องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 971

พอองค์ชายห้าได้ยินพลันรูม่านตาหดเล็ก

เอาคืนกับเขาหรือ!

พี่สามยังบอกอีกด้วยว่าเขากับเจ้าคนไม่เอาถ่านหลี่จุ่นนั่นสนิทสนมกันมาก!

สีหน้าหลี่จงดำทะมึนทันที

จะเป็นไปได้อย่างไร!

เขาโพล่งปาก “เป็นไปไม่ได้ ข้า ข้าไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับเขาสักนิด เจ้าจะแก้แค้นก็อย่ามาหาข้า...”

ผลลัพธ์คือ ซือคงซั่วที่อยู่ด้านข้างตบไปฉาดหนึ่งทันที

ทำเอาหลี่จุ่นมึนงง

ทำไมถึงตบเขาอีกแล้วเล่า

ซือคงซั่วเอ่ยเสียงเย็น “พูดจากับกุนซือเราต้องเกรงใจหน่อย!”

แม่เจ้าโว้ย!

พอเหล่าทหารที่อยู่โดยรอบได้ยินก็เสียดายจับใจ

กล่าวถึงความสามารถในการประจบสอพลอ พวกเขาสู้ซือคงซั่วไม่ได้เลย

หลี่จุ่นอดมองซือคงซั่วทีหนึ่งไม่ได้

จากนั้นก็เคลื่อนสายตามองหลี่จงที่ถูกตบจนกัดฟันกรอด ยิ้มตาหยีเอ่ย

“ใครจะรู้ว่าเพื่อไม่ให้ข้ามาเอาคืนกับเจ้า เจ้าจึงจงใจพูดว่าไม่สนิทกับเขา สรุปแล้วนี่เป็นเรื่องที่องค์ชายสามบอกกับข้าเอง ข้าเชื่อ! ฉะนั้นบัญชีของน้องหกเจ้าก็คิดกับตัวเจ้าแล้วกัน!”

พอหลี่จงได้ยิน น้ำตาปานพิรุณโปรยปราย!

ไม่รู้ว่าร้องไห้เพราะถูกตบจนเจ็บ หรือเพราะน้อยเนื้อต่ำใจ

ผลลัพธ์คือ การร้องไห้นี้ถูกซือคงซั่วตบให้อีกครั้ง

ซือคงซั่วตวาดเสียงเย็น

“ก่อนที่กุนซือของเราจะถามเสร็จ ห้ามร้องไห้!”

หลี่จงอึ้งกิมกี่

ลูบพวงแก้มของตัวเอง อึ้งจนไม่กล้าร้องไห้ พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

ภาพนี้แม้แต่หลี่จุ่นก็ทนดูไม่ได้แล้ว จึงให้ซือคงซั่วถอยออกไปก่อน

“ข้าจะไม่หาเรื่องเจ้ามากนัก วันนั้นน้องหกของเจ้าให้คนหักขาข้าสองข้า แขนหนึ่งข้าง ให้ข้านอนปีหนึ่งจึงจะหายดี ด้วยเหตุนี้ข้าจะไม่ขอมาก จะหักสองขาและหนึ่งแขนเจ้าเหมือนกันก็แล้วกัน! ”

“ข้า...”

หลี่จงมองหลี่จุ่น ลนลานทั่วทั้งคน!

ความแค้นที่มีต่อคนไม่เอาถ่านหลี่จุ่นนั่นมันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย!

คนที่เขาแค้นที่สุดก็คือเจ้านั่นนั่นแหละ!

“กุนซือ ข้าน้อยเองเถอะขอรับ!”

ผลคือ

ทหารห้าท่านที่อยู่ด้านหลังวิ่งมาแบบแย่งนำกลัวรั้งท้าย

มาถึงก็หักขาทั้งสองข้างและแขนของหลี่จงแบบรวดเร็วทันใจ

“ในจวนใดยังมีคนอีกหรือไม่”

ซือคงซั่วก้าวออกมาตอบทันที

“เรียนกุนซือ ในจวนของราชนิกุลและขุนนางใหญ่ของราชวงศ์อู่ว่างเปล่านานแล้ว แต่คล้ายว่าจวนกั๋วจิ้วของกั๋วจิ้วผู้เฒ่ายังมีคนอยู่ขอรับ คนของพวกเขาเฝ้าเอาไว้แล้ว”

กั๋วจิ้วผู้เฒ่าจ้าวเสี่ยนหรือ

หลี่จุ่นนิ่งไป ที่ตาแก่นี่ไม่ไปเสียแต่ตอนแรก คงเพราะอาลัยอาวรณ์ธุรกิจของตัวเองกระมัง

“ช่างเถอะ ให้พวกพี่น้องกลับมาเถอะ ไม่ต้องเฝ้าจวนกั๋วจิ้วแล้ว” หลี่จุ่นออกคำสั่ง

ดีชั่วตาแก่นั่นก็หาเงินให้เขา เกียรตินี้ยังต้องให้

ครั้งนี้เขาถูกรัชทายาทกวาดเอาเงินกว่าครึ่งค่อนไป ไม่สิ ต้องบอกว่าถูกหลี่เจิ้งเอาไป!

ย่ามันเถอะ!

เงินจำนวนนี้มหาศาล ไม่แน่ว่าที่หลี่เจิ้งทำแบบนี้ก็หวังเงินเหล่านี้ของเขาด้วย!

ฉกเงินจากมือของสองนางไป!

ไม่ได้!

ต้องแย่งเงินส่วนนี้กลับมา!

“กุนซือ ฝ่าบาทมีราชโองการ ให้ท่านไปหาเรื่องสำคัญขอรับ!”

ตอนนี้เอง

ม้าเร็วตัวหนึ่งเรียกให้หลี่จุ่นกลับจวนแม่ทัพด่วน!