องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 989

ในตอนนี้ต้องรีบหนีสินะ!

หากอยู่เผชิญหน้ากับอีกฝ่ายเพราะคิดว่าตัวเองแน่ ตัวเองคงได้มีแต่ทางตายเท่านั้น!

ซั่งกวนเฮ่าเข้าหมอนั่นคงเตรียมกำลังคนเอาไว้ไม่น้อยเป็นแน่!

ไม่ว่าตอนนี้วรยุทธ์ของตนจะล้ำเลิศแค่ไหนก็ตาม แต่ก็ยังไม่ได้ระวังเป็นอย่างดี!

วรยุทธ์มีเอาไว้ป้องกันตัวเอง ไม่ใช่เอามาอวดเก่ง!

“ตามไป!”

เมื่อซั่งกวนเฮ่าเห็นตัวเองหลุดมือไปอย่างที่คิดเอาไว้ สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไป!

เขารีบตะโกนเสียงดังทีหนึ่ง แล้วตามออกไปในทันที ก่อนจะเอ่ยเรียกเสียงดังว่า

“อย่าให้เขาหนีกลับไปค่ายทหารได้เด็ดขาด!”

ซั่งกวนเฮ่าสั่งลงไปเสียงหนึ่ง!

ในความมือมิดรอบด้าน จู่ ๆ ก็มีมือสังหารในชุดเดินตอนกลางคืนปรากฏตัวขึ้นกลุ่มใหญ่ ใช้วิชาตัวเบาไปไล่ฆ่าหลี่จุ่นด้วยความรวดเร็ว!

หลี่จุ่นเอาแต่คิดจะวิ่งไปที่ค่ายทหาร พลางเกร็งคอตะโกนเสียงดังไปด้วยว่า

“ทหาร มีคนจะลอบสังหารข้า! รีบมาเร็วเข้า!”

“สมควรตาย!”

ซั่งกวนเฮ่าได้ยินเสียงตะโกนของหลี่จุ่นราวกับสายฟ้าฟาดอย่างต่อเนื่องเช่นเดียวกับที่คิดเอาไว้ ก็รีบด่าเสียงดังยกใหญ่!

เหตุใดเสียงของเจ้าหมอนั่นถึงได้ดังขนาดนี้?!

แต่ทว่าทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้!

เจ้าหมอนี่มันเป็นวรยุทธ์นี่!

นี่มันใช้กำลังภายในตะโกนออกมา จะไม่ดังได้อย่างไร?!

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ!

การเกร็งคอตะโกนเสียงดังของหลี่จุ่นนี้ เหล่าทหารที่อยู่ใกล้ ๆ กับประตูค่ายก็พลันถูกทำให้ตกใจ รีบมุ่งหน้าออกมาจากประตูค่าย!

สิ่งที่จะทำให้คอขาดก็คือ!

จักรพรรดินีเองก็พลันถูกทำให้ตกใจ พุ่งตัวออกมาจากกระโจมกลางกองทัพ แล้วมุดทะลุออกมาจากยอดกระโจม

ลอยขึ้นไปในอากาศ ก่อนจะรีบลอยออกมาด้วยความรวดเร็ว

ซั่งกวนเฮ่าเห็นหลี่จุ่นที่อยู่ห่างจากประตูค่ายไม่ถึงหนึ่งร้อยก้าวเท่านั้น ก็พลันเดือดดาลจนด่าออกมายกใหญ่เสียงหนึ่ง!

ยิ่งเห็นจักรพรรดินีที่มีท่าทางองอาจสง่าผ่าเผยอยู่บนท้องฟ้ายามราตรี ดูน่าเกรงขามไร้เทียมทาน เขาก็รีบตะโกนอย่างไม่สบอารมณ์

“ถอย!”

จักรพรรดินีถูกทำให้ตกใจแล้ว คิดจะฆ่าหลี่จุ่นภายใต้จมูกของนาง ฝันไปเถอะ!

เมื่อได้ยินคำสั่งของซั่งกวนเฮ่า มือสังหารที่อยู่รอบ ๆ ก็รีบหยุดฝีเท้า และหันหลังหนีไปเช่นกัน!

ซ่อนตัวเข้าไปในความมืดมิดอย่างรวดเร็ว!

ลองดีกับจักรพรรดินี พวกเขาเหล่านี้ไม่เพียงพอให้นางฆ่าหรอก!

ต่อสู้ไม่ชนะก็ต้องรักษาชีวิตเอาไว้ก่อน!

ในที่สุดหลี่จุ่นก็หนีไปจนถึงประตูค่ายได้สำเร็จ เขาวิ่งปนกลิ้งเข้าไปในฝูงชนอย่างจนตรอก

โชคดีที่ถูกเหล่าทหารประคองเอาไว้!

“กุนซือ เกิดอะไรขึ้น?”

“กุนซือ ท่านไม่เป็นไรอะไรใช่หรือไม่?”

“ฝ่าบาท ซั่งกวนเฮ่าผู้นี้เป็นใครกันแน่? เหตุใดจึงคิดจะลอบสังหารกระหม่อม?”

จักรพรรดินีไม่มีท่าทีจะรีบเอ่ยปากตอบ ทว่ากลับค่อย ๆ เดินไปที่ยอดกระโจมที่ถูกนางทำพังจนทะลุภายใต้สถานการณ์เร่งรีบเมื่อครู่

นางเงยหน้ามอง ถึงถอนหายใจออกเฮือกหนึ่ง แล้วเอ่ยว่า

“ในใจของกุนซือคงมีการคาดเดาเอาไว้ตั้งนานแล้ว เขากับข้าเป็นพี่น้องกัน”

ให้ตายเถอะ!

ถ้าอย่างนั้นซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เป็นใครล่ะ?!

ซั่งกวนเฮ่านั่นไม่ได้แซ่ซั่งกวน แต่แซ่จ้าวสินะ!

จ้าวเฮ่า!

แซ่จ้าวถึงจะเป็นแซ่ของราชวงศ์แคว้นหนาน!

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปมแน่น ท้ายที่สุดก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ฝ่าบาท พระองค์คงรู้ว่ากระหม่อมกราบซั่งกวนหว่านเอ๋อร์อาจารย์ของข้าเป็นอาจารย์แล้วใช่หรือไม่? แล้วฝ่าบาทกับท่านอาจารย์ของข้าเป็นอะไรกันอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อจักรพรรดินีได้ยินดังนั้นก็เงียบไปครู่หนึ่ง

เงียบไปอยู่นานสองนานถึงถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า

“จะว่าไปแล้ว ท่านควรเรียกข้าว่าอาจารย์อา ข้ากับอาจารย์ของท่านเคยกราบอาจารย์คนเดียวกัน”

อะไรกันเนี่ย...

หลี่จุ่นพลันงงเป็นไก่ตาแตกไปเลย!

ไม่นึกเลยว่าซั่งกวนหว่านเอ๋อร์กับจักรพรรดินีจะมีความสัมพันธ์กันเช่นนี้!