องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 988

เมื่อเห็นสีหน้าของนางเปลี่ยนไป หลี่จุ่นก็รู้ในทันทีว่าเป็นไปได้มากว่าตัวเองจะทายถูก!

แน่นอนว่าแต่ก็ยังสรุปไม่ได้

ถ้าหากที่ผู้หญิงคนนี้จงใจโต้ตอบแบบนี้เพียงเพื่อดึงดูดให้ตัวเองเข้าใจผิดล่ะ?

ทันใดนั้นเขาก็เอ่ยชืด ๆ ว่า

“อันที่จริงต่อให้ท่านจะวิ่งแจ้นไปบอกจักรพรรดินีตอนนี้ แล้วเปิดโปงตัวตนของข้า สำหรับข้าแล้ว เป็นเรื่องที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไรอีกต่อไปแล้ว”

“ท่าน...”

ปันหมิ่นพลันเสียอาการในทันที

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

เหตุใดเจ้าหมอนี่ถึงได้ทำตัวมีที่พึ่งจึงไม่ยำเกรงเช่นนี้?

แสร้งทำหรือว่าเรื่องจริง?

เช่นนั้นเขาจงใจเข้าใกล้จักรพรรดินีเพื่อเหตุใด?

เพียงชั่วครู่ ปันหมิ่นคลำหาเจตนาที่แท้จริงของหลี่จุ่นไม่เจอ อาศัยแสงสว่างจากตะเกียง จ้องหลี่จุ่นเขม็ง

ฉวยโอกาสควานหาเบาะแสจากสีหน้าของเขา

แต่น่าเสียดาย

หลี่จุ่นนอกจากจะยิ้มอย่างเย็นชาแล้วก็มีแต่ยิ้มอย่างเย็นชาเท่านั้น ราวกับยิ้มอย่างเย็นชาเป็นอย่างเดียวเท่านั้น

ตั้งแต่เช้าจรดเย็นทำได้เพียงยิ้มอย่างเย็นชาให้ตัวเองเท่านั้น

ครั้นเห็นหญิงสาวเอาแต่จ้องตัวเอง หลี่จุ่นก็เอ่ยขึ้นชืด ๆ ว่า

“ท่านรีบไปเถอะ ข้าไม่กลัวหรอก แต่แค่ท่านไปบอกจักรพรรดินี ข้ากล้ารับรองได้เลย อีกไม่กี่วัน ตัวตนที่แท้จริงของคุณผู้ชายของท่านจะปรากฏอยู่บนโต๊ะทำงานของหลี่เจิ้งเป็นแน่ ต่อหน้าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนแห่งแคว้นเยียน...ความเดือดดาลของทั้งสองคนนี้เกรงว่าลัทธิขงจื๊อของพวกท่านคงรับไม่ไหวกระมัง?”

สีหน้าของปันหมิ่นเปลี่ยน ก่อนจะรีบเอ่ยว่า

“ช่างมั่วซั่วยิ่งนัก ตัวตนของอาจารย์เราใช่สิ่งที่ท่านจะมาเดาตามอำเภอใจได้อย่างนั้นหรือ? ไม่เจียมตัวเลยจริง ๆ! อัครมหาเสนาบดีแคว้นฉีไม่ใช่อาจารย์ของเรา!”

ครั้นหลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็โบกไม้โบกมือ พลางเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าไม่แยแส

“เอาเถอะ เช่นนั้นท่านไปสิ ข้าเชื่อว่าหลี่เจิ้งกับซือหม่าหยวน...ไม่ใช่คนที่ยอมฆ่าผิดคนแต่ไม่ยอมให้คนผิดลอยนวลไปอย่างแน่นอน! ไม่ใช่อย่างแน่นอน ไม่ใช่แน่ ๆ!”

“ท่าน!”

สีหน้าของปันหมิ่นปั้นยากอย่างสุดขีด!

จ้องหลี่จุ่นอย่างเคียดแค้น ผ่านไปครู่หนึ่งก็ลุกขึ้นด้วยความเดือดดาล แล้วหมุนตัวออกไปจากกระโจมของหลี่จุ่นเลย

หลี่จุ่นพูดตะโกนชืด ๆ อยู่เบื้องหลังว่า

“ให้เวลาพวกท่านหาคำอธิบายมาหนึ่งคืน ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้เช้า ข้าจะไปรายงานตัวตนต่อหน้าจักรพรรดินีด้วยตัวเอง จากนั้นนับตั้งแต่นี้ต่อไป...ก็จะสู้กับพวกท่านจนตัวตาย!”

หากไม่ได้เป็นเพราะต้องการให้พวกเขาจัดการหลี่เจิ้งละก็ ตอนนี้หลี่จุ่นคงจัดการพวกเขาไปแล้ว!

ให้หน้ากับพวกท่านแล้ว ยังมาเล่นไม้นี้กับข้าอีกหรือ?

ปันหมิ่นโมโหจนเดือดดาลเป็นอย่างมาก กระทืบเท้า!

แต่ก็ยังทำได้เพียงหายตัวไปในความมืดยามราตรีอย่างจนใจ

ทว่าหลี่จุ่นที่อยู่ภายในกระโจมกลับค่อย ๆ มีสีหน้าที่เย็นชาลง กระทั่งขมวดคิ้วเล็กน้อย

ทำไมคนของลัทธิขงจื๊อถึงได้รู้ว่าตนเป็นคนผลิตดินปืนล่ะ?

นี่เป็นไปไม่ได้!

ซ่งกวนหว่านเอ๋อร์ยังคงอยู่ในชุดขาว งดงามบริสุทธิ์ไร้เทียมทาน กำลังยืนหันหลังให้ตัวเอง

พระจันทร์ลอยอยู่บนท้องฟ้า ยิ่งทำให้รู้สึกบริสุทธิ์ผุดผ่องไร้ราคีน่ามอง!

หลี่จุ่นรีบเดินหน้าขึ้นมา ประสานมือคารวะแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านอาจารย์ ท่านมาได้อย่างไร?”

ซ่งกวนหว่านเอ๋อร์ค่อย ๆ หมุนตัวมา

แต่ทว่า!

กลับไม่ใช่ซ่งกวนหว่านเอ๋อร์!

หลี่จุ่นอึ้งไปในทันใด!

ทันใดนั้นก็รู้สึกขนพองสยองเกล้าขึ้นมาในทันใด นึกว่าจะช้าไป แต่กลับรวดเร็วกว่าที่คิด ดาบคมเล่มหนึ่งฟาดมาทางตัวเองอย่างเงียบ ๆ!

ฉึบ!

หลี่จุ่นพลันคิดว่าตัวเองถูกหลอกแล้ว!

เขารีบกลิ้งออกไปจากที่ตรงนั้น หลบการลอบโจมตีได้สำเร็จ ทันใดนั้นก็รีบกระโดดออกไปเลย

หลังจากนั้นก็วิ่งหนีไปโดยไม่คิดจะหันหลังกลับมามอง!

ย่ามันเถอะ!

เป้าหมายของซ่งกวนเฮ่าคือตัวเขา!

ไม่ใช่จักรพรรดินี!