องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 984

เมื่อได้ยินเรียกว่าท่านจอมทัพ ก็ทำเอาซือคงซั่วตกใจไปเลย!

เหตุใดเจ้าอ้วนผู้นี้ถึงได้เรียกกุนซือว่าท่านจอมทัพล่ะ?

มันต้องมีเรื่องไม่ชอบมาพากลเป็นแน่!

หลี่จุ่นเองก็อึ้งไปเช่นกัน ห้ามไม่ให้หนีกู่เปิดเผยตัวตนของตัวเองก่อนหน้านี้ไม่ทัน

ทว่าในเมื่อหลุดปากออกไปแล้ว เช่นนั้นก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

ส่วนซือคงซั่วน่ะหรือ หากเขากล้ากลับไปพูดเปิดเผยความลับละก็ อย่างมากก็แค่ตัดลิ้นของเขาทิ้งไปเสีย จากนั้นพอคนอื่นถามขึ้นมาค่อยบอกไปว่าโชคร้ายเจอการซุ่มโจมตี ซือคงซั่วดวงกุดต้องเสียลิ้นไป

เรื่องมันง่ายแค่ไหน?

“ไม่เลวเลยนี่ ตอนนี้เจ้าเป็นผู้ว่าการแห่งเป่ยโจวอย่างนั้นหรือ?” หลี่จุ่นเอ่ยถาม

“เปล่าขอรับ ๆ ๆ ข้าน้อยเป็นเพียงแค่เป็นตัวแทนปกครองของไต้อ๋องของเราเท่านั้นขอรับ”

หลี่จุ่นพยักหน้า คิดเอาไว้แล้วว่าจะเป็นเช่นนี้

หนีกู่รีบเชิญทั้งสองคนเข้าไปอย่างนอบน้อม จากนั้นก็ไปชงชาให้ทั้งสองคนด้วยตัวเอง ให้พวกเขานั่งลง

ทว่าเมื่อเห็นทั้งสองคนถือไหเหล้ากันมาคนละไหก็พลันรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาเล็กน้อย

นี่เอาเหล้าสองไหมาทำอะไรล่ะเนี่ย?

หลี่จุ่นดื่มชาคำหนึ่ง จากนั้นก็รีบเอ่ยขึ้นอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง

“หนีกู่ ที่ข้ามาครั้งนี้ก็เพราะมีเรื่องอยากจะพูดคุยกับไต้อ๋องของพวกเจ้า ต้องขอให้เจ้าไปเชิญไต้อ๋องของพวกเจ้ามาพบกับพวกเราด้วยตัวเองด้วย”

ให้เขาไปเจอเจ้าเด็กกะโปโลนั่น ไม่มีทางเป็นอันขาด จะว่ายังไงในนามนั้นตัวเขาก็เป็นพ่อเลี้ยงของเจ้าเด็กกะโปโลนั่น

แม้เจ้าเด็กกะโปโลผู้นี้จะทำผิดอย่างร้ายแรงถึงเพียงนี้ จ้องจะงาบไทเฮาของพวกเขาอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ แต่ในนามนั้นเรื่องนี้ก็เปลี่ยนไม่ได้จริง ๆ

มีที่ไหนให้ข้าเป็นฝ่ายไปหาลูกชาย

แน่นอนว่าต้องให้ลูกชายเป็นฝ่ายมาพบข้าสิ

หลี่จุ่นเอ่ยไปพลางตบไหเหล้าที่อยู่บนโต๊ะ ก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ยว่า

“บอกเจ้าเด็กนั่นด้วย หากเขากล้าอืดอาดยืดยาดแม้แต่ก้าวเดียว ข้าจะโยนสิ่งนี้เข้าไปในวังหลวงของเขาเสีย”

หนีกู่พลันตกตะลึงขึ้นมายกใหญ่!

เข้าใจในทันที!

แม่เจ้า!

เป็นระเบิดนั่น ระเบิดที่บรรจุเอาไว้ในไหเหล้าโดยเฉพาะ!

อาวุธลับสำคัญของกองทัพพิทักษ์อุดร!

เขายังแอบพูดในใจอยู่เลยว่าพวกเขาเอาไหเหล้ามาทำไมตั้งสองไห?

ที่แท้นี่มันก็คือระเบิดสองลูกนี่เอง!

นี่มันสุดยอดไปเลย!

หนีกู่กล้าเมินเฉยที่ไหนกัน เขารีบเอ่ยขึ้นว่า

“ขอรับ ๆ ๆ ท่านจอมทัพ ข้าน้อยจะเข้าวังไปรายงานไต้อ๋องเดี๋ยวนี้!”

อะไรนะ?!

แคว้นฉียกทัพมาแล้วอย่างนั้นหรือ?

จริงหรือ?!

นัยน์ตาของเฟิงเฉวี่ยนอ๋องหดตัวลง สีหน้าเปลี่ยนไปตรงนั้นเลย!

ทันใดนั้นสีหน้าก็แผ่ซ่านไปด้วยความกลัว!

เขารีบคว้ามือของหลี่จุ่นเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านจอมทัพ ท่านต้องช่วยข้านะ! ไทเฮาเองก็เอ็นดูข้าอย่างข้าเป็นลูกแท้ ๆ นางต้องเป็นห่วงข้ามากเป็นแน่!”

ให้ตายเถอะ!

เจ้าเด็กคนนี้มีความก้าวหน้าอยู่เล็กน้อยนะเนี่ย!

รู้จักเอาทัวทัวมาเป็นไพ่ความสัมพันธ์ไว้ต่อรองกับเขาด้วย!

แต่ว่าในด้านความสามารถก็ยังเป็นที่น่ากังวล

แค่ถูกเขาขู่ให้กลัวแบบนี้ก็เชื่อสนิทใจแล้ว

แน่นอน!

สิ่งที่หลี่จุ่นต้องการก็คือผลลัพธ์นี้แหละ ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะและเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่มีปัญหา ๆ ทัวทัวบ่นคิดถึงเจ้าอยู่เป็นประจำ ถึงอย่างไรข้าจะเห็นคนใกล้ตายแล้วไม่ช่วยไม่ได้ ไม่อย่างนั้นไทเฮาของพวกเจ้าคงไม่มีทางอภัยให้ข้าเป็นแน่ ฉะนั้นที่ข้ามาครั้งนี้ก็เพื่อช่วยเจ้านั่นแหละ”