ่นแลหลี่เฉียนจากข้างบน ถามเยาะว่า

ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าหลี่จุ่นไปแห่งหนตำบลใด แต่ภายหลังรู้ชัดแล้ว

หลี่จุ่นไม่ได้อยู่ในคุกหลวงนานแล้ว องค์ชายสี่บอกเขา หลี่จุ่นถูกส่งไปเป็นทหารที่ชายแดนเหนือ!

คนตรงนี้เขาอยู่ ๆ ก็พูดถึงไอ้คนไม่เอาถ่านต่อหน้าเขา นี่หมายความว่าอย่างไร

ทั้งยังบอกว่าสนิทสนมกับเขาที่สุดหรือ

ผายลม!

หลี่จุ่นพิจารณาสีหน้าของต้าเฉียนอ๋องหลี่เฉียนอย่างละเอียด เห็นได้ว่าอีกฝ่ายโกรธมาก ในใจบันเทิงจนดอกไม้ผลิบาน

นั่งอยู่บนเก้าอี้ มองหลี่เฉียนและพูดเรียบว่า

“อะไรเป็นไปไม่ได้ ข้าไม่สน อย่างไรน้องหกเจ้าก็บอกกับข้าเช่นนี้ ข้ามีความแค้นกับเขา แต่เขาตายแล้ว เช่นนั้นข้าก็ไม่สามารถชำระแค้นนี้ได้ ดังนั้นจึงต้องเอาคืนจากเจ้า”

อะไรนะ!

หลี่เฉียนลนลานทันที

นี่หมายความว่าอย่างไร

ไอ้คนไม่เอาถ่านนั่นตายแล้วก็เลยมาแก้แค้นกับเขาหรือ

นี่มันหลักเหตุผลอะไรกันเนี่ย

เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย!