องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 998

หลี่จุ่นหัวเราะอย่างเย็นชาก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เพราะฝ่าบาทไม่ใช่คนโง่ คนที่ให้พวกท่านไปตามหาล่ะ?”

ปันหมิ่นจ้องหลี่จุ่นเขม็ง ผ่านไปนานสองนานถึงได้เอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

“เขาอยู่ที่ค่ายทหารแคว้นฉี แน่จริงท่านก็ไปล้างแค้นสิ!”

เยี่ยมไปเลย!

เจ้าเด็กนั่นหนีไปที่ค่ายทหารทัพแคว้นฉีแล้ว!

ยายมันเถอะ!

หรือว่าที่เขาลอบสังหารข้าจะเป็นเจตนารมณ์ของแคว้นฉี?

ปันหมิ่นเอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาลเล็กน้อย “ต้องเป็นเพราะท่านบอกให้ฝ่าบาทไม่ต้องฟังคำสั่งใช่หรือไม่? ท่านนี่มันเห็นแก่ผลประโยชน์ของตนเองไม่สนใจสถานการณ์โดยรวมเลยจริง ๆ!”

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์

“สถานการณ์โดยรวมอย่างนั้นหรือ? ขอโทษนะ ให้ทัพของเราไปรนหาที่ตายนี่มันไม่ใช่สถานการณ์โดยรวมอะไรเลย ในเมื่อทัพแคว้นฉีเก่งกาจถึงขนาดนี้ เหตุใดไปสั่งกองกำลังทั้งทัพเดินหน้าไปเผชิญหน้าทำศึกกับเจิ้นเป่ยอ๋องเล่า? เจิ้นเป่ยอ๋องอ่อนแอจะตายไป พวกเขารบชนะได้อยู่แล้ว!”

“ท่าน!”

ปันหมิ่นเดือดดาลจนหน้าคล้ำดำเขียว!

คิดว่าขืนยังพูดกับตาคนนี้ต่อไป ตัวเองคงจะเดือดจนเป็นลมล้มพับไปแน่!

ทันใดนั้นรั้งบังเหียนหมุนม้าได้ก็เตรียมตัวจะจากไป แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“เรื่องที่ข้ารับปากท่านจัดการเรียบร้อยแล้ว หวังว่าท่านจะควบคุมปากของท่านได้บ้าง!”

หลี่จุ่นชำเลืองมองเงาเบื้องหลังของสาวน้อยผู้นี้ทีหนึ่ง ไม่พูดไม่ได้ นอกจากไร้สมองแล้ว เรือนร่างก็ไม่ต้องพูดถึง

เป็นสาวงามที่สมบูรณ์แบบในสายตาของผู้ชายทีเดียว!

…

เมืองเฟิงหลิง

แคว้นหนานถูกทัพใหญ่ของราชวงศ์อู่ยึดครองโดยสมบูรณ์แบบแล้ว จักรพรรดิแคว้นหนานถูกขจัดไปแล้ว

และเรื่องที่หลี่เจิ้งมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงก็เตรียมการเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือรอเลือกฤกษ์งามยามดีก็จะเริ่มย้ายเมืองแล้ว

ณ ขณะนี้

ภายในจวนแม่ทัพเมืองเฟิงหลิง

อวี่เหวินจิ้งเดินเข้ามา เข้าพบหลี่เจิ้ง ก่อนจะเอ่ยรายงานพลางขมวดคิ้วไปด้วยเล็กน้อย

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ทางเมืองหลวงส่งข่าวมาว่า องค์รัชทายาท...ยังไม่ได้ออกมา เจ้ากรมพิธีการกับพวกเย่หงล้วนตกไปอยู่ในมือของทัพแคว้นหนานทั้งหมด”

นัยน์ตาของหลี่เจิ้งพลันเบิกกว้าง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เหตุใดรัชทายาทจึงไม่ออกมา?!”

อวี่เหวินจิ้งเผยอปาก ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างลังเลนิดหน่อย

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ...องค์รัชทายาทราวกับว่าจะ...เสียสติไปแล้ว...”

นัยน์ตาของหลบี่เจิ้งพลันจ้องอวี่เหวินจิ้งเขม็ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าว่าอะไรนะ?!”

อวี่เหวินจิ้งเอ่ยขึ้นอย่างเนื้อตัวสั่นเทาเล็กน้อย

“เจ้าสี่ล่ะ? ไปอยู่ที่ใด?”

อวี่เหวินจิ้งรีบตอบกลับว่า

“ทูลฝ่าบาท เมื่อวานเหยียนอ๋องได้ถึงเหยียนโจวแล้ว ขอแค่ได้รับอำนาจทางทหารมา ก็สามารถบัญชาการทัพใหญ่ของเหยียนโจวได้แล้ว!”

“เยี่ยม!”

หลี่เจิ้งพยักหน้า มุมปากเผยรอยยิ้มที่แสนเย็นชาออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่อว่า

“ข้าจะดูซิว่า หวังฉวนเหวินนักมายากลเฒ่านั้นจะโจมตีทำลายทัพใหญ่ของข้าอย่างไร ถึงบุกรุกดินแดนของข้าไป! ข้าก็จะอยู่ที่แคว้นหนานแห่งนี้ สร้างรากฐานร้อยปีของราชวงศ์ข้าขึ้นมาใหม่อีกครั้ง!”

อวี่เหวินจิ้งพยักหน้า

เพียงแต่มีบางเรื่องที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ

เหตุใดต้องให้องค์ชายสี่บัญชาการทัพใหญ่สามหมื่นนายที่เหยียนโจวนั่นด้วย?

แม้องค์ชายสี่ต้องรับช่วงต่อควบคุมชายแดนตะวันตก และกลายเป็นจอมทัพเหยียนคนใหม่!

แต่ว่าตอนนี้ความสามารถขององค์ชายสี่ตื้นเขิน ให้ทัพใหญ่สามหมื่นนายกับเขาไป นี่เห็นได้ว่ามันเป็นการละเล่นของเด็กอย่างชัดเจน!

ในใจของอวี่เหวินจิ้งกังวลเป็นอย่างมาก แต่ทว่าไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยปากอย่างไร

เขาไม่มั่นใจว่าหลี่เจิ้งคิดอะไรอยู่กันแน่

หรือว่า

จะหวังพึ่งคนที่ไม่เคยลงสนามรบมาก่อน และไม่เคยนำกองกำลังมาก่อนจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?

ไม่น่าเชื่อถือเป็นอย่างยิ่ง!