เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1299

หลังจากที่กู้ชิวอี๋แอดเพื่อนวีแชทกับเซียวชูหรันเรียบร้อยแล้ว ก็หันไปทางเย่เฉินในทันที ยิ้มพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “ใช่แล้วค่ะอาจารย์เย่ พวกเราก็มาแอดเพื่อนกันดีกว่าค่ะ”

พูดจบ ก็นำคิวอาร์โค้ดวีแชทของตัวเองยื่นไปถึงด้านหน้าของเย่เฉิน

เย่เฉินได้แต่ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมา สแกนไปหนึ่งที แอดเธอเป็นเพื่อน

กู้ชิวอี๋เล่นหูเล่นตาใส่เขาด้วยใบหน้าที่บรรลุผลสำเร็จอยู่ระลอกหนึ่ง จากนั้นถึงได้เอ่ยถามเขาด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “อาจารย์เย่คะ คุณประมาณเมื่อไรถึงจะสามารถออกเดินทางไปเย่นจิงได้? บอกเวลาโดยประมาณกับฉันสักหน่อยได้ไหมคะ ฉันก็จะได้สะดวกในการเตรียมตัวให้ดี”

เย่เฉินเอ่ย “อาทิตย์หน้าแล้วกันครับ แต่ว่าเวลาที่แน่นอนตอนนี้ผมยังกำหนดไม่ได้”

กู้ชิวอี๋พยักหน้า เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “อาจารย์เย่ งั้นฉันก็รอต้อนรับการมาของคุณอยู่ที่เย่นจิงกับคุณพ่อแล้วกันค่ะ！”

เย่เฉินนึกถึงคำพูดที่กู้ชิวอี๋เคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน บอกว่าถึงเย่นจิงแล้ว หลังจากที่พบคุณพ่อของเธอ ดูว่าคุณพ่อของเธอจะไม่ต่อยตนเองสักยก

เฮ้อ ตนเองยิ่งคิดเรื่องนี้ ยิ่งไม่มีหน้าไปเจอกู้เย้นจงพ่อของเธอแล้ว

ในตอนที่เย่เฉินกำลังปวดหัวไม่จบไม่สิ้นเกี่ยวกับเรื่องสองพ่อลูกตระกูลกู้นั้น ภายในห้องไอซียูของโรงพยาบาลประชาชนที่หนึ่งแห่งจินหลิง อิโตะนานาโกะกับผู้ช่วยของเธอทานากะซัง รวมไปถึงโคบายา ชิจิโร่แห่งตระกูลโคบายา ต่างก็ไม่ขยับเลยแม่แต่น้อย ยืนอยู่ทั้งสองด้านเตียงผู้ป่วยของยามาโมโตะ คาซึกิ ครูฝึกของอิโตะนานาโกะ

ยามาโมโตะ คาซึกิที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยนั้นดูเหมือนแห้งเหี่ยวถึงขีดสุด

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน