ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1136

เมื่อกี้ที่นายหญิงใหญ่ล้มกระทบกระดูก หมอตรวจดูโดยด่วนและคิดว่าเธอจะต้องนอนอยู่บนเตียงอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์

เนื่องจากนายหญิงใหญ่มีอาการปวด แพทย์จึงฉีดเข็มปิดและยาแก้ปวดแก่เธอ

คุณชายขงรู้สึกละอายใจและตามแม่ของเขาไปที่ห้องผู้ป่วยของนายหญิงใหญ่

ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องผู้ป่วย พ่อของเขาข่งลิ่งเช่อก็เดินขึ้นไป ยกมือขึ้นตบหน้าเขาอย่างรุนแรง และตะโกนว่า "ไอ้เวร ช่างไร้ประโยชน์จริงๆ! โชคดีที่คุณย่าของแกไม่เป็นอะไรมาก ไม่อย่างนั้นฉันจะลอกหนังของแกแน่นอน!”

ตั้งแต่เล็กจนโต คุณชายขงไม่เคยถูกตี ถูกพ่อตบหน้าอย่างกะทันหัน คนทั้งคนตะลึงและรู้สึกน้อยใจมาก

เมื่อนายหญิงใหญ่เห็นเขาตีหลานชายของเธอ เธอรู้สึกปวดใจเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงพูดว่า "พอแล้ว ลิ่งเช่อเสี่ยวหลงยังเด็กอยู่ แม้ว่าเรื่องแบบนี้จะไม่ค่อยดี แต่ก็พอเข้าใจได้"

คุณท่านซ่งไม่ได้ใจกว้างเหมือนนายหญิงใหญ่ เขาจ้องไปที่คุณชายขง และพูดอย่างเย็นชาว่า "ถึงแม้จะยังเด็กเขาก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว เป็นผู้ใหญ่ที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ยังจะสามารถคาดหวังอะไรจากเขาได้ ?"

เมื่อคุณชายขงได้ยินสิ่งนี้ ขาของเขาก็สั่นเทา

เขาไม่กลัวพ่อตีตัวเอง แต่เขากลัวปู่จะปฏิเสธตัวเอง

เพราะถ้าปู่มีความคิดเห็นเกี่ยวกับตัวเองมากจริงๆ ก็จะส่งผลอย่างมากต่อสถานะในอนาคตของเขาในตระกูล

เมื่อข่งลิ่งเช่อได้ยินเช่นนี้พ่อของเขาพูดแบบนี้ ในใจยิ่งโกรธลูกชายที่ไม่กตัญญูคนนี้มากขึ้นไปอีก ดังนั้นเขาจึงโบกมือแล้วตบเขาอีกครั้ง ตะโกนว่า “ไม่ ไอ้สารเลว ถ้ามีครั้งหน้าอีก ผมจะหักขาของคุณ!”

คุณชายขงปิดใบหน้าทั้งสอง น้อยใจและพูดอย่างสะอึกสะอื้น “ปู่ครับ พ่อครับ ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้วจริงๆ และจะไม่ทำผิดพลาดแบบนี้อีก!”

คุณท่านส่งเสียงอย่างเย็นชา "ฉันไม่เหมือนคุณยายของแก เธอเอาใจหลานเหล่านี้มากที่สุด แต่หลักการของฉันในการทำสิ่งต่างๆนั้นเด็ดขาดเสมอ หากคุณมีครั้งหน้า งั้นก็ไปจากเย่นจิง และไม่ต้องกลับมาอีก!"