องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 985

ในตอนนี้สีหน้าของเฟิงเฉวี่ยนอ๋องผู้เยาว์วัยถึงได้ผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านจอมทัพ ข้าควรทำเช่นไรดี?”

หลี่จุ่นไม่รีบร้อนตอบกลับในทันที ทว่ากลับดื่มชาให้ชุ่มคอก่อนคำหนึ่งอย่างเชื่องช้า ถึงได้ตอบกลับว่า

“ให้กองกำลังห้าหมื่นนายที่อยู่ในมือของแม่ทัพเถี่ยกู่ ตามข้าไปทั้งหมดก็แล้วกัน หากเป่ยโจวร่วมมือกับข้า ย่อมเลี่ยงภัยพิบัติฉากนี้ได้แน่นอน”

ครั้นเฟิงเฉวี่ยนอ๋องได้ยินดังนั้น ก็อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านจอมทัพ ตอนนี้ทัพใหญ่ของท่านกลับมายังเป่ยโจวแล้วหรือ?”

หลี่จุ่นส่ายหน้า ก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ยังหรอก ตอนนี้ข้าเป็นกุนซือของทัพใหญ่แคว้นหนาน ตอนนี้จักรพรรดินีของเราบัญชาการทัพใหญ่ระดมกองกำลังตั้งฐานที่มั่นอยู่ที่เทือกเขาเฮยสง รอเพียงแค่ทัพใหญ่ของแคว้นฉียกทัพมาจากทางเหนือก็จะทำศึกตัดสินกัน!”

อะไรนะ?!

นี่หมายความว่าอย่างไร?

ผู้บัญชาการแห่งชายแดนเหนือผู้สง่าในก่อนหน้านี้ ตอนนี้กลายเป็นกุนซือของทัพใหญ่แห่งแคว้นหนาน?

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ในเวลาพียงชั่วครู่เฟิงเฉวี่ยนอ๋องผู้เยาว์วัยไร้ซึ่งการตอบสนองใด ๆ ไร้คำพูดอยู่นานสองนาน

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นว่า

“เรื่องนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องคิดมากมายหรอก สรุปก็คือให้แม่ทัพเถี่ยกู่นำทัพใหญ่ไปกับข้า แล้วปกป้องเป่ยโจวเอาไว้ให้ดี ไม่อย่างนั้นละก็ หากทัพใหญ่ของแคว้นฉีบุกมาถึง กองกำลังห้าหมื่นนายของพวกเจ้าคงมีแต่ความเป็นไปได้ที่จะถูกกวาดล้างเป็นแน่”

“ถึงอย่างไร ทัพใหญ่แห่งแคว้นฉีก็นับได้ว่าเป็นอาจารย์แห่งเสือดุร้ายหกแสนตัว มิหนำซ้ำยังขู่ว่าจะลงมือขย้ำพวกเจ้าก่อนอีก แล้วค่อยยึดราชวงศ์อู่มา เจ้าจึงไม่ควรลังเล”

อะไรนะ?

ทัพใหญ่หกแสนนายอย่างนั้นหรือ?

เฟิงเฉวี่ยนอ๋องพลันหวาดกลัวจนสีหน้าซีดเผือด

อย่าว่าแต่หกแสนนายเลย แค่หนึ่งแสนนาย ทัพเป่ยโจวในตอนนี้ก็สู้ไม่ไหวแล้ว

สีหน้าของเฟิงเฉวี่ยนอ๋องปั้นยากเป็นอย่างมาก ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างขวัญหนีดีฝ่อเล็กน้อย

“ขอรับ ท่านจอมทัพ เช่นนั้น เช่นนั้นข้าจะกลับไปหารือกับแม่ทัพเถี่ยกู่...”

ถึงอย่างไรก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง หลี่จุ่นเองก็ไม่คิดจะบีบเขา

มีแต่ตบไหเหล้าเปล่าที่วางอยู่บนโต๊ะเท่านั้น ก่อนจะเอ่ยว่า

“เยี่ยม ไปเถอะ ๆ แต่ว่าพยายามให้เร็วที่สุดนะ ไม่อย่างนั้นหากทัพใหญ่แคว้นฉีมาถึงแล้ว เกรงว่าจะไม่ทันการณ์เอา”

เมื่อเฟิงเฉวี่ยนอ๋องเห็นการกระทำของหลี่จุ่น ก็พลันตกตะลึงจนเนื้อเต้น เกือบกลัวจนตัวสั่น ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ขอรับ ๆ ท่านจอมทัพ ข้า ข้า...จะ จะรีบไปหารือกับแม่ทัพเถี่ยกู่เดี๋ยวนี้...”

เมื่อหลี่จุ่นพยักหน้า เฟิงเฉวี่ยนอ๋องก็รีบวิ่งออกไปราวกับหนี

ซือคงซั่วยืนมองอยู่ด้านข้าง ตลอดทั้งกระบวนการล้วนน่าฉงนงงงวย

ราวกับตัวตนในก่อนหน้านี้ของกุนซือตนนั้นสูงส่งจนน่ากลัว

แล้วก็

เฟิงเฉวี่ยนอ๋องรีบพยักหน้า ก่อนจะไปกำชับเถี่ยกู่ที่อยู่ข้าง ๆ

เถี่ยกู่รีบทำท่าคารวะแล้วจากไป!

ในตอนนี้เองเฟิงเฉวี่ยนอ๋องถึงได้สบายใจ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า

“ท่านจอมทัพ ไม่ทราบว่าตอนนี้ไทเฮานางอยู่ที่ใดหรือ...”

ครั้นหลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน!

หรือว่าเจ้าเด็กคนนี้ยังคิดจะงาบทัวทัวอยู่?

หรือว่าเจ้าเด็กนี่ยังคิดสกปรกเช่นนี้อยู่?

เมื่อเฟิงเฉวี่ยนอ๋องเห็นสีหน้าของหลี่จุ่น ก็พลันตกใจ แล้วรีบพูดอธิบายว่า

“ท่านจอมทัพ ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงคิดว่าไทเฮาจากบ้านไปเป็นเวลานานแล้ว ไม่รู้ว่านางเป็นอย่างไรบ้าง...”

สีหน้าของหลี่จุ่นถึงได้ผ่อนคลายลงสองสามส่วน จากนั้นเอ่ยขึ้นอย่างชืด ๆ ว่า

“เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลหรอก ทัวทัวตั้งครรภ์แล้ว ฉะนั้นจึงสบายดีเป็นอย่างมาก เจ้าวางใจเถอะ”

ตั้งครรภ์อย่างนั้นหรือ?

ในสมองของเฟิงเฉวี่ยนอ๋องพลันมีเสียงหึ่ง ๆ ดังขึ้น เกือบจะยืนไม่อยู่!

ในฉับพลันเขาก็เกิดความไม่สบอารมณ์ขึ้นมา

วางใจกับผีน่ะสิ!