องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 973

ครั้นองครักษ์ได้ยิน ไม่ต้องทูลฝ่าบาทแล้ว

จะได้อย่างไร

จึงลังเลครู่หนึ่ง

ทว่า

หลี่จุ่นเดินตามติด ๆ เขาจึงไม่กล้าขัดขืน

จึงกัดฟันพาหลี่จุ่นมาถึงปากประตูอย่างเร็ว

หลี่จุ่นมองดูข้างนอก เห็นสาวงามในชุดสีขาวกำลังยืนอยู่ตรงปากประตูจริง ๆ

ตรงกับการบรรยายมาก ต้องมาเพราะเขาแน่ แต่จะให้นางเจอกับจักรพรรดินีไม่ได้!

หลี่จุ่นกลอกลูกตาทีหนึ่ง อ้าแขนทั้งสองและหัวเราะฮ่า ๆ เสียงดัง มุ่งออกไปและร้องเรียกว่า

“ไอ้หยา พี่ฟัน ท่านมาได้อย่างไร ข้าคิดถึงท่านจะแย่แล้ว!”

จากนั้นก็ใช้กำลังกอดปันหมิ่นเต็มรักแบบ!

องครักษ์ที่พาหลี่จุ่นออกมาคนนั้นเห็นการกระทำสนิทสนมเกิดเหตุเช่นนี้แล้วก็โล่งอก ดูท่าสองคนนี้จะเป็นพี่น้องกันจริง ๆ

ทว่า

ความจริงมิใช่เช่นนั้น

แต่ปันหมิ่นเห็นมีคนปรี่มาหาตนอย่างมีไมตรี นางยังไม่ทันตอบสนองก็ถูกกอดแล้ว ทั้งคนตะลึงงันไปเลย!

ครั้นหันไปมองดูดี ๆ

สวรรค์!

ผีหลอก!

นี่มิใช่หลี่จุ่นหรือ!

ทำไมยังอยู่เล่า!

ปันหมิ่นนัยน์ตาหกเล็กเดี๋ยวนั้น ไม่กล้าขยับ ปล่อยให้หลี่จุ่นกอด

นี่คือจวนจิ่งอ๋องในสมัยก่อน ตอนนี้เจอกับจิ่งอ๋องท่านนั้นของราชวงศ์อู่ที่ล่วงลับไปแล้วอีก...

ผีต้องหลอกนางกลางวันแสก ๆ แน่ ต้องถูกผีอำแน่!

ปันหมิ่นทำให้ตัวเองตกใจ ไม่กล้ากระดุกกระดิก ทั้งคนแข็งทื่อ!

หลี่จุ่นเห็นปันหมิ่นไม่กล้าขัดขืนก็ตกใจเหมือนกัน

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

จึงผละตัวออก โอ้โฮ

ใบหน้านางซีดขาวสุด ๆ ไปเลย แถมร่างอรชรยังสั่นเทิ้มด้วย

แต่หลี่จุ่นไม่อาจสนใจอะไรมาก

ลากนางไปยังเรือนเปล่าที่เจียงเยว่ฉายเคยอยู่อาศัยในสมัยก่อนทันที

ปันหมิ่นตกใจจนนิ่งค้างไปแล้ว

ศิษย์พี่เมิ่งกับอาจารย์อาต่างบอกว่าเขาถูกแทงที่หัวใจแล้ว ทำไมถึงยังไม่ตายล่ะ!

นี่เป็นไปไม่ได้!

คราวนี้ถึงตาหลี่จุ่นอึ้งบ้าง เขาขมวดคิ้วพูด

“ข้าจะตายหรือไม่ นี่ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ หากเจ้าทำให้ข้าเสียเรื่อง ข้าจะให้เจ้าปางตายแน่!”

ปันหมิ่นเพิ่งเล็งเล็กน้อย

ตระหนักเดี๋ยวนั้น!

หลี่จุ่นก็คือคนที่จู่ ๆ ก็โผล่ออกมาบอกว่าเป็นคนที่ศิษย์พี่เมิ่งรับใหม่ ไม่ต้องพูดมาก ของเก๊!

นาทีต่อมา

ปันหมิ่นนัยน์ตาเพ่งเล็งและลงมือกะทันหัน!

สองฝ่ามือยื่นออกมาราวกับมังกร โจมตีลำคอของหลี่จุ่นโดยตรง

“ขาลมกรด!”

ผลลัพธ์คือ หลี่จุ่นเพิ่งเปล่งเสียงออกมาเรียบ ๆ ร่างกายของปันหมิ่นก็ลอยละลิ่วออกไปแล้ว!

เกิดอะไรขึ้น!

ปันหมิ่นตกลงท่ากวนอิมประทับแท่นบงกช ตะลึงงันไปทั้งคน!