องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 970

หลังจากหักขาทั้งสองข้างของหลี่เฉียน หลี่จุ่นก็ปลอดโปร่งสบายใจแล้ว

จะปล่อยเจ้านี่ไปก่อน

เพราะถึงจะไม่ใช่พี่น้องกันจริง ๆ แต่อย่างไรก็เป็นลูกพี่ลูกน้อง

จะลงมือหนักเกินไปไม่ได้

หลี่จุ่นเห็นหลี่เฉียนที่ร้องครวญครางอย่างทรมานอยู่บนพื้น โบกมือใหญ่และออกคำสั่ง

“ใครก็ได้ กุมตัวต้าเฉียนอ๋องของราชวงศ์อู่คนนี้ไปควบคุมเข้มงวดที!”

“ขอรับ!”

มีทหารเดินมาจับกุมหลี่เฉียนและคนอื่น ๆ ไปทันที

หลี่จุ่นใบหน้าพอใจ ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้และพลิกตัวขึ้นม้า เอ่ย

“พี่น้องทั้งหลาย ทุกคนทำได้ดีมาก! ตอนนี้ไปอีกที่หนึ่ง ไปจวนหมิงอ๋อง!”

พอได้ยิน บรรดาทหารก็ตื่นเต้น

หนนี้จะตื่นยื่นเท้าออกไปให้เร็วกว่าซือคงซั่วแน่นอน จะให้เจ้านั่นแย่งความดีความชอบไปอีกไม่ได้!

เราก็ชอบเป็นคนโปรดข้างตัวกุนซือเหมือนกัน!

ภายใต้การนำของหลี่จุ่น ทุกคนเริ่มขนย้ายอุปกรณ์โจมตีเมือง

จากนั้นก็ยกขบวนตรงดิ่งไปยังจวนหมิงอ๋องขององค์ชายห้า

จะว่าไป คนที่หลี่จุ่นเกลียดที่สุดก็คือองค์ชายห้าหลี่จงนี่แหละ!

เจ้าหมอนี่ตั้งตนเป็นศัตรูกับเขาทีไร ก็แทบจะทำเขาให้ตายทุกที

หนนี้ตกอยู่ในกำมือเขา อย่างไรก็ต้องหักแขนข้างหนึ่งเพิ่มจากองค์ชายจึงจะดี

ทุกคนยกโขยงมาถึงจวนหมิงอ๋อง แน่นอนว่าประตูจวนปิดสนิทอยู่ ทหารเฝ้าจวนข้างในพยายามขัดขืนสุดฤทธิ์

หลี่จุ่นขี่อยู่บนหลังม้า ไม่พูดพร่ำทำเพลง โบกมือใหม่พลันสั่ง

“ลุยเข้าไปเลย!”

“ลุย!”

ครั้นเหล่าทหารได้ยินก็ตื่นเต้นทันที

ท่อนไม้โจมตีเมืองขนาดใหญ่กระทุ้งประตูเมืองจวนอ๋อง

กำลังทหารทางนี้ ถ้าเทียบกับจวนต้าเฉียนอ๋อง ดูเหมือนจะด้อยกว่าไม่น้อย ไม่นานก็กระทุ้งเข้าไปได้

จากนั้นทหารทั้งหลายก็กรูเข้าไป บุกเข้าในจวนโดยตรง

ทว่าไม่ถึงครึ่งเค่อ การต่อสู้ด้านในก็ยุติแล้ว

ซือคงซั่ววิ่งสะบัดก้นออกมา เอ่ย

“กุนซือ พวกข้าน้อยได้จับกุมทุกคนในนี้เอาไว้แล้วขอรับ เชิญท่านออกคำสั่งได้!”

“อื่ม ทำได้ดีมาก!”

หลี่จุ่นพยักหน้า

ว่าแล้วก็ขี่ม้าพุ่งเข้าไป

ทั้งห้าประสานเสียง

“กุนซือ พวกเราจัดการเรียบร้อยแล้วขอรับ!”

“ดี ดีมาก”

หลี่จุ่นชักจะเหงื่อซึม

พี่น้องห้าคนนี้มีจิตไมตรีเหลือประมาณ!

“พวกเจ้าถึงกับทำข้าเช่นนี้...บังอาจจริง ๆ...”

องค์ชายห้าตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา ความเดือดดาลเปื้อนอยู่เต็มใบหน้า ตวาดกับทั้งห้าคน

ผลลัพธ์คือ ซือคงซั่วลงมืออีกครั้ง เข้าไปตบหน้าเขาฉาดหนึ่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ถีบเขาให้คุกเข่าอยู่ตรงหน้าหลี่จุ่นพร้อมเอ่ยเสียงเย็น

“บังอาจ! เห็นกุนซือของเรายังไม่คุกเข่าอีก!”

องค์ชายห้าถูกตบจนมึนไปเลย ปากกำลังจะด่า แต่พอเห็นสายตาน่ากลัวของซือคงซั่วก็หงอทันที

เมื่อนั้นองค์ชายห้าจึงมองหลี่จุ่นอย่างละเอียด

แต่หลี่จุ่นสวมผ้าปิดหน้า อยู่ในชุดคลุมมีหมวก มองโฉมหน้าที่แท้จริงไม่ออกเลย

ครั้นหลี่จุ่นโบกมือการแสดงซ้ำรอยอีกครั้ง

เขามององค์ชายห้าหลี่จง กดเสียงลงต่ำ

“ข้าได้ยินองค์ชายสามบอกว่า องค์ชายหกคนนั้นของพวกเจ้าสนิทกับเจ้าที่สุดหรือ ข้ามีความแค้นกับองค์ชายหกของพวกเจ้า ดังนั้นจึงมาเอาคืนกับเจ้า”