องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 969

หลี่เฉียนสวนเลยว่า

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากับเขามีความแค้นอะไรกันแน่ แต่ข้าไม่เกี่ยวข้องอันใดกับเขา อีกอย่าง เขาไม่ใช่น้องชายแท้ ๆ ของข้าด้วย เจ้าถือว่าหาคนผิดแล้ว!”

“แหม เจ้าเนี่ย แม้แต่น้องชายของตัวเองก็ไม่นับหรือ จิตใจโฉดชั่วยิ่งแล้ว ข้าเกลียดพี่น้องเช่นเจ้าที่สุด!”

พอหลี่จุ่นได้ยินก็หัวเราะทันที สั่งการโดยตรง

“ใครก็ได้ ตีขาเขาให้หักก่อนข้างหนึ่ง...”

หลี่จุ่นสั่งการ

ทหารด้านหลังหลี่เฉียน นั่นเรียกว่าตาไวเท้าไว แกรกเดียวก็ถีบขาซ้ายของหลี่เฉียนหักแล้ว

“อ๊า!”

หลี่เฉียนส่งเสียงร้องอนาถปานถูกเชือดทันที

“กุนซือ หักแล้วขอรับ!”

ทหารที่ถีบขาซ้ายของหลี่เฉียนหัก ได้ยินเสียงร้องโอดโอยเหมือนสุกรถูกเชือดและสีหน้าทรมานของหลี่เฉียน

พึงพอใจกับความตาไวเท้าไวของตัวเองเป็นอย่างมาก หันไปกำหมัดรายงานกับหลี่จุ่นทันที

นี่ทำเอาหลี่จุ่นเหงื่อแตกเต็มตัว

เจ้านี่...

เขาแค่อยากขู่อีกฝ่ายเท่านั้น ไม่คิดว่าพูดไม่ถึงสองประโยค พี่น้องผู้มีไมตรีจิตท่านนี้ก็ปฏิบัติตามคำพูดของเขาแล้ว

เมื่อก่อนไม่เห็นจะมีคนกระฉับกระเฉงแบบนี้ในกองทัพแคว้นหนานเลยนี่

“อื่ม...ดีมาก”

คนอื่นทำงานแทนเขา ถึงจะทำไวไปหน่อย แต่ก็ต้องขอบคุณเหมือนกัน

หลี่จุ่นพยักหน้า

ทำใจเห็นสีหน้าทรมานของหลี่เฉียนไม่ได้

แม้เจ้านี่จะบัดซบ แต่ให้เขาได้รับความทุกข์ทางผิวกายนิดหน่อย รับความทรมานทางจิตวิญญาณนิดหน่อยก็พอ เช่นเรื่องตีขาหักไม่มีความจำเป็นเลย

แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้ เช่นนั้นก็ถือว่าเจ้านี่ดวงซวยแล้วกัน

“เจ้ายังอยากพูดอะไรอีก”

หลี่จุ่นมองหลี่เฉียนที่ทรมาน ลูบจมูกและเอ่ยถามเสียงราบเรียบอีกครั้ง

เวลานี้หลี่เฉียนทรมานจะตายอยู่แล้ว

คิดไม่ถึงว่าพูดไม่ถูกคำเดียวก็ตีขาเขาหักแล้ว เจ้าคนตรงหน้านี้มีความแค้นอะไรกับไอ้คนไม่เอาถ่านนั่นกันแน่

หลี่เฉียนรีบระงับความทรมาน เอ่ย

“จริง ๆ นะ เจ้าเข้าใจผิดแล้ว เขาไม่ใช่น้องชายข้าสักหน่อย เขาไม่ใช่สายเลือดแท้ ๆ ของเสด็จพ่อข้า และข้ากับเขาก็ไม่ได้สนิทสนมกันสักนิด...อีกอย่าง เขาไปชายแดนเหนือแล้ว เจ้าก็ไปเอาคืนกับเขาที่ชายแดนเหนือสิ...”

“เขาไม่ใช่สายเลือดของเสด็จพ่อเจ้า แล้วจะเป็นของใคร”

“เป็น เป็น...ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

สุดท้ายหลี่เฉียนก็ไม่ยอมพูดเรื่องการก่อกบฏของหลี่ตังเทียนในปีนั้น

หลี่จุ่นพยักหน้าพูด

“ซือคงซั่วหรือ ชื่อดี ต่อไปเจ้าก็ติดตามข้าเถอะ”

เขาชอบลูกน้องที่ทำงานเป็นแบบนี้มาก

เมื่อก่อนเจ้าอ้วนหลิวก็ทำงานเก่งมากเหมือนกัน แต่เวลานี้เจ้าอ้วนหลิวอยู่บนเขาเทียนซาน คงยังอยู่บนนั้นไม่ได้ลงมา

พอซือคงซั่วได้ยินก็สุขสันต์ทันที พลันกำหมัดเปล่งเสียง

“ขอบคุณกุนซือ ข้าน้อยยินดีเป็นวัวเป็นควายให้ท่าน!”

“อื่ม ดี!”

หลี่จุ่นพยักหน้า ให้เขายืนอยู่ด้านข้างก่อน

ภาพนี้ทำเอาเหล่าทหารคนอื่น ๆ ในกองทัพแคว้นหนานอิจฉาตาร้อน กุนซือคือผู้ใด

นั่นคนโปรดข้างพระวรกายฝ่าบาทเลยนะ!

ไอ้หยา สมควรตาย!

ถ้ารู้อย่างนี้แต่แรก เราก็ยื่นเท้าไปเร็วหน่อยแล้ว!

อื่ม!

ครั้งหน้าพวกเขาต้องแย่งยื่นเท้าออกไปก่อนแน่นอน!

บรรดาทหารในกองทัพแคว้นหนานต่างกัดฟันลับ ๆ