องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 997

เมื่อจักรพรรดินีได้ยินดังนั้น ก็พลันขมวดคิ้วเข้าหากัน

ความหมายก็คืออำนาจในการนำทัพโดยส่วนใหญ่อยู่ในมือของแคว้นฉี!

จักรพรรดินีอดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลี่จุ่น แล้วเอ่ยถามว่า

“กุนซือ เจ้าคิดเห็นว่าอย่างไร?”

ข้าจะยืนดู!

“ฝ่าบาท หากแคว้นฉีมีความสามารถนำทัพให้รับชัยชนะในศึกนี้ได้ เดินตามรอยเท้าของแคว้นฉี อันที่จริงก็ใช่ว่าจะไม่ได้” หลี่จุ่นเอ่ย

จักรพรรดินีเผยอปาก ราวกับลังเลอยู่เล็กน้อย

ผ่านไปครู่หนึ่ง นัยน์ตาก็เปลี่ยนเป็นหนักแน่นขึ้นมาสองสามส่วน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เอาละ แม่นางปัน เช่นนั้นก็แจ้งแคว้นฉี ข้าตอบตกลง”

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!”

ปันหมิ่นพลันถอนหายใจเฮอกหนึ่ง ยังไม่ลืมที่จะแอบจ้องหลี่จุ่นทีหนึ่ง

ทว่ากลับพบว่าบนใบหน้าของเจ้าหมอนี่เต็มไปด้วยการหยอกล้อ

ในตอนนี้ปันหมิ่นถึงได้ตอบสนองกลับมา เมื่อครู่ตนถูกเจ้าหมอนี่หลอกเข้าให้แล้ว!

เขาตื่นกลัวว่าจักรพรรดินีจะโจมตีแคว้นฉีไม่สำเร็จก็เลยอยากให้ตัวนางออกมา ให้ตัวนางเผยความคิดและไต๋ในใจออกมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

ช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก!

ปันหมิ่นลอบแค้นเป็นอย่างยิ่ง

ปันหมิ่นพลันขอตัวลา จักรพรรดินีมองไปทางหลี่จุ่น ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขึ้นสองสามส่วน

“ดูท่ากุนซือกับแม่นางปันจะมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อกันสินะ”

หลี่จุ่นอึ้งไป

ฝ่าบาทที่พระองค์เอ่ยมานี่จริงจังหรือ?

หากจริงจัง เช่นนั้นก็ต้องขอปากมากสักหน่อยนะ ความรู้สึกด้านไหนไม่ทราบ?

ความรู้สึกไม่ได้มีแค่อย่างเดียวสักหน่อย

ประเภทของความรู้สึกมากมายจะตายไป

หลี่จุ่นรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ฝ่าบาท ยื้อเวลามานานแล้ว คิดว่าในสองวันนี้ทางทัพแคว้นฉีคงจะแจ้งให้ทัพใหญ่ลงใต้ ทัพใหญ่แคว้นฉีหกแสนนาย ทางสัญจรปกติไม่สามารถเดินทัพได้”

“ด้วยเหตุนี้จึงต้องเลือกผ่านที่นี่ กระหม่อมขอแนะนำให้ทัพเราเริ่มแยกย้ายไปทางใต้ตั้งแต่ตอนนี้ แล้วเข้าไปในมุมซีหนาน เคลื่อนย้ายทหารจากด่านทางเหนือ”

จักรพรรดินีมองแผนที่ภูมิประเทศสำหรับการเดินทัพที่อยู่บนชั้นแผนที่ด้านข้าง ก่อนจะพยักหน้าหน่อย ๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“หากบุกเข้าโจมตีจากด่านเฟิงเป่ยละก็ พวกเราอาจจะไปรวมกับแม่ทัพผู้เฒ่าเฟิง...”

พวกเขามาถึงเป่ยโจวแล้ว ยิ่งส่งข่าวได้เร็วมากขึ้น

เฟิงอู่หังโจมตีจวนชายแดนตะวันตกได้หรือไม่พวกเขาเองก็ไม่รู้เช่นกัน ยังไม่ได้รับข่าวใด ๆ แต่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่

จักรพรรดินีพลันตบโต๊ะพร้อมเอ่ยขึ้นว่า

“เช่นนั้นก็เอาอย่างที่กุนซือว่า!”

ตอนเที่ยง

นัยน์ตาของจักรพรรดินีลึกซึ้ง สายตามองไปที่หลี่จุ่นด้วยความสงสัย ผ่านไปนานสองนานถึงค่อย ๆ พยักหน้า แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“กุนซือเป็นกุนซือของทัพเรา ในเมื่อกุนซือพูดมาแบบนี้แล้ว เช่นนั้นข้าก็ต้องทำอย่างที่กุนซือว่า!”

“เอาละ ฝ่าบาท ถึงเวลาเริ่มการเดินทัพแล้ว!” หลี่จุ่นพยักหน้า

จักรพรรดินีเริ่มแพร่คำสั่งลงไป

นำทัพไปที่มุมตงหนาน¹

ทัพใหญ่รีบเก็บข้าวของอย่างกระฉับกระเฉง

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม ก็เดินทัพลงใต้ไปอย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร

มาถึงยังทางแยกใกล้กับเนินซงเหย่

กำลังเปลี่ยนเส้นทางไปยังเขาเฟิงโหยว และไปยังมุมซีหนาน

ไปได้ถึงครึ่งทาง

ปันหมิ่นก็ขี่ม้าไล่ตามมาทัน

นำคำสั่งที่อัครมหาเสนาบดีแคว้นฉีให้ทัพแคว้นหนานบุกโจมตีทัพเมืองหลวงมาอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ!

จักรพรรดินีไม่ฟังคำสั่งจริง ๆ ยังคงสั่งให้ทัพใหญ่เดินหน้าต่อไป

ปันหมิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย หลังจากนั้นก็มายังข้างหายหลี่จุ่น ก่อนจะเอ่ยถามว่า

“เหตุใดฝ่าบาทถึงไม่ยอมฟังคำสั่งของแคว้นฉีเล่า?”

¹ ตงหนาน หมายถึงตะวันออกเฉียงใต้